Του Αντώνη Πανούτσου
Στην αθλητικογραφική lingo στην κριτική πάντα πιο βαρύ από την ιδιότητα. Ετσι αν για παράδειγμα γράψεις «ο Γιάννης Κομπότης» έκανε τούτο ή το άλλο είναι πάντα βαρύτερο αν «ο πρόεδρος του Λεβαδιακού» έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Υποθέτω ότι το ίδιο ισχύει και στους υπόλοιπους χώρους της δημοσιογραφίας. Οπότε η καταγγελία του εντεταλμένου σύμβουλου προγράμματος της ΕΡΤ Σπύρου Κρίμπαλη για το τι συμβαίνει στην ΕΡΤ ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Έχει ονόματα.
Όχι βέβαια τίποτα άγνωστα ονόματα. Το όνομα του Παναγιώτη Καλφαγιάννη προέδρου της ΠΟΣΠΕΡΤ, πάλαι ποτέ αγωνιστή του βαθέως ΠΑΣΟΚ αφ' ότου έπαψε να είναι σε δυσμένεια από τον Νίκο Παππά ακούγεται συχνότερα. Λιγότερο συχνά το όνομα του Βασίλη Ταλαμάγκα, αποσπασμένου υπαλλήλου της ΚΕΔΕ και προϊσταμένου της διεύθυνσης ειδήσεων της ΕΡΤ – στην κρατική τηλεόραση συμβαίνουν τέτοια – αλλά και αυτό δεν ακούστηκε πρώτη φορά.
Το σημαντικό στις καταγγελίες του Κρίμπαλη, δεν είναι τα δύο γνωστά ονόματα, δεν είναι τα των δύο δεινοσαύρων της διοίκησης της ΕΡΤ, του Βασίλη Κωστόπουλου και του Χρήστου Λεοντή, ούτε του Μπιρσίμ και του Σιούλα ή της «υποψήφιας χωρίς καμία προϋπηρεσία σε θέση ευθύνης και με σαφώς λιγότερα προσόντα έναντι άλλων υποψηφίων που παίρνει την θέση της διευθύντριας προγράμματος» που ο Κρίμπαλης δεν θέλησε να την ονομάσει αλλά της σύγκρουσης που συνέβαινε και θα συμβαίνει στα κρατικά Μέσα. Το Κάστρα και Πολιορκητές, που μόνιμα παίζεται, στο οποίο όποιοι είναι έξω θέλουν να χωθούν μέσα και όποιοι είναι μέσα δεν θέλουν να τους αφήσουν.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος, που κατέθεσε ερώτηση στην Βουλή μπορεί να κατάλαβε τις καταγγελίες του Κρίμπαλη σαν κραυγή διαμαρτυρίας. Στην πραγματικότητα ο Κρίμπαλης που στο παρελθόν δούλευε στο Megaπολεμάει για τους μέσα. Ζητώντας περισσότερο μερίδιο για τις εσωτερικές παραγωγές της ΕΡΤ και λιγότερο για τις εξωτερικές.
Τι όμως συνέβη ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που στις προεκλογικές του εξαγγελίες περιλάμβανε το άνοιγμα της ΕΡΤ και την πρόσληψη όλων των απολυμένων να δίνει προγράμματα για εξωτερικές παραγωγές με δημοσιογράφους που δεν είναι μόνιμοι στο κρατικό κανάλι ; Κάτι πολύ απλό. Ο Νίκος Παππάς έμαθε ότι οι τουπαμάρος δεν μπορεί να είναι μόνιμοι.
Ότι όσο ο δημοσιογράφος, ο τεχνικός, ο κάθε λογής υπάλληλος της ΕΡΤ είναι απ' έξω τύφλα να έχει ο Τσε και ο Φιντέλ σε συσκευασία του ενός. Όταν όμως γίνει μόνιμος αρχίζει να σκέφτεται ότι μια μέρα η κατάσταση πιθανόν να αλλάξει και ότι γράφει δεν ξεγράφει. Αντίθετα ο δημοσιογράφος που βρίσκεται απ' έξω ξέρει ότι έχει τόσες ελπίδες να επιβιώσει σε αλλαγή όσες ο Καρανίκας στο Μαξίμου. Οπότε έξω καρδιά και όσο κρατήσει. Ζωάρα, που λέει και η Γιάμαλη.
Ο Νίκος Παππάς κάποια στιγμή κατάλαβε – και πολύ του πήρε – ότι οι μάχιμοι της ΕΡΤ για μια κυβέρνηση δεν είναι οι κουρδιστές των πιάνων στους οποίους είχε αναφερθεί ο Ταγματάρχης ότι προσλαμβάνονται για δουλειά ωρών με σύμβαση εξάμηνου. Αυτοί είναι καλοί για να κάνει ερωτήσεις η Ζωή Κωσταντοπούλου πόσο πολύτιμοι είναι για να κουρδίζουν το πιάνο των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ που όταν έπεσε το μαύρο έκαναν τον κόσμο να δακρύσει. Στην ΕΡΤ όμως οι πολύτιμοι είναι οι εξωτερικοί. Αυτοί που ξέρουν τι θέλει η κυβέρνηση και είναι πρόθυμοι να το κάνουν. Από εκεί και πέρα είναι τι θα τους ζητηθεί.
Αν τους ζητηθεί να λένε τον Μητσοτάκη φασίστα και να συμπάσχουν στον Κωνσταντινέα ότι αφού έδειρε τους πρώτους πέντε δεν μπόρεσε να δείρει τους επόμενους 20, θα βρεθούν κάποιοι να το κάνουν. Αν τους ζητηθεί να είναι αντικειμενικοί θα βρεθούν άλλοι. Για να μην πω οι ίδιοι.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Νίκος Παππάς οι μεγαλύτεροι κρατιστές της ελληνικής ιστορίας κατέληξαν να δουλεύουν με εξωτερικές παραγωγές η ΕΡΤ μόνο με εσωτερικό πρόγραμμα δεν βγαίνει. Ότι και να γίνει οι εξωτερικές παραγωγές θα συνεχιστούν. Η τηλεόραση της ΕΡΤ δεν χρειάζεται παρά να μπορεί να βγάζει τα δελτία, να έχει συνεργεία για κάποια θέματα επικαιρότητας. Είναι η πραγματικότητα, με την οποία όποια κυβέρνηση τα έβαλε βγήκε χαμένη.
