Οι καλές διοικήσεις των εταιρειών κρίνονται από τη δυνατότητά τους να κάνουν τη διαφορά, εκεί που οι άλλοι δεν τα καταφέρνουν. Διαφορετικά θα ήταν κάποιοι άλλοι στις θέσεις τους. Έχουμε δει τι έχει συμβεί με το φυσικό αέριο. Το ερώτημα είναι αν είχαν ληφθεί κάποια μέτρα, έτσι ώστε να μην πληρώσουν οι καταναλωτές τον καπιταλισμό α λα Πούτιν. Στη ΔΕΗ, για παράδειγμα, ο κ. Στάσης έκανε συμβόλαια αντιστάθμισης κινδύνου. Στον ίδιο πλανήτη ζούμε όλοι ή έτσι πιστεύουμε.
Η κυβέρνηση έχει εκτεθεί σοβαρά από την έκρηξη των τιμών του φυσικού αερίου. Το πόσο θα το καταλάβουν οι αρμόδιοι όταν φτάσουν οι λογαριασμοί στα νοικοκυριά. Φωτιά και λάβρα ή αλλιώς μια σοβαρή ήττα για την πορτοφόλι των καταναλωτών.
Μπορούσε η διοίκηση μιας εταιρείας να κάνει κάτι γι αυτό; Να προλάβει το κακό; Να προβλέψει αυτό που συνέβη με τις ακρότητες των Ρώσων; Δεν θα πούμε το προφανές, ότι όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Ακόμη και αν δεν φταίνε. Διότι η δουλειά τους είναι να προβλέπουν, να προλαβαίνουν, να μετριάζουν τις ζημιές και να μεγιστοποιούν το κέρδος. Στην προκειμένη περίπτωση θα έπρεπε πάντα να υπάρχει σχέδιο Β, για την περίπτωση που ο Πούτιν «τρελαινότανε». Να μην εξαρτάται η χώρα στον βαθμό που εξαρτάται από τις ακραίες συμπεριφορές των Ρώσων. Αυτό είναι το γενικό. Το ειδικό είναι ότι όλοι περίμεναν εδώ και καιρό μία έκρηξη στα ενεργειακά. Όλοι όσοι ασχολούνται με τον κλάδο. Γι' αυτό και ο κ. Στάσης αναζήτησε τη σωτηρία στα παράγωγα. Για να προστατεύσει την εταιρεία του από πιθανή έκρηξη των τιμών. Αυτό λέγεται και ασφάλιστρο κινδύνου. Επιχειρηματικό, πολιτικό, όπως θέλετε πείτε το. Το έκαναν μεγάλοι ιδιώτες, το έκανε η ΔΕΗ. Οι άλλοι;
Οι πληροφορίες μας λένε ότι και η ΔΕΠΑ έκανε hedging ένα μέρος των συμβάσεων. Αλλά μικρό. Η δικαιολογία είναι ότι οι ίδιοι οι πελάτες δεν θέλανε να κλειδώσουν τιμολόγια σε μία τιμή υψηλότερη της τότε τρέχουσας. Μπορεί και να είναι έτσι. Και δεν θέλουμε να αδικήσουμε κάποιον. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν θέλεις να πείσεις τους πελάτες του έχεις τρόπους να το κάνεις. Αν πράγματι είχε δει το κακό που θα ερχότανε.
Πάντοτε υπάρχει μία δικαιολογία για να εξηγήσει κανείς γιατί βρέθηκε απροετοίμαστος. Η πιο συνηθισμένη είναι ότι έκατσε απλά η στραβή στη δική του βάρδια. Μία άλλη ότι δεν ενημερώθηκε. Και μία τρίτη, ότι φταίνε οι προηγούμενοι. Η αλήθεια είναι ότι οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι καταναλωτές. Αυτοί που στο τέλος θα πληρώσουν τον λογαριασμό. Και αυτοί με τη σειρά τους κάπου θα πρέπει να στείλουν το δικό τους ραβασάκι, με κάποιον τρόπο να δείξουν την έντονη ενόχλησή τους. Και κάπως έτσι γίνονται οι «ζημιές». Επειδή την ώρα που κάποιοι έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους, εκείνοι απλά απολάμβαναν τη δόξα της εξουσίας τους. Τους παχυλούς τους μισθούς, τα ψώνια με την πιστωτική της εταιρείας, το αυτοκίνητο που πληρώνει η εταιρεία, τα μονόστηλα στις εφημερίδες που πληρώνει η εταιρεία. Εμείς, αλήθεια, γιατί τους πληρώνουμε;
Θανάσης Μαυρίδης
