Του Αντώνη Πανούτσου
Στον αθλητισμό το κατά πόσον μια αθλητική επίδοση ή επίτευγμα μπορεί να συνδυαστεί με διορισμό στο δημόσιο είναι κοινό θέμα συζήτησης. Το κατά πόσον επειδή ο Μελισσανίδης έκανε ωραίες ασκήσεις, ο Καχιασβίλι σήκωνε πολλά βάρη και ο Νικοπολίδης ωραίες εκτινάξεις μπορούσαν να γίνουν αντίστοιχα αξιωματικοί του ναυτικού, του στρατού ή κηπουροί. Στην λογική του συνδυασμού των αθλητικών επιδόσεων με χρηματικές αμοιβές δεν είμαι αντίθετος. Είμαι αντίθετος στον συνδυασμό με θέσεις του δημοσίου. Φτηναίνει την έννοια της ιδιότητας του δημοσίου υπαλλήλου, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι δουλειές για ανικάνους που ένας περισσότερος ένας λιγότερος δεν θα κάνει την διαφορά.
Μια πρακτική που η Ελλάδα πήρε από τις χώρες του σοβιετικού μπλοκ που για να φανεί ότι δεν χρειάζεται παρά το σωστό πολιτικό σύστημα ώστε ερασιτέχνες αθλητές να γίνονται υπεραθλητές, όχι μόνο έκανε τους αθλητές των ολυμπιακών αθλημάτων αξιωματικούς αλλά ολόκληρες ποδοσφαιρικές ομάδες υποτίθεται να εργάζονται σε εργοστάσια. Έτσι οι παίκτες των απανταχού Λοκομοτίβ υποτίθεται ότι δούλευαν στα τρένα, των Ντινάμο στη εργοστάσια ηλεκτρισμού και των Σαχτιόρ στα ορυχεία.
Στην Ελλάδα η πρακτική των δημόσιων διορισμών όπως και των αδειών άσκησης κλειστών επαγγελμάτων δεν είναι καινούργια. Πριν το ΑΣΕΠ στους διορισμούς με αντιστασιακά κριτήρια γινόταν της τρελής. Ακόμα όμως και μετά το ΑΣΕΠ η λογική παραμένει. Παράδειγμα η ιστορία του γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που όταν είχε κατηγορηθεί ότι διόριζε την οικογένεια του σε υπεράσπιση των διορισμών είχε αναφερθεί στις αντιστασιακές περγαμηνές του παππού του. Αλλά και η χορήγηση αδειών σε κλειστά επαγγέλματα δεν πάει πίσω. Με την δεξιά στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια να δίνει τις άδειες των περιπτέρων σε ανάπηρους πολέμου και τις κυβερνήσεις ανεξαρτήτως ιδεολογίας άδειες ταξί σε πολύτεκνους. Όχι ότι η παροχή εργασίας λόγω ειδικών συνθηκών δεν υπάρχει αλλού. Στην Αγγλία για παράδειγμα οι Chelsea Pensioners με το χαρακτηριστικό κόκκινο σακάκι είναι παραδοσιακά θυρωροί δημοσίων κτιρίων. Η πρακτική όμως του ελληνικού κράτους διαφέρει σε δύο σημεία. Πρώτον ότι στους διορισμούς μπαίνει η ιδεολογία και δεύτερον ότι παρουσιάζει σαν μεγαλοθυμία την αδυναμία να καλύψει τις ευθύνες του.
Στο πρώτο παράδειγμα η υπόθεση με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Οι οποίες δείχνοντας την σωστή συριζέικη συμπεριφορά καταλαμβάνοντας το πεζοδρόμιο μπροστά από το υπουργείο Οικονομικών επί κυβέρνησης σαμαροβενιζέλων με ένα ΦΕΚ τον Οκτώβριο του 2015 έγιναν γραμματείς δικαστηρίων.
Στο δεύτερο η απόφαση της κυβέρνησης να αποζημιώσει τους πληγέντες στο Μάτι με τον διορισμό των ίδιων ή των συγγενών τους στο δημόσιο. Εκτός του ότι δίνεται η εντύπωση ότι δουλειά στο δημόσιο δεν είναι παρά μια παροχή σε αναξιοπαθούντα τίποτα δεν διασφαλίζει κάποιον πληγέντα με αναπηρία πάνω από 67% ότι ο συγγενής του που διορίστηκε θα τον στηρίζει. Αντίθετα με μία σύνταξη που θα πηγαίνει απ' ευθείας στον ίδιο.
Από τις παροχές με τους διορισμούς πολύ πιο τίμιο και ευθύ θα είναι το κράτος να αναγνωρίσει την ευθύνη του για το Μάτι. Να αποκαταστήσει τις υλικές ζημιές, να ζητήσει από τον Θεό να τον συγχωρήσει για τις ψυχικές και να δώσει αναπηρικές συντάξεις απ' ευθείας σε αυτούς που δεν μπορούν να εργαστούν. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ανικανότητας του, που με τους διορισμούς θέλει να προβάλει σαν μεγαλοθυμία.
