Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Εάν και μας αρέσουν πολύ, θα αφήσουμε κατά μέρος τα ιπποτικά. Θα παραβλέψουμε, για μια φορά, το γεγονός ότι οι συναγωνιστές «δεν φέρονται έτσι», ιδιαίτερα όταν απέναντί τους έχουν ένα στρατό αδίστακτων. Ας μην αναφέρουμε καν ότι τα «πρωτοπαλίκαρα» του καθενός οφείλουν περισσότερο από όλους να είναι τύπος και υπογραμμός για να μην του δημιουργούν κάθε τόσο προβλήματα. Ας αφήσουμε ασχολίαστη και την αισθητική τού να εμφανίζεσαι στη ρούγα με τα χέρια στη μέση και με ύφος νοικοκυράς η οποία έχει γίνει έξαλλη με τη γειτόνισσα που της λέρωσε την μπουγάδα και βγαίνει να της ζητήσει τον λόγο.
Αυτό που μας ενόχλησε περισσότερο στη συμπεριφορά του Ευάγγελου Αντώναρου δεν ήταν όλες οι αντισυντροφικές συμπεριφορές, αλλά το ότι έδειξε να μην έχει καταλάβει τίποτα απ' όσα έχουν συμβεί τα τελευταία οκτώ χρόνια στη χώρα.
Δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος. Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι ένα υπολογίσιμο κομμάτι των συμπολιτών μας ζει, πλέον, σε συνθήκες φτώχειας, από την οποία είναι εντελώς αβέβαιο το πότε θα βγει. Κάποιοι δεν έχουν ακούσει για την κατάσταση των νοσοκομείων.
Δεν έχουν πληροφορηθεί ότι όλοι οι καρκινοπαθείς της Αθήνας προμηθεύονται φάρμακα από μόλις ένα φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ. Δεν τους απασχολεί που οι ικανότεροι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Δεν τους ενδιαφέρονται ούτε για το τι θα κάνουν οι Έλληνες που θα χάσουν το σπίτι τους για χρέος 1.000 ευρώ. Δεν έχουν άγχος να βγουν στους πολίτες να τους εξηγήσουν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αντισυστημισμός δεν είναι η λύση στα προβλήματά τους, γιατί πολιτικά μορφώματα, όπως αυτά του Λεβέντη και του Καμμένου, θα τους εγκλωβίσουν περαιτέρω.
Στην τελική, βρε αδελφέ, δεν έχουν την έννοια να βγουν έξω να μαζέψουν καμία ψήφο. Μόνον ο εαυτός τους μετράει. Η πάρτη τους. Κολλημένοι στο παρελθόν, όταν υπήρχε η πολυτέλεια να ξιφουλκείς δημοσίως ενάντια σε όσους λογάριαζες εσωκομματικούς αντιπάλους, έχουν γυρίσει προκλητικά την πλάτη στο παρόν, στον λαό και στα προβλήματά του. Καλά τα αιτήματα για ενότητα, εάν και συχνά υποδηλώνουν ένα άγχος για την κατάληψη της εξουσίας στο στυλ «ενωθείτε για να καταλάβουμε τις καρέκλες». Το σημαντικότερο είναι κάποιοι να συνέλθουν. Και να καταλάβουν, επιτέλους, τι συμβαίνει «εκεί έξω».
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου στον Φιλελεύθερο.
