Όλα τα Ποτάμια που εξακολουθούν να έχουν νερό και δεν αποτελούν ένα απλό ίχνος στον χάρτη, διατηρούν σε γενικές γραμμές σταθερή την κοίτη τους από τα αρχαία χρόνια. Μικρές αλλαγές υπάρχουν, αλλά δεν βρίσκεται την μία στην Θεσσαλία και την άλλη στην Πελοπόννησο. Το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη, όμως, αρέσκεται στα άλματα. Πολιτικά και νοητικά…
Δεν υποχρέωσε κάποιος τον Σταύρο να πάει στο Κίνημα Αλλαγής. Αντιθέτως, ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της Κίνησης. Κι αν δεν κάνουμε λάθος, αυτός μαζί με την Φώφη επέλεξαν και το όνομα ΚΙΝΑΛ. Έγιναν εκλογές κι ο Σταύρος δεν μπήκε καν στον τελικό γύρο. Είναι αυτός επαρκής λόγος για να αρχίσει τώρα να κινείται με έναν τρόπο που οδηγεί το ΚΙΝΑΛ στην διάλυση; Αν ήταν αυτός ο νικητής των εκλογών, θα ανεχότανε να συμβαίνουν αυτά που σήμερα γίνονται στο ΚΙΝΑΛ;
Ο Σταύρος έχασε ένα μεγάλο μέρος της δύναμής του το βράδυ των εκλογών του 2015. Όταν περίμενε με τους συνεργάτες του στο τηλέφωνο και πίστευε ότι θα ήταν αυτός ο συγκάτοικος του κ. Τσίπρα στην εξουσία και όχι ο κ. Καμμένος. Η αλήθεια είναι ότι αν αυτό συνέβαινε θα ήταν ευλογία για την χώρα. Πέραν από το γεγονός ότι δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης μεταξύ των στελεχών του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, θα σήμαινε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν σε θέση να κάνει διαφορετικές επιλογές. Θα ήταν σήμερα άλλη η πορεία της χώρας. Αλλά και ο Σταύρος δεν αντιλήφθηκε ποιος ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Γι αυτό και έχασε. Όχι γιατί ο Αλέξης, τελικά, δεν τον φώναξε, αλλά επειδή πίστεψε κάτι που δεν μπορούσε να συμβεί.
Αυτή η πολιτική αφέλεια εκτιμήθηκε αρχικά από τον κόσμο, επειδή ο κόσμος αναζητούσε κάτι καινούργιο. Κι αυτή την ευκαιρία ο Σταύρος την άρπαξε από τα μαλλιά. Και καλά έκανε. Γι αυτό υπάρχουν οι ευκαιρίες, για να τις παίρνει κανείς. Θα μπορούσε στην συνέχεια να είχε κερδίσει το παιγνίδι, παρά το γεγονός ότι έκανε πολλά λάθη. Αρκεί να έκανε ένα και μοναδικό πράγμα: Να μετέτρεπε το Ποτάμι από ένα κίνημα αγανακτισμένων του Κεντρώου χώρου σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα. Να πάψει, δηλαδή, να είναι Ομόρρυθμη Εταιρεία και να γίνει Ανώνυμη. Να κάνει την διαφορά, την ώρα που στην Ελλάδα τα κόμματα λειτουργούν όπως λειτουργούν. Αλλά δεν το έκανε.
Το Ποτάμι παρέμεινε το κόμμα του Σταύρου. Χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα, αν είναι φιλελεύθερο, σοσιαλδημοκρατικό ή κάτι άλλο! Θα μπορούσε να είναι κι όλα αυτά μαζί, αρκεί να το έλεγε. Αλλά κάθε φορά το Ποτάμι είχε και μία άλλη εικόνα. Με τον καιρό άρχισαν να το εγκαταλείπουν τα στελέχη του και στην συνέχεια οι ψηφοφόροι του. Καλώς ή κακώς, έτσι έγιναν τα πράγματα.
Μέχρι που ο Σταύρος αποφάσισε να πάει με την Φώφη και να δοκιμάσει την δημιουργία ενός νέου φορέα στην κεντροαριστερά. Έκανε μια επιλογή. Θα μπορούσαμε και να πούμε ότι σημείωσε πρόοδο, ξεκαθαρίζοντας τι είναι και τι θέλει να κάνει. Προσωπικά και στον βαθμό που με αφορά, είχα ταχτεί υπέρ αυτής της εξέλιξης πριν καν ανακοινωθεί. Επειδή θεωρώ ότι η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς είναι ένα απαραίτητο βήμα για να αποκατασταθούν οι ισορροπίες και να μπορέσει έτσι η χώρα να ξαναβρεί τον δρόμο της.
Έγιναν οι εκλογές για τον αρχηγό του νέου κόμματος πριν αυτό ιδρυθεί (μεγάλη πρωτοτυπία)κι έχασε ο Σταύρος. Δεν κατόρθωσε να μπει καν στον τελικό γύρο. Αλλά τα έχουν αυτά οι Δημοκρατίες και τα Συνέδρια. Δεν έγινε δα και κάτι καταστροφικό. Κι είχαμε μετά το... συνέδριο, όπου ο Σταύρος διαφώνησε και πάλι. Αυτή την φορά με την εκπροσώπηση των συνέδρων. Επειδή δεν τον εξυπηρετούσε η διαδικασία; Πιθανότατα! Διορίστηκαν σύνεδροι, πήγαμε πιο κάτω. Κυριολεκτικώς! Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα!
Η αρχηγός του νέου κόμματος ζήτησε εκλογές. Και ο Σταύρος βρήκε την ώρα να πει ότι δεν χρειάζεται η χώρα εκλογές. Ως τι; Ως πρόεδρος του Ποταμιού. Μην πείτε ότι ο Σταύρος είναι μέλος ενός νέου κόμματος, διότι θα σας πιάσω αδιάβαστους. Υπάρχουν ακόμη δύο κοινοβουλευτικές ομάδες. Και πολλές φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στο ΚΙΝΑΛ. Οι οποίες από σύμπτωση θέλουν όλες το ίδιο πράγμα: Την συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ! Κι αντί ο Σταύρος να δώσει μία ευκαιρία στην Φώφη να σώσει την παρτίδα της προσπάθειας που μαζί έκαναν, την ναρκοθέτησε. Χωρίς να το θέλει (αν το ήθελε είναι άλλης τάξεως θέμα) υπονόμευσε την Φώφη και έφερε χαμόγελα στο στρατηγείο του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης με την στάση του οδηγεί το ΚΙΝΑΛ στην αγκαλιά του Αλέξη. Είτε υπονομεύοντας σε αυτή την φάση την Φώφη, είτε ανακοινώνοντας την… αποχώρησή του από το ΚΙΝΑΛ. Το να υπονομεύσει την Φώφη που πριν λίγες εβδομάδες κέρδισε με τέτοια χαρακτηριστική άνεση μια εκλογική αναμέτρηση αποτελεί περιφρόνηση στις δημοκρατικές αρχές. Αλλά και η αποχώρηση από το ΚΙΝΑΛ θα είναι επίσης μία κίνηση που θα δείχνει ότι η απόφαση για την προσχώρησή του στο Κίνημα ήταν επιπόλαια!
Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να μείνει στο ΚΙΝΑΛ και να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε πριν λίγο καιρό. Με πειθαρχία και συνέπεια. Κι ας χάσει. Δεν έχει σημασία η ήττα. Άλλωστε, η ζωή όλων μας είναι ένα ατελείωτο αφήγημα από ήττες. Η όποια νίκη έρχεται για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Η άλλη του επιλογή είναι η επιστροφή του στην δημοσιογραφία. Δεν είναι κακό! Είναι σίγουρα τίμιο. Να πει ότι «δεν τα κατάφερα, δεν κάνω για πολιτικός». Ή «δεν μου ταιριάζει η πολιτική». Κι είναι αλήθεια. Δεν του ταιριάζει του Σταύρου η Πολιτική. Με τα καλά της και στα στραβά της.
Ξέρεις, Σταύρο, δεν κάνουμε όλοι για όλα. Ήσουν πραγματικά ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος. Ένας πρωταγωνιστής. Ως πολιτικός, όμως, απογοήτευσες. Δεν τελειώνει, όμως, εδώ η ζωή. Έχεις πολλές ακόμη ευκαιρίες να την εμπλουτίσεις με νέες εμπειρίες. Φύγε, λοιπόν, όσο είναι καιρός. Για να μην συμβούν χειρότερα. Δεν πρέπει να είσαι εσύ, Σταύρο, ο άνθρωπος που θα δώσει σε αυτή την φάση συγχωροχάρτι στον Αλέξη Τσίπρα!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
