Είναι μεγάλη ατυχία το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε τους κομμουνιστές στην κυβέρνηση, σε μία περίοδο που η Ευρώπη ξεπερνάει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα προβλήματά της. Αν δεν μας κυβερνούσε ένα τσούρμο από ιδεοληπτικούς, η Οικονομία της χώρας θα είχε ήδη εκτοξευτεί! Χρειαζόμαστε επειγόντως φιλελεύθερες πολιτικές, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες που γνώρισαν τον κομμουνισμό.
Δεν έχουμε (ευτυχώς) την εμπειρία των πολιτών των χωρών του πρώην ανατολικού μπλόκ, που έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν την λειτουργία κομμουνιστικών κομμάτων! Γνωρίσαμε κι εμείς τι εστί κομμουνιστής πρωθυπουργός. Αλλά η δική μας εμπειρία δεν συγκρίνεται με εκείνη των πολιτών της Ρουμανίας, της Τσεχίας, της Πολωνίας, της Βουλγαρίας, της Ουγγαρίας. Εκεί οι άνθρωποι υπέφεραν στην κυριολεξία από ένα σκληρό και απάνθρωπο καθεστώς 35 ετών. Εδώ δεν έχουν ακόμη προλάβει! Δεν είναι ούτε οι συνθήκες κατάλληλες, ούτε οι εποχές. Και πάλι ευτυχώς!
Το πρόβλημα είναι ότι εμείς στην Ελλάδα έχουμε πάντα κακό συγχρονισμό. Όταν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης έκτιζαν το μέλλον τους, εμείς γκρεμίζαμε ο ένας το σπίτι του αλλουνού και όλοι μαζί το μέλλον της πατρίδας μας. Και τώρα που οι λαοί της Νέας Ευρώπης αγωνίζονται να καλύψουν το χαμένο έδαφος και να θάψουν τις μνήμες από τα δύσκολα χρόνια του κομμουνισμού, εμείς στην Ελλάδα αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τα καλά της... αριστερής διακυβέρνησης.
Κάτι χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι την ώρα που εμείς θα ξυπνάμε, να βρεθούμε σε κάποια νέα καθοδική περιδίνηση, λόγω μιας πιθανής νέας κρίσης και να αναγκαστούμε έτσι να ξεκινήσουμε την περίφημη ανάκαμψη από πιο χαμηλά σημεία από αυτά που βρισκόμαστε σήμερα.
Η κρίση είναι ένα συστατικό στοιχείο του ίδιου του συστήματος. Είναι ο τρόπος με τον οποίον ο καπιταλισμός διορθώνει τις υπερβολές του και δημιουργεί κάθε φορά νέες ευκαιρίες. Σημασία έχει μία Οικονομία να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες με τέτοιο τρόπο που να χάνει τα λιγότερα στην κρίση και να κερδίζει τα περισσότερα στην ανάκαμψη.
Ας κάνουμε μία σύγκριση της Ελλάδας του 2004 με την Ελλάδα του 2017 κι ας εξετάσουμε το σημείο που βρισκόντουσαν τότε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, για να το συγκρίνουμε με το σημείο που βρίσκονται σήμερα. Κι ας δούμε τι έκαναν οι πρώην κομμουνιστικές χώρες για να προοδεύσουν. Δεν νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε πολλά διαφορετικά πράγματα. Είναι αρκετό να δούμε τι κάνανε οι άλλοι. Τι κάνανε οι Πολωνοί, οι Ρουμάνοι. Τι έκαναν εκείνοι που έζησαν τον αυθεντικό κομμουνισμό. Είναι ο μόνος τρόπος για να δούμε το χαμόγελο και πάλι να επιστρέφει!
Ναι, εμείς γνωρίσαμε τον Αλέξη Τσίπρα και τα καμώματά του τα τρία τελευταία χρόνια. Στην πραγματικότητα, όμως, ο κρατισμός, τον οποίο εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας, είναι βαθιά ριζωμένος στην χώρα εδώ και δεκαετίες. Μπορεί να μην είχαμε κομμουνιστές πρωθυπουργούς, αλλά είχαμε κυβερνήσεις εξαρτημένες από τον κρατισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Η Ελλάδα έχει πάψει να είναι μία κανονική χώρα εδώ και δεκαετίες. Ο κ. Τσίπρας δεν χρειάστηκε να κάνει ο ίδιος πολλά πράγματα, δεν προσγειώθηκε σε έναν άγνωστο πλανήτη. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις του έστρωσαν το χαλί, έχοντας γαλουχήσει έναν ολόκληρο λαό σε σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Στην Ελλάδα δεν είχαμε κομμουνισμό, όπως στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Είχαμε ένα περίεργο πάντρεμα του παρασιτικού καπιταλισμού με τον κρατισμό σοβιετικού τύπου. Αυτό το πράγμα, το τερατούργημα, είναι που έχει χρεοκοπήσει. Το φάρμακο είναι γνωστό. Το έχουν δοκιμάσει άλλοι πριν από εμάς. Και χαίρουν άκρας υγείας!
Θανάσης Μαυρίδης
