Της Χαράς Κεφαλίδου*
Από τον περασμένο Αύγουστο ξεκίνησε να λανσάρεται στην πολιτική πασαρέλα ως νέα πρόταση για Φθινόπωρο-Χειμώνα 2018-2019 του κυβερνητικού οίκου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η «Επιστροφή στην κανονικότητα». Η προαναγγελία της τάσης είχε κατακλύσει τα ΜΜΕ ήδη από το καλοκαίρι του 2017.
Η συνταγή αποδείχθηκε δύσκολη και δαπανηρή στην υλοποίηση της. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το ξεπούλημα όσων είχαμε και δεν είχαμε, τη Μάνδρα, το Μάτι, την μη έξοδο της χώρας στις αγορές, τα δυσθεώρητα ύψη του πρωτογενούς πλεονάσματος, κ.α.
Το κοινό, υποψιασμένο και διστακτικό, δεν έδειξε τον αναμενόμενο ενθουσιασμό. Τρομοκρατημένοι οι επιτελάρχες του «Οίκου» στην προοπτική του μεγάλου φιάσκου, έβαλαν τα δυνατά τους και επιστράτευσαν ό,τι γυαλίζει, ό,τι μυρίζει, ό,τι κεντρίζει. Η πολιτική πασαρέλα στήθηκε και το show ξεκίνησε. Οι ιθύνοντες παίρνουν τα ρίσκα τους και ποντάρουν στα οκτώ χρόνια εξαιρετικών συνθηκών, οκτώ χρόνια Κρίσης και εξαίρεσης από αυτό που ονομάζαμε κανονικό.
Τι σημαίνει όμως κανονικότητα στην χώρα μας;
Πόσο κανονική είναι η δημιουργία εμπορευματικής ζώνης ναρκωτικών στα πανεπιστήμια; Ή η κατάληψη πανεπιστημιακών δομών και γραφείων επιστημονικού προσωπικού από Ρουβίκωνες; Ποιος κανονικός χώρος γνώσης, διακίνησης ιδεών χωράει εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου;
Σε ποια Κανονική δημοκρατική χώρα εν ονόματι της οποιασδήποτε ιδεολογίας, επιχειρείται από εκλεγμένη κυβέρνηση, εκστρατεία ελέγχου της Δικαιοσύνης και πλήρους απαξίωσης των θεσμών;
Πόσο κανονική είναι η εκ προοιμίου καταδίκη και διαπόμπευση κατηγορουμένων πριν δικαστούν;
Σε ποια χώρα οι ευθύνες της πολιτείας αποδίδονται μονίμως σε μία ακαθόριστη ελίτ, σε «ξένα» και «ντόπια» «κέντρα αποφάσεων», σε σκοτεινές και ανεξιχνίαστες δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα στήνεται τηλεοπτική παράσταση πάνω από τα θύματα μιας πυρκαγιάς που η ανευθυνότητα, η αδιαφορία και η ανοησία εξαφάνισε και ξεκλήρισε ολόκληρες περιοχές δίπλα στην πρωτεύουσα;
Πόσο κανονική είναι η συνεχής αδιαφορία λήψης στοιχειωδών μέτρων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης 11.000 αιτούντων άσυλο σε Σάμο και Λέσβο; Η ετήσια έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) μας κατακεραυνώνει. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF) μας έχει βάλει στο μικροσκόπιο, και η Κυβέρνηση «κάνει την πάπια».
Πόσο κανονικό είναι η δημόσια τηλεόραση να είναι το όργανο-φερέφωνο του κυβερνώντος κόμματος αντί για επίσημη φωνή της πολιτείας; Και τι σημαίνει ο ορισμός της διοίκησής της από τον εκάστοτε υπουργό και όχι από το Κοινοβούλιο με ευρεία συναίνεση;
Πόσο κανονική μπορεί να είναι η χώρα που ο κρατισμός, το αλισβερίσι, οι αλόγιστες δαπάνες την έφεραν στο χείλος του γκρεμού; Πόσο κανονικό είναι ο λογαριασμός να πληρώνεται από τις σάρκες των παιδιών της; Πόσο κανονική είναι η εμμονή της Κυβέρνησης στην συσσώρευση νέων πελατών, διορισμών, συμφωνιών με ημετέρους, βόλεμα αποτυχημένων πολιτευτών και μοίρασμα προεκλογικών υποσχέσεων;
Πόσο κανονικό είναι ο υπουργός Άμυνας να ασκεί τη δική του εξωτερική πολιτική και ο πρωθυπουργός να αποπέμπει τον υπουργό Εξωτερικών;
Πόση κανονικότητα αντέχει μια χώρα που στο υπουργικό συμβούλιο εκτοξεύονται αλληλοκατηγορίες χρηματισμού από διεθνή κερδοσκόπο και επιχείρησης τρομοκράτησης όσων στήριξαν μια διεθνή συμφωνία για εθνικό θέμα (που δεσμεύει τη χώρα ερήμην των πάντων) με όλη την διαπραγμάτευση εν κρυπτώ; Από πότε είναι φυσική η εντός 24ωρου μεταστροφή οκτώ βουλευτών της αντιπολίτευσης στα Σκόπια για ένα ζήτημα που αλλάζει την δική μας ιστορία, το δικό μας παρελθόν και το δικό μας μέλλον;
Πόσο κανονική μπορεί να γίνει μια χώρα που πανηγύρισε την έξοδο της από τα μνημόνια και δεν τολμάει να βγει στις αγορές αλλά η Κυβέρνησή της είναι έτοιμη να ξεπουπουλιάσει το ματωμένο μαξιλάρι ασφαλείας των 30 δισ. € που έχει φτιαχτεί από την υπερφορολόγηση των Ελλήνων;
Πόσο κανονική είναι μια πρωτοβουλία συνταγματικής αναθεώρησης (υπέρτατου νόμου ενός κράτους) με μουσική υπόκρουση σκανδάλων, πόλωσης, διχασμού, εκλογολογίας;
Πόσο κανονική είναι μια Κυβέρνηση που αντί για ρόλο ηγέτη επέλεξε αυτόν του εκδικητή του 65% του εκλογικού σώματος που δεν την ψήφισε; Πόσο κανονικοί είμαστε κι εμείς που την ανεχόμαστε; Και τελικά πόσο κανονικοί μπορούμε να γίνουμε;
Στην πραγματικότητα, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, «κανονικοί», με την έννοια της σύγχρονης ευρωπαϊκής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν ήμασταν στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Η κανονικότητα μας ήταν πάντοτε σχετική, συγκρίσιμη μόνο με τον εαυτό μας και όπως απέδειξε η Κρίση, σε μεγάλο βαθμό στρεβλή. Συνεπώς δεν έχουμε κάπου βιώσιμα να επιστρέψουμε. Έχουμε δρόμο προς τα εμπρός να διανύσουμε. Δύσβατο με όλα τα κρυφά και φανερά εμπόδια που με επιμέλεια στήνει η σημερινή κυβέρνηση και με άλλη τόση αποσιωπά η αξιωματική αντιπολίτευση. Εναλλακτικά μπορούμε να συνεχίσουμε να βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Το μεγάλο στοίχημα είναι να καταφέρουμε να τον διανύσουμε όλοι!
*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και Μέλος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής.
Share
