Τηλεφώνησα σ’ έναν φίλο μου ξενοδόχο να τον ρωτήσω αν τώρα που αρχίζει η σεζόν, μπορεί να προσλάβει στο ξενοδοχείο του ένα παλικάρι που είναι φοιτητής και έχει ανάγκη να δουλέψει. Για να τον πείσω μάλιστα, άρχισα να επιχειρηματολογώ. «Είναι φιλότιμο παιδί, θέλει να δουλέψει, είναι στριμωγμένοι και ως οικογένεια…» Με έκοψε κατ’ ευθείαν. «Πλάκα μου κάνεις; Φέρτον σήμερα. Περιμένουμε κόσμο φέτος και κάνουμε «κρα» να βρούμε προσωπικό.»
Ομολογουμένως χάρηκα. Σ’ όλη μου τη ζωή θυμάμαι ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων παιδιών ήταν να βρουν την πρώτη τους δουλειά. Μόνο όταν εγώ ήμουν είκοσι χρονών, τέλος δεκαετίας του εβδομήντα με αρχές του ογδόντα, όποιος ήθελε μια δουλειά την έβρισκε γρήγορα. Έκτοτε, ακόμα και στα χρόνια της ευμάρειας και της τεράστιας ρευστότητας και σπατάλης, η είσοδος στην αγορά εργασίας ήταν ένας Γολγοθάς.
Και τώρα μαθαίνω ότι οι ξενοδόχοι έχουν βγει για σαφάρι στην πιάτσα ζητώντας εργαζόμενους για τις επιχειρήσεις τους δίχως να βρίσκουν. Υπάρχει λέει τεράστια ζήτηση μαγείρων καθώς και ρεσεψιονίστ. Επίσης, γκαρσόνια, καμαριέρες ή λαντζέρηδες, ούτε για δείγμα. Υπάρχουν καινούριες μονάδες που είναι πανέτοιμες ως υποδομή και σκέφτονται ως και να μην ανοίξουν λόγω της αδυναμίας τους να βρουν προσωπικό. Σημειωτέον, ένα μέσο ξενοδοχείο 100 κλινών χρειάζεται τουλάχιστον εξήντα άτομα όλων των ειδικοτήτων για να λειτουργήσει επαρκώς.
Ακούτε κανέναν να αναφέρεται σ’ αυτή την πλευρά της πραγματικής οικονομίας; Κανέναν. Η υψηλή ανεργία είναι πολιτικά καταστροφική για μια κυβέρνηση, αλλά η μείωση της περνάει στο ντούκου. Όποιος βρίσκει δουλειά το θεωρεί προσωπικό του επίτευγμα, όχι αποτέλεσμα αναπτυξιακών πολιτικών και συνετής μακροοικονομικής διαχείρισης. Και μόλις βρει δουλειά, μετατάσσεται αυτομάτως στην κατηγορία του εργαζόμενου που θεωρεί ότι πληρώνεται λειψά, άρα σε άλλη κατηγορία διαμαρτυρόμενου κατά της κυβέρνησης.
Λογικό, θα μου πείτε. Έτσι πήγαινε πάντα το πράγμα. Σύμφωνοι, αλλά μην ακούω ότι η μείωση της ανεργίας είναι από τα «δυνατά χαρτιά» της κυβέρνησης, διότι όποιος το λέει αυτό δεν ξέρει τι του γίνεται. Μόνο στα xl των οικονομολόγων υπάρχει αυτό το «δυνατό χαρτί», έξω στην πιάτσα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν σκέφτεται κανείς ότι δίχως 7%-8% ανάπτυξη θα μάζευε τώρα τα μπογαλάκια του για να πάει να δουλέψει στη Γερμανία, σκέφτεται ότι με τα 700 που παίρνει δεν βγαίνει και καλοακούει τις υποσχέσεις Τσίπρα για 800 ευρώ κατώτατο μισθό.
Δεν τον πιστεύει προφανώς, διότι ο Αλέξης έχει προϊστορία διαψεύσεων προσδοκιών, αλλά είναι πανέτοιμος να το ακούσει από οποιονδήποτε άλλον που θα του φανεί λίγο πιο αξιόπιστος. Ούτε τα 40 δισ. που δόθηκαν στην πανδημία υπολογίζει, αυτός θέλει να ξέρει τι θα πάρει από δω και μπρος, όχι τι πήρε. Από τα περασμένα μας, θυμόμαστε πάντα μόνο τα χρέη μας, ποτέ τις απολαβές μας. Ζόρικα τα πράγματα εκεί έξω, ευτυχώς που δεν υπάρχει ηγέτης - αντίπαλος του Κυριάκου.
