Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η εμπιστοσύνη δεν είναι απλά μια αξία στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Είναι η ηθική βάση πάνω στην οποία λειτουργούν όλοι οι μηχανισμοί παραγωγής έργου. Είναι η συγκολλητική ουσία που συνδέει τις διπλωματικές και τις οικονομικές συμφωνίες ανθρώπων και κοινωνιών.
Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μέσα και έξω από τη χώρα. Δεν υπάρχει καν ούτε μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η μόνη συνεκτική δύναμη είναι η διατήρηση της εξουσίας.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση που διαλύει κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη για το μέλλον. Η σύγκρουση των επιδιώξεων της ελληνικής διοίκησης με τους δανειστές και την κοινωνία. Η κυβέρνηση φωνάζει παντού και με τον πιο εμφατικό τρόπο, πόσο απεχθάνεται το πρόγραμμα που έχει υπογράψει! Κάνει δηλαδή τα πάντα για να φανεί αναξιόπιστη σε οποιονδήποτε, μέσα και έξω από τη χώρα, επιδιώκει την επαναφορά στην κανονικότητα.
Ο καθένας βέβαια, για τους δικούς του λογους. Αλλά η κανονικότητα έχει προσδιοριστεί, έχει συμφωνηθεί και έχει αναγνωριστεί ως η μοναδική μέθοδος εξόδου από την κρίση.
Το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικό και αδιέξοδο. Και προκαλεί απίστευτη σύγχυση μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ. Οι πρώτοι βλέπουν ότι το χρέος δεν χαρίζεται σε όποιον θα ξοδέψει το πλεόνασμα σε διορισμούς στο Δημόσιο και οι άλλοι, δεν θέλουν να συνεχίσουν σε μια ατροφική οικονομία κρατισμού που οδεύει προς βέβαιη πτώχευση.
Κανείς δεν εμπιστεύεται ούτε ένα πρόσωπο από το κυβερνητικό σχήμα και ειδικά τον πρωθυπουργό. Ακόμα και τη δόση της 15ης Ιουνίου θα την εγκρίνουν τμηματικά. Ένα ποσό για τις αποπληρωμές του Ιουλίου και το υπόλοιπο θα δίνεται σε μηνιαίες δόσεις έως τον Οκτώβριο, αφού πρώτα εξασφαλίζεται η ισόποση μηνιαία αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων του κράτους προς τον ιδιωτικό τομέα.
Όλοι θέλουν εγγυήσεις για πάντα. Αν ήταν δυνατόν για όσο υφίσταται ελληνικό κράτος! Το ΔΝΤ υπογραφές για 45 χρόνια και εξασφάλιση μέχρι το 2100! Η ΕΕ συνεχή επιτροπεία και δεσμεύσεις οπουδήποτε μπορεί να αποσπάσει τις στοιχειώδεις δεσμεύσεις.
Και όλα αυτά επειδή κυβερνάει τη χώρα ένα τσούρμο «ακτιβιστών μίσους» που υποσχέθηκαν εκτόνωση στα ταπεινά ένστικτα ενός κακομαθημένου λαού. Μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη να φτάσει στην αυτοχειρία, αν βρεθεί άλλος ένας δημαγωγός να τους υποσχεθεί «θολά καθρεφτάκια»…
Και όσο πιο πολύ χάνεται η αίσθηση της στοιχειώδους συνεννόησης με τους «επαίτες» μιας φράσης συμπάθειας, τόσο μεγαλώνει η διάθεση για επιβολή. Ιδιαίτερα, από τον Σόϊμπλε που από την αρχή, ήξερε με ποιους είχε να κάνει.
Αυτή πάντως, η τακτικη της γελοιοποίησης δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ ακόμα, χωρίς απώλειες. Υπάρχει και η αρχή της «πολιτικής εντροπίας» που προσδιορίζει και την αναγκαστική ματάβαση σε άλλη κατάσταση. Γιατί αν ο πρωθυπουργός δεν μετατοπίσει την πολιτική του σε ένα τεχνοκρατικό επίπεδο σοβαρών προσώπων, δεν πρόκειται να βγάλει το 2017. Ειδικά, μετά τις γερμανικές εκλογές που μόνο τότε θα ξεκινήσει συζήτηση για το χρέος και θα χρειαστούν σοβαροί συνομιλητές.
Δυστυχώς όμως, για τον ίδιο τον Τσίπρα, κάπου εκεί θα χάσει τον έλεγχο και το παιχνίδι. Γιατί δεν θα υπάρχει πια η κομματική βάση όλων αυτών που περιφέρονται σαν ηθοποιοί αποτυχημένης «επιθεώρησης» και κραυγάζουν πόσο αναξιόπιστοι και απατεώνες είναι…
Επομένως, ο πρωθυπουργός πρέπει να διαλέξει απέναντι στην αμείλικτη πραγματικότητα που τον έφερε ως εδώ: ή τον αδιέξοδο «ακτιβισμό» της απάτης ή την στοιχειώδη εμπιστοσύνη για να κερδίσει το χρέος.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, δύσκολα θα αποφύγει τις εκλογές. Κανείς άλλωστε, δεν μπορεί να λέει τόσα πολλά και με μεγάλη διάρκεια ψέματα. Ούτε καν ένας σύχρονος τυχοδιώκτης Αριστερός…
