Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι ωραίο και ασφαλές να κυβερνάς μια χώρα που τα ταμεία της γεμίζουν με εύκολο δανεικό χρήμα. Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, μέχρι το 2009, εύκολα ή δύσκολα, διέθεταν διεξόδους για να κοροιδέψουν τους πάντες. Όλοι οι μηχανισμοί του Δημοσίου, οι φορείς, οι υπηρεσίες και το τραπεζικό σύστημα ήταν στη διάθεσή τους, για να τους διευκολύνουν στην διατήρηση της εξουσίας.
Εδώ και έξι χρόνια όμως, όλα έχουν αλλάξει. Για πολλούς και διάφορους λόγους, η ελληνική οικονομία παραδόθηκε αμαχητί στους ξένους. Όχι μόνο δεν προσπάθησε να ανασυνταχθεί, διατηρώντας την στοιχειώδη ανεξαρτησία της αλλά δεν έγινε και καμία προσπάθεια να διατηρηθεί ένα προπύργιο προσόδων για την διατήρηση της ισχύος των εξουσιών.
Παρόλα αυτά, οι προηγούμενες κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά άργησαν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει αλλά κάποια στιγμή τα κατάφεραν. Έπαιξαν δύσκολο παιχνίδι και ανέλαβαν ρίσκα (το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά διαλύθηκε). Συγκράτησαν βέβαια, το κύμα κατάρρευσης του κρατισμού για να επιβιώσουν αλλά ταυτόχρονα, μπόρεσαν να επαναφέρουν την ισορροπία της πιστοληπτικής ικανότητας σε επίπεδα προσδοκιών. Η χώρα είχε ήδη βγει στις αγορές αλλά το κράτος παρέμενε ακόμα σαν εργαλείο της εξουσίας. Πέτυχαν δηλαδή, αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο μετά το πρώτο μνημόνιο: να μην παραδώσουν την εξουσία στους κανόνες της υγιούς οικονομίας αλλά και να γλυτώσουν τη χώρα από την χρεοκοπία!
Oι Συριζανέλ όμως δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν από ελιγμούς και τερτίπια. Σε όλες τους τις κινήσεις επικρατεί μία τάση θράσους και επικίνδυνης αφέλειας. Ανοίγουν συνεχώς μέτωπα που αυξάνουν τις επισφάλειες των συναλλαγών τους με τους δανειστές, προκαλούν με απροκάλυπτο νεποτισμό, αδιαφορούν για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτική και στην διαχείριση των βάσεων της οικονομίας (δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ανάπτυξη μόνο με τις ιδιωτικοποιήσεις).
Ποια χώρα θέλουν να κυβερνήσουν και για πόσο διάστημα; Κι αν ακόμα βάλουν υπονομευτικά εναντίον της αστικής δημοκρατίας, σε ποιο καθεστώς θα ήθελαν να διαχειρίζονται την εξουσία; Έχουν άραγε σκεφτεί ότι το σενάριο του «εκβιαστή επαίτη» δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ, σε ένα σύμπλεγμα ευρωπαϊκών οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων;
Μία νέα διάσταση που χτυπάει το καμπανάκι της έναρξης του πανικού είναι η μεταφορά 67 εκατ. ευρώ από το Ταμείο της Βουλής σε λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος - Μετά τα νοσοκομεία και τον ΟΑΕΔ, η κυβέρνηση ζητά χρήματα και από τον ΕΟΠΥΥ, την ώρα που ο Οργανισμός χρωστάει δισεκατομμύρια, θυμίζοντας έντονα ημέρες του 2015!
Η κυβέρνηση ζήτησε ακόμα τα ταμειακά διαθέσιμα και του ΟΑΕΔ - κατά πληροφορίες από τους εργαζομένους στον Οργανισμό μεταφέρθηκαν 100 εκατ. ευρώ - την ώρα που ο περασμένος Μάρτιος ήταν ο χειρότερος των τελευταίων επτά ετών με 1.072.2016 εγγεγραμμένους ανέργους στα μητρώα του οργανισμού.
Τι θέλουν να κάνουν; Να εκβιάσουν τους έξω; Να τρομοκρατήσουν τους μέσα; Να απειλήσουν τους βουλευτές τους; Ή μήπως να εξαντλήσουν τα περιθώρια, όπως το μικρό παιδί που προσπαθήσει να κερδίσει ακόμα λίγο χρόνο, στο παιχνίδι του;
To κακό όμως είναι πως κανείς δεν είναι έτοιμος ακόμα να κυβερνήσει τη χώρα στη θέση τους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάζεται χρόνο να ξαναφτιάξει το κόμμα του και οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς ψάχνουν ταυτότητα. Εν τω μεταξύ, η απειλή μιας παγκόσμιας κρίσης αιωρείται πάντα πάνω από την Ευρώπη και τις νομισματικές της δομές. Αρκεί ίσως, μια απώλεια ισορροπίας και κανείς πια δεν θα δίνει σημασία σε μια παρακμιακή περίπτωση βαλκάνιου «πειρατή».
Δεν ξέρουμε πλέον που πατάμε και που βρισκόμαστε. Το καλοκαίρι έρχεται καυτό και συναρπαστικό, ετοιμάζοντας νέες περιπέτειες. Ποιος μπορεί να αισθανθεί ασφαλής, όταν διοικείται από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν…
