Του Σάκη Μουμτζή
Στο χθεσινό άρθρο έκανα κριτική στο δόγμα πως τους πρωθυπουργούς τους κρίνουν οι πολίτες. Σε καμιά περίπτωση δεν ασχολήθηκα με τον αν έπρεπε να συσταθεί προανακριτική επιτροπή και για τον τέως πρωθυπουργό. Προφανώς, αυτοί που αποφασίζουν έκριναν πως τα στοιχεία, από δικονομική άποψη, σε αυτήν την φάση είναι ανεπαρκή για παραπομπή.
Είναι φανερό πως βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας διαδικασίας κατά την οποία θα ακουστούν πολλά. Συγχρόνως, θα ανοίξουν λογαριασμοί τηλεφώνων και πιθανόν να ανοίξουν και στόματα που μέχρι τώρα ήταν κλειστά.
Συνεπώς, έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, πως έναν πρωθυπουργό τον στέλνεις στο Ειδικό Δικαστήριο μόνον αν έχουν προκύψει ατράνταχτα στοιχεία ενοχής του. Στοιχεία όχι κατασκευασμένα, αλλά προϊόντα μιας ανεπίληπτης δικονομικής διαδικασίας.
Με λίγα λόγια έναν τέως πρωθυπουργό τον παραπέμπεις στο Ειδικό Δικαστήριο, μόνον αν είναι βεβαία η καταδίκη του. Διαφορετικά η όλη κατάσταση γίνεται μπούμερανγκ για τους διώκτες του.
Αυτά είναι γνωστά και τα ζήσαμε.
Στην τρέχουσα συγκυρία είναι εύλογη η επιθυμία του Α. Τσίπρα να θυματοποιηθεί. Ο ρόλος του θύματος είναι ο αγαπημένος ρόλος των αριστερών. Έχουν ιδανική ερμηνεία.
Από την άλλη πλευρά είναι εξίσου εύλογο η Νέα Δημοκρατία να μην επιθυμεί τη θυματοποίηση του Α. Τσίπρα. Και σε αυτήν τη φάση το παιχνίδι το κάνει η Νέα Δημοκρατία.
Έτσι, άφησε μόνο του τον Δ.Παπαγγελόπουλο —κατά κόσμον Ρασπούτιν— να βρεθεί αντιμέτωπος με τις πράξεις τις οποίες φέρεται ότι διέπραξε.
Και ο Α. Τσίπρας;
Θα διηγηθώ ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Ένας πολιτευτής της Ενώσεως Κέντρου, όταν είδε πως επί ημέρες δεν τον αναζήτησαν οι αρχές ασφαλείας, παρουσιάστηκε αυτοβούλως στο Αστυνομικό Τμήμα και λέγοντας ποιος είναι, παραδόθηκε.
Εννοείται πως ο διοικητής του Τμήματος τον έστειλε στο σπίτι του.
Η αίσθηση του να μην ασχολείται κανένας μαζί σου, ιδίως στα πρόσωπα που θεωρούνται δημόσια, είναι τραυματική. Μέσα από την δίωξη, βιώνουν την επιβεβαίωση τους. Για να τους διώκουν, σημαίνει πως κάτι είναι. Διαφορετικά...
Συνεπώς, ο καλύτερος τρόπος για να εξουθενώσεις κάποιον είναι να τον αγνοείς. Να κάνεις σαν να μην υπάρχει. Να τον προσπερνάς χωρίς να του δίνεις σημασία.
Να τον βυθίσεις στην ανυπαρξία του.
Να υπενθυμίσω πως στα εγκαίνια της ΔΕΘ ο πρωθυπουργός —αν θυμάμαι καλά— ούτε μια φορά δεν ανέφερε το όνομα του τέως. Έδειξε πως φεύγει μπροστά.
Στην περίπτωση της σκευωρίας Novartis και πάλι τον αγνόησε. Δεν ασχολήθηκε μαζί του, ενώ ο Α. Τσίπρας προκαλούσε και παρακαλούσε για την παραπομπή του.
Θα του έλυνε πολλά προβλήματα.
Υποθέτω, πως αν στο μέλλον, από τη διαδικασία προκύψουν ατράνταχτα στοιχεία για τη συμμετοχή και του ίδιου του Α.Τσίπρα στην σκευωρία, θα υπάρξει τότε άλλη αντιμετώπιση.
Προς το παρόν η κυβέρνηση, κινούμενη μέσα σε αυστηρώς θεσμικά πλαίσια, αφήνει τον τέως στην γωνία μόνο του, με τα εσωκομματικά προβλήματα του.
Και οψόμεθα.
