Σ’ ένα δεκαήμερο ξεκινά το λοιπόν ο εμβολιασμός και στην χώρα μας. Ευχάριστο αυτό. Οπότε θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα και η κρατική καμπάνια που θα προσπαθήσει να πείσει τους διστακτικούς να κάνουν το εμβόλιο. Διότι οι σκληροί αρνητές δεν πρόκειται να πεισθούν ούτε με χολιγουντιανή ταινία, ειδικά γυρισμένη γι' αυτούς. Προσωπικά τους έχω πια βαρεθεί τόσο, που τους προγκίζω. «Καλύτερα να μην κάνεις εσύ, για να προλάβω να σωθώ εγώ μια ώρα αρχύτερα» τους απαντώ. Ωχ αδερφέ.
Κανονικά, αυτή η αντιμετώπιση –όσο αγενής κι αν είναι- θα ‘πρεπε να τους ικανοποιεί. Εγώ που θέλω το εμβόλιο κάνω την ενεσούλα, εσύ που δεν το θέλεις περνάς απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο του εμβολιαστικού κέντρου, σε δημοκρατική κοινωνία ζούμε, ο καθένας είναι ικανοποιημένος μ’ αυτή την λύση. Αμ δε. Αντί να γνέψουν θετικά, μανιάζουν κι αρχίζουν να φωνάζουν. Διότι οι καθ’ αυτό αρνητές του εμβολίου, δεν ικανοποιούνται αν απλώς τους αναγνωρίσουν οι άλλοι το δικαίωμα της προσωπικής τους αποχής από εμβολιασμούς. Όχι.
Αυτοί ολοκληρώνονται ως προσωπικότητες, μόνο όταν βρίσκουν την δυνατότητα να απλώσουν μπροστά τους όλη την βεντάλια των θεωριών συνωμοσίας που σβουρίζουν μέσα στο κεφάλι τους. Να αρπάξουν το άλλον από τα μούτρα και να τον αρχίσουν με τα τσιπάκια, τους Σόρος και τους Γκέιτς, μέχρι να τον πιάσει ζαλάδα. Επίσης δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα βάλουν με οποιονδήποτε μορφωμένο άνθρωπο. Τον Φάουτσι ή τον Τσιόδρα να βρουν απέναντι τους, μια χαρά αντιπαράθεση θα στήσουν μαζί τους για την ανυπαρξία του κορονοϊού. Το πολύ-πολύ στο τέλος να τους βγάλουν εξαγορασμένους και να τελειώσουν.
Αυτό που δεν πολυαντέχουν είναι η απαξίωση και η πρόγκα. Δεν έχουν συνηθίσει αυτές τις συμπεριφορές (διότι συνήθως είτε βρίσκουν αποδοχή από ομοϊδεάτες ή αδιαφορία απ’ τους υπόλοιπους) και ξαφνιάζονται. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς ξέρετε, έχουν και μια αίσθηση προσωπικού Μεσσιανισμού. Πιστεύουν ότι τάχατες κατέχουν μια ανώτερη αλήθεια ή κάποια απόκρυφα παγκόσμια παρασκήνια, τα οποία είναι ηθικά υποχρεωμένοι να μεταδώσουν στους υπόλοιπους βλάκες που δεν βλέπουν τα προφανή.
Φυσικά, μόνο την θολούρα του μυαλού τους, κάποια βαριά ψυχολογικά σύνδρομα και τις φαντασιώσεις τους διακονούν, όμως έχουν μια εσωτερική πεποίθηση ότι σε τούτο τον κόσμο εκτελούν αποστολή. Όταν λοιπόν βρεθούν μπροστά σε άνθρωπο ή κύκλο ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι, σαστίζουν. Αποφασισμένοι όχι να μπουν σε συζήτηση μαζί τους για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν τσιπάκια, αλλά να τους δείξουν εμπράκτως ότι τους θεωρούν ηλίθιους, επικίνδυνους και γελοίους.
Τότε μόνο οι αρνητές χάνουν την ισορροπία τους, διότι ανατρέπεται εντός τους η πεποίθηση ότι καθοδηγούν, ότι ασκούν ανώτερη αποστολή. Βλέπουν ότι απλώς είναι αποσυνάγωγοι. Κι αυτό δεν το αντέχουν. Δεν αλλάζουν βέβαια γνώμη, απλώς λουφάζουν και κάνουν λιγότερη ζημιά, διότι πάντα υπάρχουν εκείνοι που παλαντζάρουν ανάμεσα στο κάνω και δεν κάνω το εμβόλιο. Τα γράφω αυτά, διότι αναρωτιέμαι αν θα χει καμιά αποτελεσματικότητα η καμπάνια. Λέτε να πείσει κανέναν διστακτικό; Μακάρι. Πάντως ο καλύτερος τρόπος να λιγοστέψουν οι «ναι και όχι», είναι να παίρνουμε στο κυνήγι τους φανατικούς του «όχι». Κάθε φορά που προγκίζουμε έναν τους, σώζουμε κάποιον άλλον.
