Του Σάκη Μουμτζή
Με την εναντίωση του Δρίτσα και του Σπίρτζη στην πώληση του ΟΛΠ, επανήλθαν οι θεωρίες για την κατανομή ρόλων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε έτσι να καλύπτεται το μεγαλύτερο φάσμα της εκλογικής πελατείας του. Με άλλα λόγια ο καλός και ο κακός μπάτσος.
Αρχικά, αν ασπαστούμε αυτήν την θεωρία θα πρέπει να ορίσουμε τι σημαίνουν αυτοί οι ρόλοι και ποιοι τους υποδύονται. Ο καλός μπάτσος είναι αυτός που διαφοροποιείται ή το αντίθετο; Από ποια πλευρά το βλέπουμε; Του συριζαίου ψηφοφόρου ή του ευρωπαϊστή –μεταρρυθμιστή;
Αλλά το τρωτό αυτής της θεωρίας είναι πως στηρίζεται στην παραδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα απο-ιδεολογικοποιημένο κόμμα, που με διάφορες τεχνικές και μεθοδεύσεις επιδιώκει την πάση θυσία νομή της εξουσίας. Σε αυτές τις μεθοδεύσεις και τις τεχνικές εντάσσεται και η κατανομή των ρόλων, που στην προκειμένη περίπτωση υποδύθηκαν οι Σπίρτζης και Δρίτσας.
Νομίζω, πως και ο Τσίπρας και όλο το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελαν πολύ να συνταχθούν με αυτούς τους δύο υπουργούς. Συμφωνούν απόλυτα μαζί τους. Η επιλογή της ολοκλήρωσης της συμφωνίας με τους Κινέζους ήταν μια βαριά, ζυγισμένη απόφαση. Η ηγετική ομάδα του κόμματος προφανώς έκρινε πως η μη υπογραφή της συμφωνίας θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα και πιο πολύπλοκα, από την υπογραφή της. Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως γνώριζαν πως εκείνην την στιγμή εκχωρούσαν ένα μικρό μέρος της πολιτικής εξουσίας τους στην Cosco. Γιατί αυτή είναι μια βασική συνέπεια των ιδιωτικοποιήσεων. Η μεταφορά εξουσίας από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό και γι' αυτό ακριβώς δεν τις θέλει καμία κυβέρνηση στην Ελλάδα. Πολύ δε περισσότερο μια κυβέρνηση κι ένα κόμμα που έχουν ως κοσμοθεωρία τους τον μαρξισμό.
Συνεπώς, τα συμπεράσματα που κατανέμουν ρόλους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, και βιαστικά είναι και παραγνωρίζουν πως αυτοί οι άνθρωποι διαθέτουν έναν αυτοματοποιημένο μηχανισμό σκέψης που παράγει συγκρούσεις και εχθρούς. Ετσι διαπαιδαγωγήθηκαν πολιτικά. Και αν η σύγκρουση αποβεί σε βάρους τους υποχωρούν συντεταγμένα για να ανασυνταχθούν, ώστε να δώσουν εν ευθέτω χρόνω την μάχη υπό καλύτερους όρους.
Το είπαν και το έγραψαν φαρδιά-πλατιά το καλοκαίρι του 2015, μετά την υπογραφή του αριστερού μνημονίου. Φαίνεται πως πολύ γρήγορα ξεχνάμε. Και μέσα στην λήθη μας φυτρώνει η αυταπάτη πως ο μαρξιστής, ο κομμουνιστής, μπορεί να μεταμορφωθεί σε φιλελεύθερο-μεταρρυθμιστή. Οι τακτικές υποχωρήσεις τους δημιουργούν εσφαλμένες εντυπώσεις, καθώς εκλαμβάνονται από πολιτικούς και σχολιαστές, ως στρατηγικός αναπροσανατολισμός. Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια την χάραξη λανθασμένης πολιτικής γραμμής.
Οι ιδιωτικοποιήσεις στο μέτρο που θα ολοκληρωθούν -βέβαια έχω βάσιμες αμφιβολίες επ' αυτού- θα αποτελούν το μέσον που θα κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για να προωθήσει τις πολιτικές του στην παιδεία, στο μεταναστευτικό, στην δημόσια τάξη, στην υγεία κλπ., σε τομείς δηλαδή, που θα εφαρμόσει το πρόγραμμα του και θα υφάνει τα πελατειακά του δίκτυα.
Όλο δε αυτό το σκηνικό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, όπου τα περιθώρια δεύτερης μεγάλης υποχώρησης είναι περιορισμένα, γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μπάτσοι. Όλοι έχουν βαπτισθεί στην ίδια κολυμπήθρα από τον ίδιο παπά και έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης. Το πρόβλημα το έχουν οι αντίπαλοι τους με τις αυταπάτες τους, την ασυγχώρητη άγνοια τους και τον αφελή τρόπο που τους αντιμετωπίζουν.
