«Αν και ο στρατηγός έχει βγει από τις φλόγες του πολέμου έδειξε να μην έχει καταλάβει ότι στην πολιτική, για να βγεις νικητής, κάποιες φορές δεν αρκεί να είσαι ισχυρός, πρέπει να είσαι και “αιμοδιψής”». Με αυτό το «σαιξπηρικό» σχόλιο ο κορυφαίος αναλυτής της ισραηλινής, κεντροαριστερής εφημερίδας Ha’aretz, Anshel Pfeffer(Άνσελ Πφέφερ) περιέγραψε τη μέτρια προς κακή επίδοση του κεντροαριστερού συνασπισμού «Μπλε-Λευκό» στις εκλογές της Δευτέρας και την αποτυχία του επικεφαλής του Μπένι Γκάντζ, πρώην αρχηγού του ισραηλινού στρατού, να αποτρέψει τη θριαμβευτική επιστροφή του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στα ισραηλινά πολιτικά πράγματα.
Για τους περισσότερους, το Ισραήλ είναι γνωστό για την εμπλοκή του σε μια διένεξη παροιμιώδη πλέον σε διάρκεια και πολυπλοκότητα και για τα επιτεύγματά του στην τεχνολογία. Στην πραγματικότητα είναι μια χώρα πολυσυλλεκτική και αντιφατική, όπου συγκρούεται η απόλυτη πρόοδος με τη μεσαιωνική συντήρηση, η υπερ-προοδευτική αριστερά με την θρησκόληπτη, συντηρητική δεξιά, οι άθεοι κομμουνιστές (όποιος δεν έχει γνωρίσει Ισραηλινό κομμουνιστή, δεν έχει δει «κανονικό» κομμουνιστή στη ζωή του) με τους ραββίνους, οι παλαιοί ντόπιοι (φυσικά και υπάρχουν προ του 1948 κάτοικοι!) με τους εποίκους. Το Ισραήλ είναι μια δυτική πολυσυλλεκτική, πολυπολιτισμική δημοκρατία που βιώνει όλες τις συγκρούσεις και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν και οι κάτοικοι των μεγάλων μητροπόλεων του κόσμου και ο πόλεμος είναι μόνο το σκηνικό (δεν υποτιμώ την τραγικότητα του γεγονότος του πολέμου).
Τα γράφουμε όλα αυτά για να σχολιάσουμε το αποτέλεσμα των εκλογών της Δευτέρας και το θριαμβευτικό come-back του Νετανιάχου ο οποίος στις 17 Μαρτίου, θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου (σύμφωνα με την ισραηλινή νομοθεσία οφείλει να παρίσταται στη δίκη αυτοπροσώπως) για να αντιμετωπίσει ένα βαρύ κατηγορητήριο με τρεις παράλληλες υποθέσεις διαφθοράς.
Γιατί ο Νετανιάχου που όλοι θεωρούσαν ξοφλημένο κατάφερε μια τόσο μεγάλη πολιτική νικη;
Τι είναι αυτό που εμπνέει τους νέους του Ισραήλ να ψηφίζουν μαζικά έναν σκληροπυρηνικά 70χρονο ακροδεξιό, ένα πολιτικό «δεινόσαυρο» που βαρύνεται και με κατηγορίες για διαφθορά;
Οι αναλυτές συμφωνούν για τα αίτια της νίκης του: το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα και η μοναδική του αντοχή στην καμπάνια αφού ο Νετανιάχου, σ’ενα αποκαμωμένο από τις τρεις εκλογικές διαδικασίες Ισραήλ, είχε τη δύναμη να κάνει προεκλογικό αγώνα μέχρι την τελευταία ώρα, γυρνώντας τη χώρα σχεδόν πόρτα-πόρτα.
Απέναντι στο ξεκάθαρο και ακομπλεξάριστο μήνυμά του (η υπογράφουσα το θεωρεί πολιτικά ειδεχθές, να εξηγούμαστε) στάθηκαν, τρεκλίζοντας, τα αναιμικά μισόλογα της φιλελεύθερης κεντροαριστεράς, η ατέρμονη ηθικολογία του Γκαντς, η εμμονή του να θυμίζει πόσο ηθικός είναι εκείνος σε σχέση «με τον διεφθαρμένο Νετανιάχου». Και όπως συμβαίνει σε όλες τις πολυσυλλεκτικές, πολύχρωμες δυτικές δημοκρατίες που βιώνουν την ανασφάλεια και την κρίση των αξιών, κερδισμένος βγαίνει αυτός που μιλάει δυνατά και με βεβαιότητα για όσα λέει.
Ναι! Η αμφιβολία και η αμφιθυμία βρίσκονται στον πυρήνα της ταυτότητας των κεντρώων και των μετριοπαθών όμως από την άλλη πλευρά, εδώ μιλάμε για πολιτική και για την ακρίβεια για πολιτικές, για σχέδια, για προγράμματα, για λύσεις. Σ’ ένα κόσμο σε σύγχυση δεν τοποθετούμαστε με τρεμάμενη φωνή, δεν προσπαθούμε να γίνουμε αρεστοί στους ακραίους δείχνοντας κατανόηση για τον μισαλλόδοξο λόγο που εκφέρουν. Βγαίνουμε και τους καταγγέλουμε όχι ως ανήθικους αλλά ως ανίκανους να δημιουργήσει δουλειές, πλούτο, ευημερία.
Απέναντι στην παραφροσύνη της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς, απέναντι στους Νετανιάχου και τους Σάντερς του πλανήτη, ήρθε η ώρα να φωνάξουμε: «Αρκετά!» και με αυτοπεποίθηση να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, την ελεύθερη, ανοιχτή κοινωνία και το δημοκρατικό, συμπεριληπτικό καπιταλισμό.
Όχι γιατί αυτό μας κάνει πιο ηθικούς αλλά γιατί η ελευθερία, η δημοκρατία, η ελεύθερη αγορά, η ανοιχτή κοινωνία μας κάνουν πιο πλούσιους και πιο ευτυχισμένους.
