Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά. Έτσι κι αλλιώς, τα αδιέξοδα που προέκυψαν μετά την αποκάλυψη της απάτης, ήταν επόμενο να εγκλωβίσουν το πολιτικό σύστημα στο να κυνηγάει ατέρμονα τη ουρά του. Η εικόνα μου θυμίζει κάπως, το διοικητικό συμβούλιο χρεοκοπημένης ΔΕΚΟ, που ξαφνικά, της κόβει το κράτος την χρηματοδότηση. Χωρίς το εύκολο χρήμα, τι αποφάσεις να πάρει και ποια αγορά να ανταγωνιστεί; Αφού μέχρι τώρα, όλα ήταν δεδομένα και αυτονόητα…
Στη μεν Νέα Δημοκρατία, η λύση βρέθηκε – ανέλπιστα βέβαια. Σκέψου να είχε εκλεγεί κάποιος από τους άλλους δύο. Σκέψου να είχε δημιουργηθεί στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, ένα αντιμνημονιακό δεξιό κόμμα, με έναν «θαυματοποιό» πιο «ευέλικτο» ηγέτη από τον φαντεζί Πάνο Καμμένο. Δεν θα μιλούσαμε τώρα, για τον τραγέλαφο της «Κεντροαριστεράς» αλλά για το τσίρκο της «Κεντροδεξιάς»…
Η χώρα αυτή τη στιγμή, έχει ανάγκη από ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης για να λύσει τα προβλήματά της. Και είναι απολύτως βέβαιο, ότι δεν πρόκειται να το εκπονήσουν αυτοί που την έφεραν μέχρι εδώ. Δεν έχει άλλωστε, νόημα να ξαναδοκιμάσουν. Τους δόθηκε η ευκαιρία, ξεχάστηκαν, παρασύρθηκαν στα εύκολα, απέτυχαν.
Ειδικά όλοι αυτοί που επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν στοιχεία αριστερής πολιτικής – όπως τουλάχιστον οι ίδιοι έλεγαν- δεν κατάφεραν παρά να δημιουργήσουν μία χώρα γερόντων, αδιάφορων πολιτών και επιδοτούμενων ανέργων. Επομένως, τώρα τι σκοπεύουν να κάνουν; Για ποιο κράτος πρόνοιας θα μιλήσουν και ποια κοινωνική δικαιοσύνη, όταν δεν υπάρχει καμία δυναμική να τα υποστηρίξει; Η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία απέδειξε που μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία η εμμονή στον κρατισμό και στην κυριαρχία των πελατειακών δικτύων.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι θα μπορούσε να προσφέρει ο Γιώργος Καμίνης, σε περίπτωση που αναδειχθεί ηγέτης του κεντροαριστερού πόλου. Αλλά και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο που θα φαίνεται πιο εκσυγχρονιστικό από την Φώφη Γεννηματά. Αναμένονται και άλλοι υποψήφιοι που δεν επιθυμούν καμία σχέση με το συνθετικό «αριστερά» και καλά κάνουν. Αλλά και οι ίδιοι έχουν καταλάβει σε ποιο κοινό θα απευθυνθούν για να ζητήσουν την ψήφο του;
Αν θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και συνεπείς με την πραγματικότητα που απλώνεται γύρω μας, δεν θα αναζητούσαμε κανέναν ηγέτη της «Κεντροαριστεράς». Δεν θα επενδύαμε σε «έγκριτους» κατά συνθήκη δημοφιλείς ανθρώπους. Αν η ελληνική κοινωνία θέλει να σώσει την παρτίδα και να επανέλθει στην κανονικότητα, χρειάζεται μόνο μία ισχυρή ομάδα ανθρώπων που θα ανοίξει τη χώρα στον υπόλοιπο κόσμο. Που θα πατάξει τον κρατισμό, θα αλλάξει τα πανεπιστήμια, θα μειώσει τις δαπάνες του κράτους και θα απελευθερώσει τις αγορές. Και όλα αυτά δεν είναι θέμα ιδεολογίας αλλά μιας λελογισμένης πολιτικής τάσης από έξυπνους ανθρώπους.
Άσχετα με τις εξελίξεις στο χώρο, είναι σαφές ότι όλοι αυτοί στην «Κεντροαριστερά» δεν αναζητούν παρά έναν «σοβαρό» άνθρωπο για να αντλήσουν στοιχειώδες κύρος για τις ατομικές τους ατζέντες. Έτσι συνήθισαν τόσα χρόνια, έτσι σκοπεύουν να πορευτούν και στο μέλλον.
Αυτοί ακόμα, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε από το Δημόσιο. Αν δεν παραδεχτούν την αιτία της νόσου, πώς θα σώσουν τον άρρωστο;
