Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κυβέρνηση ζορίζεται. Όχι δημοσκοπικά, αλλά πολιτικά. Η πανδημία δείχνει δόντια, απέναντι στα οποία όλες οι επιλογές που υπάρχουν έχουν βαρύ κόστος. Όχι, δεν κινδυνεύει ο Κυριάκος να δει τον Τσίπρα να του βγαίνει μπροστά, αυτό δεν το πιστεύει ούτε η αδερφή του η Ζανέτ. Κινδυνεύει όμως από ένα γενικό «άι σιχτίρ» δίχως στόχο ή προσανατολισμό, προϊόν μιας κοινωνικής κούρασης που φτάνει στα όρια της.
Μετά από έντεκα μήνες πανδημίας, εγκλεισμών και οικονομικής καχεξίας, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έχει πια χαθεί η μακροσκοπική ματιά που υπήρχε στους Έλληνες την περίοδο της πρώτης καραντίνας. Αυτό το «να προσέχουμε για να έχουμε όλοι μαζί» που μας χαρακτήριζε το φθινόπωρο έχει χαθεί προ πολλού. Τώρα ο καθένας κοιτά την πάρτη του, μετρά το δικό του κόστος, απαιτεί το δικό του «δίκιο». Συχνά πυκνά ακούμε να εκστομίζονται παράλογα πράγματα από κανονικούς ανθρώπους, λες και ο πανδημία έχει αλλοιώσει τη λογική τους.
«Ξέρω ότι υπάρχει κίνδυνος, αλλά δεν αντέχω άλλο, θα βγω έξω» ή «να ανοίξουν τώρα τα κομμωτήρια, δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο» ή «στο δικό μου μαγαζί δεν θα κολλήσει κανείς γιατί προσέχω, να κλείσουν τα άλλα μαγαζιά που δεν προσέχουν» ή «εγώ θα πάω στην εκκλησία γιατί η ψυχή μου κινδυνεύει πιο πολύ απ’ το κορμί μου». Καθένας από τους παραπάνω θα μετανιώσει φρικτά που έλεγε τέτοια πράγματα έτσι και κολλήσει τον ιό, δεν πρόκειται για ψεκασμένους που μέσα στην εντατική μονάδα θα επιμένουν ως την τελευταία τους ανάσα ότι κάποιος παίζει παιχνίδι μαζί τους.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με λογικούς ανθρώπους που αρχίζουν να παρουσιάζουν όλο και πιο συχνές διαταραχές λογικής. Δεν παριστάνω τον ψυχίατρο ή τον ψυχολόγο, όμως δεν χρειάζεται να έχει κανείς πτυχίο Ιατρικής για να αντιληφθεί ότι μια γυναίκα που πάει νύχτα σε σπίτι μαζί με δέκα φίλες της για να βάλει λίγο μανό στα νύχια της, διακινδυνεύοντας να πέσει στο καζάνι του θανατικού, δεν είναι στα καλά της. Ο ανορθολογισμός αρχίζει να επικρατεί στην κοινωνία μας.
Θα μου πείτε η κούραση. Ή η φτώχεια για κάποια στρώματα. Ή η αφόρητη ψυχολογική πίεση. Δεν ξέρω τι είναι, δεν μπορώ να σταθμίσω με ζυγαριά ακριβείας. Αυτό που ξέρω είναι ότι χρειάζεται να προχωρήσει γρήγορα ο εμβολιασμός. Κάθε βελόνα που μπαίνει σε μπράτσο, είναι ένα φύσημα της βαλβίδας ασφαλείας που διώχνει λίγη κοινωνική πίεση. Όλα τα άλλα, διαφημίσεις και σποτ και παραινέσεις και εκκλήσεις για υπομονή, είναι ανώφελες. Φτάνουν σε ώτα μη ακουόντων. Προοπτική χρειάζεται το κοινό, φωτάκι στην άκρη του τούνελ. Αλλιώς μπορεί να γίνει το πολιτικό κακό, στο παρά ένα.
