Έκπληξη προκάλεσε το προπαγανδιστικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα είκοσι εκατομμύρια ευρώ που εδόθησαν από την κυβέρνηση σε ΜΜΕ για την καμπάνια του «Μένουμε Σπίτι». Έκπληξη στην ΕΣΗΕΑ, την κυρία Γεροβασίλη, τον πρώην πρόεδρο της ισραηλιτικής κοινότητας, Μίνο Μωυσή, ακόμη και στην πολλή κυρία Ακρίτα.
Όμως το συγκεκριμένο σποτάκι δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει καμία ταραχή. Τουναντίον ήταν η απόλυτη νηνεμία για τα νερά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η αισθητική τους, αυτό είναι το ήθος τους, αυτό είναι το ποιόν όσων διακυβέρνησαν τη χώρα επί σχεδόν μία πενταετία. Προς τί λοιπόν η τόση απορία και οι παρατηρήσεις ώστε «να αποσυρθεί χθες»;
Το μόνο στοιχείο που γεννά υγιή έκπληξη είναι τα πρόσωπα τα οποία εξεπλάγησαν ή εθίχθησαν σαν μεταμοντέρνες μωρές παρθένες.
To σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σάτιρα, είναι «σάτυρα». Η σάτιρα αποτελεί προϊόν πολιτισμού και είναι απότοκη παιδείας. Δεν είναι ειρωνεία, είναι σαρκασμός. Η ειρωνεία έχει κάτι το αστικό, προϋποθέτει μία απόσταση από τον αποδέκτη και συνιστά μία a priori αναγνώριση της ευφυίας του. Το «Μωυσής» είναι απλώς σαρκασμός, ο οποίος είναι πάντοτε κακόγουστος και δημώδης.
Είναι ευρέως γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πάει καλά με τα θεία, αλλά θα ήταν φρόνιμο να μην προκαλεί και τα ιερά και τα όσια. Γιατί όταν κανείς τα βάζει με την Παλαιά Διαθήκη, τις περιπέτειες και τη σοφία του Μωυσή, το πιθανότερο είναι για λόγους ιστορικής δικαιοσύνης να τον βρουν και οι δέκα πληγές του Φαραώ. Σαν την «Παπαδημούπολη» και τον πολύ Κούλογλου που θα έφευγε από την ευρωομάδα του κόμματος, αλλά δεν μπορεί, το «παρακράτος» και τις παρακολουθήσεις της συριζαϊκής ΕΥΠ.
Οιοσδήποτε ενδιαφερόμενος μπορεί να αναζητήσει τις κρατικές δαπάνες σε ΜΜΕ επί ΣΥΡΙΖΑ στη «Διαύγεια», όπως παραδείγματος χάριν για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ή τις κρατικές δαπάνες εν γένει κατά την προεκλογική περίοδο των τριπλών εκλογών πέρυσι. Στα υπουργεία οι τοίχοι δεν έχουν μόνο αυτιά, έχουν και στόματα.
Το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ μόνο σαν φάρσα που την πλήρωσε ο Μητσοτάκης μπορεί να σταθεί. Και ο Πολάκης την απήλαυσε.
