?Του Γιάννη Λοβέρδου?
?
Πολλοί Έλληνες, φοβάμαι, έχουν ξεχάσει ότι η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια πριν από 9 χρόνια γιατί δεν είχε πρόσβαση στις αγορές. Η Ελλάδα βγήκε προσφάτως από τα μνημόνια, δίχως, δυστυχώς, να έχει κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα την μετέτρεπαν σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα, με παραγωγική κι ανταγωνιστική οικονομία κι ένα αποτελεσματικό κράτος. Το τραγικό αποτέλεσμα είναι, κι αφού βγήκε από τα μνημόνια, να μην έχει ακόμα πρόσβαση στις αγορές. Οσο λοιπόν μένει εκτός αγορών, τόσο πλησιάζει ξανά ο κίνδυνος της χρεοκοπίας! Αυτή η απλή αλλά σκληρή αλήθεια, πολύ φοβάμαι ότι δεν γίνεται κατανοητή ούτε από τους πολίτες κι ούτε φυσικά από την ανεύθυνη κυβέρνηση Συριζανέλ, που με τις επιπόλαιες πολιτικές της, μας φέρνει ξανά στην άκρη του γκρεμού, όπως είχε κάνει το 2015!?
Αμφιβάλλω αν όντως ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κι οι σύντροφοι του κατανοούν τις συνέπειες των πράξεων τους. Δεν έχουν, η και δεν μπορούν, αντιληφθεί ότι πλέον δεν έχουν να κάνουν με τον Τόμσεν και την Μέρκελ, με τους οποίους μπορούσαν να διαπραγματευθούν και να συζητήσουν, ακόμα και να συμφωνήσουν με πολιτικά κριτήρια κι ανταλλάγματα.
Πλέον η Ελλάδα, κράτος κι οικονομία, είναι υπόλογες έναντι των απρόσωπων αγορών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω με κέρδος. Κι ο μόνος τρόπος για να πάρεις λεφτά από τις αγορές, είτε με την μορφή δανεισμού είτε επενδύσεων, είναι να εμπιστεύονται τη χώρα, το κράτος, το πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς, εδώ και καιρό λέμε και γράφουμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα κάνει ότι είναι δυνατόν για να πλήξει την ελληνική αξιοπιστία, που ούτως η άλλως έχει πληγεί θανάσιμα τα τελευταία δέκα χρόνια.
Αντί λοιπόν να την αποκαταστήσει, την πλήττει ακόμα περισσότερο, όπως κατέδειξε η συνεχιζόμενη δίνη στις τράπεζες και στο χρηματιστήριο. Οι ξένοι φεύγουν διαρκώς από την Ελλάδα γιατί δεν την εμπιστεύονται. Κι όσο η φυγή αυτή συνεχίζεται, τόσο τα προβλήματα θα μεγεθύνοντας. Και τόσο η χώρα θα πλησιάζει και πάλι στην άκρη του γκρεμού, όπως βρέθηκε το 2010 και το 2015. Αλλά αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει ούτε καν το, σκληρό κι αφιλόξενο, καταφύγιο των μνημονίων...
Αυτό που δείχνει μόνο να απασχολεί την κυβέρνηση είναι πώς θα κερδίσει χρόνο και πώς θα αποφύγει την μείωση των συντάξεων, που η ίδια ψήφισε, μέσω της κατάργησης της περιβόητης «προσωπικής διαφοράς». Οι κυβερνώντες θεωρούν βέβαιο ότι θα το πετύχουν. Δεν το αποκλείω. Αλλά αναρωτιέμαι με πόσο μεγάλο κόστος, σε μια εποχή που διευρύνεται η σύγκρουση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ιταλική κυβέρνηση των λαϊκιστών του Σαλβίνι και του Ντι Μάιο. Ακόμα κι αν το πετύχει όμως, αυτό όχι μόνο δεν θα αποκαταστήσει την ελληνική αξιοπιστία στις διεθνείς αγορές. Αλλά αντίθετα θα την αποδυναμώσει περαιτέρω ότι συμφωνία κι αν επιτευχθεί στο Eurogroup.
Όποιος μελετά προσεκτικά τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, γνωρίζει καλά ότι δυστυχώς σήμερα, περίπου 10 χρόνια μετά την έναρξη της μεγάλης δοκιμασίας, τα μεγέθη είναι ουσιαστικά χειρότερα από ότι ήταν το 2010 όταν υποχρεωθήκαμε να καταφύγουμε στο ΔΝΤ και τα μνημόνια. Το δημόσιο χρέος, παρά το PSI, είναι μεγαλύτερο, το ΑΕΠ πολύ χαμηλότερο, οι αντοχές της κοινωνίας έχουν εξαντληθεί, η επιχειρηματικότητα συνθλίβεται, το κράτος παραμένει γραφειοκρατικό κι εχθρικό προς την ιδιωτική πρωτοβουλία, η παραγωγικότητα κι η ανταγωνιστικότητα είναι στο ναδίρ κι οι φόροι, ληστρικοί κι απάνθρωποι, κυρίως αντιπαραγωγικοί, συνθλίβουν κάθε προσπάθεια ανάκαμψης. Αν δεν υπήρχαν ο τουρισμός κι οι πόροι από το ΕΣΠΑ που συντηρούν την κατανάλωση, η ελληνική οικονομική κι επιχειρηματική δραστηριότητα θα ήταν πολύ κάτω όλων των γειτονικών μας κρατών.
Δυστυχώς, οι λαϊκιστές και κρατιστές που μας κυβερνούν δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Αντίθετα, διαρκώς διευρύνουν τις αντιπαραγωγικές, και συχνά άδικες, επιδοματικές πολιτικές και τις ρουσφετολογικές προσλήψεις συμβασιούχων στο Δημόσιο για να χτίσουν κομματικούς στρατούς. Όσο αυτές οι νοοτροπίες διαιωνίζονται, η Ελλάδα θα καταστρέφεται. Μια χώρα δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων, επιδοματούχων, μερισματούχων, επιδοτούμενων δεν έχει κανένα απολύτως παρόν, και το κυριότερο, κανένα μέλλον...
