Του Φάνη Ουγγρίνη
Η Γερμανία και οι χώρες εκείνες τουλάχιστον που συμμερίζονται τις αυστηρές απόψεις της δεν έχουν λόγους να φανούν ελαστικές αυτή τη στιγμή. Μετά τις εκλογές για τη Μπούντεσταγκ σειρά έχει η Αυστρία, όπου και πάλι η ακροδεξιά είναι στα πάνω της. Και φυσικά ας μη ξεχνάμε πως η ίδια η ύπαρξη της ΕΕ κινδυνεύει, στο σενάριο επικράτησης των ακραίων στην Ιταλία και της υλοποίησης της πρόθεσης τους για έξοδο της χώρας από την Ένωση. Μπροστά στο υπαρκτό ενδεχόμενο τεμαχισμού της Ευρώπης και συγκρότησης νέων σχηματισμών οι Γερμανοί θα ήταν ηλίθιοι να απεμπολήσουν διαπραγματευτικά εργαλεία που μπορεί να τους φανούν πολύ χρήσιμα στο μέλλον.
Αν όμως το Βερολίνο δεν έχει λόγους να βιάζεται, δε φαίνεται να ισχύει το ίδιο για την Λαγκάρντ, κι αυτό έχει μεγάλη σημασία. Βλέπετε,το Ταμείο αρνείται να δώσει το μερίδιο του στην επόμενη δόση, αν και αυτό είναι σχετικά μικρό- 1,65 δισ. σε σύνολο περίπου 7- και θα μπορούσε να καλυφθεί από το αιματηρό υπερπλεόνασμα που επέτυχε η κυβέρνηση. Το γερμανικό κοινοβούλιο όμως πιθανότατα θα αρνηθεί να ψηφίσει την εκταμίευση της εθνικής συμμετοχής αν δεν συμμετέχει και το ΔΝΤ, ή θα το υπερψηφίσει τελικά με σημαντικό πολιτικό κόστος για την Μέρκελ. Κι εκεί λοιπόν κολλάει το πράγμα, στην αντιπαράθεση για το αν θα κλείσει το θέμα του χρέους εδώ και τώρα, μια αντιπαράθεση που φυσικά ελπίζουμε να λήξει χωρίς να χρεοκοπήσει η πατρίδα μας. Ως γνωστό, όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια.
Απορία φυσικά προκαλεί η επιμονή του επιτελείου της Λαγκάρντ για άμεση διευθέτηση. Οι ίδιοι επικαλούνται το καταστατικό του Ταμείου, όμως αυτό έχει καταστρατηγηθεί κατά κόρον στην ελληνική περίπτωση, ενώ η επόμενη σύνοδος των μελών του αργεί ακόμη. Από κει και πέρα μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Ίσως στην Ουάσιγκτον έχουν ευρύτερη εικόνα της διεθνούς κατάστασης και επείγονται να μας σταθεροποιήσουν, σ'' αυτήν όμως την περίπτωση η γερμανική στάση προκαλεί απορίες με την ρηχότητα της. Ίσως πάλι η Λαγκάρντ να προωθεί γαλλικούς σχεδιασμούς για την μελλοντική δομή της ΕΕ, στους οποίους περιλαμβάνεται συνδιαχείριση των εθνικών χρεών. Ίσως τέλος Αμερικανοί και Γάλλοι απλά θέλουν να… κοντύνουν τη Γερμανίδα πρωθυπουργό ενόψει των προσεχών εκλογών. Ίδωμεν.
Πολλοί πάντως και δικαιολογημένα απορούν με την εμμονή σχετικά με το χρέος. Ορθώς αναρωτιούνται αν έχει τόση σημασία, δεδομένου πως η Ελλάδα εξακολουθεί να πάσχει σε τομείς ιδιαίτερα κρίσιμου για τις συνολικές ανταγωνιστικές επιδόσεις της. Η γραφειοκρατία περί τις αδειοδοτήσεις καλά κρατεί, η φορολογία που επιβαρύνει κόστος παραγωγής και λειτουργίας είναι υψηλότατη, η Δικαιοσύνη σέρνεται, μέχρι που σημειώνονται ακόμη και ελλείψεις σε κρίσιμες επαγγελματικές ειδικότητες, παρά την τεράστια ανεργία. Παρ' όλα αυτά τα υπαρκτά προβλήματα, πλέον οι μεγάλοι παίκτες, παρόντες και ενδιαφερόμενοι, συναινούν στο ότι το νούμερο ένα πρόβλημα αυτή την στιγμή είναι η έλλειψη ρευστότητας, κι αυτή βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το χρέος, και ειδικά το κρατικό.
Αν δεν αντιμετωπιστεί λοιπόν αυτή η εκκρεμότητα, οι επενδύσεις που θα βλέπουμε θα είναι κατά κανόνα σκιώδους προέλευσης, και μάλιστα σε τιμές κοψοχρονιά. Και φυσικά την ίδια στιγμή οι εξωστρεφείς ντόπιοι, όσοι έχουν καταφέρει να σταθούν αξιοπρεπώς από το 2009, θα δουλεύουν με ισχνό κέρδος, ανταγωνιζόμενοι Ευρωπαίους γείτονες, οι οποίοι δανείζονται όσα τους χρειάζονται με επιτόκια κατηγορίας φτερού. Με ένα τόσο υπέρογκο χρέος οι στρατηγικοί επενδυτές είναι λογικό να φοβούνται, δε μπορούν να ξέρουν τι θα τους ξημερώσει σε περίπτωση που η διεθνής οικονομία παραπατήσει, και κατά συνέπεια ούτε μεγάλες δουλειές θα βλέπουμε να έρχονται, αλλά ούτε και την τοπική οικονομία να ξυπνάει. Ανάπτυξη χωρίς ρευστό δεν γίνεται, ακόμη και με αγγλοσαξονικό επιχειρηματικό πλαίσιο.
Και τώρα; Τώρα διαπιστώνουμε και πάλι με θλίψη πως η Ελλάδα είναι ένα φτερό στον άνεμο, έρμαιο των διεθνών ισορροπιών και τάσεων. Κι όσο κι αν ευθύνονται οι παλιοί διοικούντες για τη δεινή μας θέση, η ζημιά που έχουν προκαλέσει οι τωρινοί ένοικοι του Μαξίμου είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τα δυόμισι χρόνια-φανερής-εξουσίας τους. Το ότι σαμποτάρισαν τις μεταρρυθμίσεις των προκατόχων τους με κίνδυνο κοινωνικής ανάφλεξης είναι χιλιοειπωμένο. Το ότι κατέστρεψαν το καλό κλίμα που είχε επικρατήσει στην αγορά επί Σαμαροβενιζέλων είναι αποδεκτό κατά κράτος. Το ότι έφεραν τα CCs και νέα ύφεση για να φανούν ότι διαπραγματεύονται όπως κανείς άλλος είναι επίσης πασίγνωστο. Και τώρα με τον τελευταίο τους χειρισμό απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας πως είναι εντελώς ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Έφτασαν για μια ακόμη φορά την αξιολόγηση στο αμήν, με αποτέλεσμα να ρισκάρουν την ίδια την εθνική ασφάλεια για μικροκομματικές σκοπιμότητες, για να φανούν τάχα συνεπείς στο αριστερό προφίλ του, λες και νοιάζονται οι ασθενείς των νοσοκομείων, οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας, οι μακροχρόνια άνεργοι κι οι αποστεωμένοι μαγαζάτορες και επαγγελματίες για ξεπερασμένες θεωρίες 150 ετών. Είτε κινούνται βάσει κυνικών στόχων είτε βάσει ανόητων αντιλήψεων, το μόνο βέβαιο είναι πως με την παρέα του Τσίπρα κινδυνεύουμε.
