Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Ολοι μας είχαμε στη ζωή μας από έναν τουλάχιστον τέτοιο συμμαθητή. Αυτόν, που την ώρα που παίζαμε ποδόσφαιρο πέταγε την μπάλα μακριά, τις περισσότερες φορές έξω από το αυθαίρετα οριοθετημένο αυτοσχέδιο γήπεδο. Σαν αποτέλεσμα, χάλαγε η φάση του αγώνα, χάναμε τον ρυθμό μας, τον χρόνο μας και ο εκνευρισμός έπαιρνε τη θέση της ευχαρίστησης. Αυτός ο συμμαθητής συνήθως ήταν ο πιο ατάλαντος, ίσως και ο πλέον οκνηρός, ο οποίος αδυνατούσε να συμμετάσχει στο παιχνίδι ή αν συμμετείχε η απόδοσή του ήταν πάντα σχεδόν μηδενική. Ηταν ο παίκτης που αδιαφορούσε για την ομάδα, για την παρέα και για το αποτέλεσμα. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η προσπάθειά του να παραμένει στο παιχνίδι για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γινόταν. Κι όποτε θέλαμε να τον διώξουμε από την ομάδα, η επέμβαση των καθηγητών τον έσωζε.
Η κυβέρνηση είναι ακριβώς αυτός ο μαθητής. Τρία χρόνια τώρα αδυνατεί να αντιληφθεί τους κανόνες του παιχνιδιού, δεν γνωρίζει πως η ομάδα πρέπει να σκοράρει και πώς επιτυγχάνεται τούτο. Αντ' αυτού, πετάει την μπάλα πιο μακριά και από την εξέδρα, για να κυλάει ο χρόνος και εν τω μεταξύ να κλοτσάει το προσωπικό της τενεκεδάκι. Σε κάθε δυσκολία εφευρίσκει τον κατάλληλο αντιπερισπασμό. Προσφάτως η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου, το άνοιγμα του Σκοπιανού ζητήματος και η υπόθεση Novartis, έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτήν την τακτική. Η χώρα ετοιμάζεται να προβεί σε νέα έκδοση ομολόγων και από το καλοκαίρι επιθυμεί να κινηθεί αυτόνομα στις αγορές. Τι κάνει γι' αυτό; Πώς προετοιμάζεται; Τι εικόνα προσπαθεί να κτίσει;
Στην εξωτερική πολιτική σκηνή έχει ανοίξει παντού μέτωπα. Στο εσωτερικό διαρκώς διχάζει και από προχθές σκανδαλολογεί. Στον οικονομικό στίβο υπόσχεται εξαγορά των κόκκινων δανείων για δημοσίους υπαλλήλους, στρατιωτικούς και δικαιούχους του οργανισμού εργατικής κατοικίας. Εξακολουθεί να υπόσχεται σε όλους πως κάποια στιγμή ο γάιδαρος θα πετάξει.
Μοναδικό όπλο της κυβέρνησης είναι η τυφλή πολιτική υπακοή στους πρώην εχθρούς της και μόνο. Στους «γκόου μπακ», στη «συντηρητική νομενκλατούρα», στους σκληρούς του Eurogroup και στο «ανάλγητο» ΔΝΤ. Αυτοί, για τους δικούς τους λόγους, προσφέρουν χρόνο στους κυβερνώντες. Οι αγορές αντιλαμβάνονται, όμως, πως η μπάλα δεν βρίσκεται στον χώρο της απελευθέρωσης της οικονομίας και των μεταρρυθμίσεων. Ο οκνηρός και ατάλαντος συμμαθητής έχει πετάξει τόσο μακριά την μπάλα και θα χρειαστεί πολύς χρόνος και σημαντική προσπάθεια για την ανεύρεσή της.
