Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπάρχει μια πτέρυγα της ΝΔ που δεν ήθελε την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Εκτός από την αμηχανία που ένιωσε γενικά, το πολιτικό σύστημα, μία μεγάλη ομάδα στελεχών της αντιπολίτευσης δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν την «θρασύτητα» κάποιων ανένταχτων να διοργανώνουν συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια.
Μέχρι τώρα, η αποκλειστικότητα των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, στην Μεταπολίτευση, ανήκε είτε στα συνδικάτα είτε σε εντεταλμένες ομάδες που μετέφεραν τον πελατειακό «οίστρο» της κομματοκρατίας.
Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί που είχαν πρόσβαση σε μηχανισμούς ή χειραγωγούσαν ομάδες συμφερόντων αισθάνονταν μια σχετική ασφάλεια, στον έλεγχο της εξουσίας.
Τώρα όμως, εκτός από την ανησυχία και τον πανικό της κυβέρνησης, οι «πραιτοριανοί» λησμονημένων «αυτοκρατόρων» αδυνατούν να συλλάβουν το νόημα μιας αντίδρασης που εκδηλώνεται χωρίς καθοδήγηση και κομματικό ειρμό. Τι δεν καταλαβαίνουν; Ότι η κοινωνία αλλάζει. Ότι ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος. Ότι τα «υποκείμενα» ξέφυγαν από το «κλουβί» του τσίρκου και ετοιμάζονται να διεκδικήσουν το ρόλο τους.
Και όχι μόνο αυτό. Η ίδια η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν απολύτως σίγουρη για την «σώφρονα» διαχείριση του συλλαλητηρίου.
Αυτά λοιπόν συμβαίνουν όταν οι αντιδράσεις δεν ελέγχονται από ψηλά. Τι θα συμβεί στο μέλλον; Κάθε φορά που κάποιοι θα αντιδρούν αυθόρμητα, σπασμωδικά, ανεξέλεγκτα ή ερασιτεχνικά, αυτοί θα κοιτάζουν περίεργα, γεμάτοι αμηχανία.
Όπως και να χει, αυτό είναι το μυστικό που θα αποσυντονίσει το σύστημα και θα εμπεδώσει νέους όρους στην διαχείριση της εξουσίας.
Και κάθε επόμενη διέξοδος από τον κομφορμισμό των παλαιοκομματικών, μόνο σαν κέρδος μπορεί να πιστωθεί για την δημοκρατία και την συμμετοχικότητα των πολιτών.
Σε αναμονή λοιπόν, της επόμενης ανένταχτης συγκέντρωσης που θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο την δύναμη των πολιτών και θα φέρει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση τους δεινόσαυρους που λυμαίνονται την χώρα και κρατούν δέσμια και εξαρτημένη την κοινωνία.
