Του Νίκου Ρίζου
Εγκλωβισμός και απελπισία… Πριν καλά-καλά το καταλάβουμε εγκλωβιστήκαμε στις εθνικές μας αδυναμίες. Όταν πριν 36 χρόνια ο νουνεχής Κ. Καραμανλής μας έμπαζε με μεγάλες προσπάθειες στην τότε μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης ήμασταν έμπλεοι ελπίδας και αισιοδοξίας για το μέλλον της χώρας μας. Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο λαός μας χρειάσθηκε να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις ώστε να εξομοιωθεί οικονομικά με τα προηγμένα κράτη του Βορρά. Εκείνη ακριβώς την στιγμή ο λαός με τις αδυναμίες του προέκρινε την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος έπεισε τους εκλογείς με τα αντιφατικά μηνύματα.
«Ευρώπη και ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο», «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και ένα σωρό άλλα μεγαλόστομα και λαϊκίστικα επιχειρήματα... Χάσαμε χρόνο, χάσαμε ευκαιρίες, χάσαμε τον μπούσουλα… Αργότερα ήλθε το ευρώ… Ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με την βοήθεια των ευρωπαίων που ήδη άρχισαν να ρέπουν προς τα εθνικά τους συμφέροντα, μας έσπρωξαν σχεδόν με το ζόρι στον κόσμο του ανταγωνισμού… Εκεί είχαμε άλλη μία αποτυχία – εύλογη και εντελώς φυσιολογική – αφού δεν είχαμε καταφέρει ούτε τα ελάχιστα απαιτούμενα για την προσαρμογή μας στις προηγμένες οικονομίες των άλλων χωρών…
Από κει και πέρα περάσαμε σε μία αλληλουχία αδύναμων κυβερνήσεων και ανύπαρκτων ηγετών… Το αποκορύφωμα ήλθε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ… Τότε ακριβώς που η χώρα απαιτούσε απελπισμένα τον ηγέτη που θα την έβγαζε από το μαγκανοπήγαδο των μνημονίων - και η αλήθεια είναι ότι δεν τον συναντούσε πουθενά – διάλεξε τον Αλέξη Τσίπρα… Ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να επιλέξει… Και έτσι βρεθήκαμε στον πιο σοβαρό εθνικό εγκλωβισμό που θα μπορούσαμε να βρεθούμε… Δεμένοι χειροπόδαρα στην άχρηστη ιδεολογία τους οι ερασιτέχνες των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ φρόντισαν να χώσουν τον λαό ακόμη πιο βαθειά στο βούρκο της απελπισίας του … Φτώχεια, κλαυθμοί, γκρίνια και ελπίδα μηδέν… Το ηθικό του λαού στα πατώματα… Τι κάνουμε λοιπόν;
Ψυχραιμία και ηρεμία συνιστούν οι σοφότεροι… Ίσως για να αποτρέψουν τα χειρότερα… Ωστόσο οι δύο αυτές έννοιες – συγχωρήστε με που θα το πω – είναι παρεμπίπτουσες του θανάτου… Χαρακτηρίζουν κατά κανόνα μόνο τους νεκρούς… Όχι τους ζωντανούς… Πώς να διαχειριστεί ένας ζωντανός μία τόση ισχυρή και πολύπλευρη πίεση… Είναι μπορετό; Πώς να αμυνθεί απέναντι σε αυτό το σοκ που υπέστη… Κάθε φορά που πάει να αντιδράσει, τον απειλούν με κάτι ακόμα χειρότερο… Κάθε φορά που πάει να ελπίσει, τον ξαναχώνουν στο καζάνι της απελπισίας… Σκέφτεται… Πότε θα βιώσω την στιγμή της περισυλλογής; Πότε θα μπορέσω να στοιχίσω την σκέψη μου; Ζω μέσα σε ένα τρελοκομείο… Είπα περισυλλογή; Ποια περισυλλογή και πράσινα άλογα… Ζω τη στιγμή του φιλάργυρου μετρήματος… Τόσο το εισόδημα – αν υπάρχει -, τόσο οι δαπάνες που υπάρχουν στα σίγουρα μάλλον διογκωμένες… Τόσο το λάδι, τόσο το ξίδι… Δεν βγαίνει με τίποτα… Ξανά μέτρημα από την αρχή… Ξανά απελπισία… Ίσως γιατί ο μικρός Δημητράκης δεν έχει κατανόηση…
Έχει ανάγκες για τετράδια, για βιβλία, για τροφή, για στοιχειώδη διαβίωση… Άγχος αφόρητο και ελπίδα μηδέν… Μα τι γίνεται με αυτούς που μας κυβερνούν… Τι περίεργες συνταγές είναι αυτές που εφαρμόζουν… Και γιατί το κάνουν… Η χώρα βυθίστηκε γιατί κατακλίσθηκε από κλέφτες, φοροφυγάδες, κομπιναδόρους και απατεώνες… Και αυτοί οι ανεκδιήγητοι, αντί να κυνηγήσουν όλους αυτούς τους κανάγιες… Αντί να τους τα πάρουν πίσω και να τους κλείσουν στη φυλακή, τι έκαναν; Το απλούστερο… Τα πήραν από το κομπόδεμα των συνταξιούχων ! Για να καλύψουν το χρέος, που έχει ήδη δημιουργηθεί… Δεν έχουν τον Θεό τους οι άνθρωποι…
Και ωραία… Τα πήραμε από τους συνταξιούχους που 40 χρόνια τώρα τα ακουμπούσαν στο κράτος, δραχμή δραχμή… Ευρώ ευρώ… Τα πήραμε από τους μισθούς,τις συντάξεις, τα καύσιμα, τα ποτά, και τα τσιγάρα… Τα πήραμε από τον ΦΠΑ… Τι καταφέραμε; Καταφέραμε το τραγικά αυτονόητο… Καταφέραμε να μειώσουμε το εισόδημα των εργαζομένων και ταυτόχρονα με την ακρίβεια να καλπάζει, να κάνουμε ασυγκρίτως πιο ακριβή τη διαβίωση τους… Που οδηγεί αυτό; Στη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης… Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει κλείσιμο επιχειρήσεων και φουντωμένη ανεργία… Και ερωτώ… Ποιανού διαστροφικού επιπέδου οικονομικός εγκέφαλος πρέπει να είσαι για να πάρεις τα μέτρα αυτά που με βεβαιότητα θα σε οδηγήσουν στην καταστροφή;
Ωστόσο η αυτόνομη καταστροφική τους αποτελεσματικότητα δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούν… Γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν τον ανεξήγητο τρόπο η εξουσία; Που αποσκοπεί με δεδομένη μάλιστα την χαρακτηριστική της αδράνεια στο σχεδιασμό μιας αναπτυξιακής πολιτικής που θα εξισορροπούσε τα πράγματα; Όλοι γνωρίζουμε σε αυτόν τον τόπο … Εξειδικευμένοι και μη οικονομικοί αναλυτές… Η γάτα του σπιτιού μας… Οι πάντες… Επί τόσα χρόνια δανειζόμασταν για να καταναλώνουμε και δεν ήμασταν ικανοί να δημιουργήσουμε δομές στην παραγωγή και στις υπηρεσίες… Αυτό είναι το αγκάθι στην οικονομία μας … Αυτό είναι το αδύνατο σημείο το οποίο δημιουργεί – και θα δημιουργεί – δημοσιονομικές ανισορροπίες… Είτε έχουμε στο κεφάλι μας το ΔΝΤ… Είτε δεν το έχουμε… Και σε αυτόν τον τομέα η κυβέρνηση αυτή όχι μόνο δεν έκανε απολύτως τίποτα… Αλλά από ότι βλέπουμε ούτε έχει καμία διάθεση να κάνει… Αδράνεια, αδιαφορία και το πιο σημαντικό… έλλειψη στοιχειώδους σχεδιασμού ανάπτυξης με συγκεκριμένα και αποφασιστικά βήματα που θα δημιουργήσουν μια έστω μικρή αναλαμπή στο βάθος του τούνελ…
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει και είναι βασανιστικό… Για ποιόν ακριβώς λόγο αυτή η κυβέρνηση με αυτή την πολιτική ήλθε στην εξουσία; Πού αποσκοπεί αν όχι μόνο στο κυνικό σφετερισμό της… Δεν είναι περίεργο;
