Της Μαρίας Dawkinson
Μια φορά κι έναν καιρό στην μακρινή Αλεξάνδρεια, την εποχή που η μεγαλούπολη βρισκόταν σε πτωτική πορεία από τα παλιά της μεγαλεία, γεννήθηκε ένα όμορφο κορίτσι που το έλεγαν Υπατία. Το πρόβλημα της Υπατίας ήταν ότι δεν έπαιζε τις κουμπάρες με κούκλες, αλλά την απασχολούσαν άλλα πράγματα από κούνιας. Από μικρό παιδάκι έκανε όλο ερωτήσεις στον πατέρα της Θέωνα, που ήταν σεβαστός μαθηματικός και επιστήμονας, με πλούσιο συγγραφικό έργο και επιμελητής των ''Στοιχείων'' του Ευκλείδη. M'' όποιον δάσκαλο καθίσεις... Όλο "γιατί μπαμπά, τ'' αστέρια" και "γιατί μπαμπά, το σύμπαν" ήταν. Κολλητή με τον δάσκαλο και πατέρα της λοιπόν, καθόταν με τις ώρες κοντά του, τον θαύμαζε και μάθαινε, ταυτόχρονα.
Ο Θέων είχε και σχολή με μαθητές, όπου η Υπατία τον συνόδευε καθημερινά, αντί να παίζει στην αυλή με τα άλλα παιδιά. Μεγαλώνοντας, η κοπέλα ανέλαβε τη σχολή ως δασκάλα πια, διδάσκοντας μαθηματικά και αστρονομία που εξέλιξε πέρα από τις διδαχές του μπαμπά της, καθώς και νεοπλατωνική φιλοσοφία.
Δυστυχώς, γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Διότι στην Αλεξάνδρεια των αναταραχών και της πτώσης , στην οποία μεγάλωσε, οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι ήταν σε ιδεολογικό πόλεμο με τους άπιστους παγανιστές, που ήταν η μειοψηφία πλέον και η Υπατία, ως επιστήμων, ανήκε σε αυτή την ομάδα. Ο ορθός λόγος δεν είχε θέση σε περιβάλλον θρησκευτικού φανατισμού, βλέπεις. Εξ'' ου και ο βανδαλισμός μνημείων, όπως ο ναός του Σέραπι το 339μ.Χ., που λέγεται ότι διαφύλαττε μεγάλο όγκο υλικού από τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, η οποία είχε ήδη υποστεί μεγάλες καταστροφές από τους Ρωμαίους.
Γύρω στο 400 μ.Χ. η Υπατία ήταν πλέον η επικεφαλής της νεοπλατωνικής σχολής -περισσότερο της φιλοσοφικής της εσδοχής, παρά της μυστικιστικής της. Το είδος του Νεοπλατωνισμού που δίδασκε αφορούσε στην προσέγγιση του Ενός, την υποκείμενη δηλαδή αλήθεια, που μπορούσε να προσεγγίσει ο άνθρωπος μέσα από τη δυνατότητα αφηρημένης σκέψης, πέρα από τις Πλατωνικές φόρμες και πάρ'' το αυγό και κούρευτο, δεν είναι για όλους μας αυτά.
Η Υπατία έχαιρε μεγάλου σεβασμού από τους πολλούς και πιστούς μαθητές της (μη χαίρεσαι, για λίγο κράτησε αυτό), αλλά τα πράγματα δεν της πήγαν καλά, στη συνέχεια. Ο διωγμός των παγανιστών ολοένα και έπαιρνε διαστάσεις, κυρίως από φανατισμένο όχλο, υποκινούμενο μάλλον και από τον Κύριλλο, το νέο πατριάρχη της Αλεξάνδρειας, που δεν ήταν υπέρ της ανοχής σε ιδέες και σκεπτικά πέρα από τα αξιώματα και τας γραφάς, και το να είσαι Υπατία -γυναίκα πράγμα- και επιστήμων έγινε άκρως επικίνδυνο και προκλητικό. Αντί να το βουλώσει, να παντρευτεί και να κλειστεί στο σπίτι της να κοιτάει τη δουλειά της, η Υπατία επέμενε στην έρευνα και τη διδαχή. Το 415, όχλος φανατικών ζηλωτών χριστιανών μπήκε στη Σχολή της, την άρπαξε, την έσυρε στους δρόμους, την έγδαρε με όστρακα και τελικά την έκαψε ζωντανή.
Αυτά έγιναν σχεδόν χίλια χρόνια πριν τον Τζορντάνο Μπρούνο.
Ευτυχώς, σήμερα έχουν περάσει όλα αυτά ανεπιστρεπτί και η φωτισμένη ανθρωπότητα της ισότητας και της ισονομίας πάει στο διάστημα να ανακαλύψει άλλους πλανήτες, οι ιδέες κυκλοφορούν ελεύθερες και ο φανατισμός είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό που έχει περάσει στα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας.
