Κάθε χρόνο, στις 14 Ιουλίου τα στεφάνια που στέκουν στη γωνία Βουλής και Καραγιώργη Σερβίας στο Κέντρο της Αθήνας μνημονεύουν όχι ένα αλλά δύο τραγικά γεγονότα.
Το πρώτο, βέβαια, είναι η τραγική δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν. Έχουν περάσει 28 χρόνια και κανείς δεν είναι πρόθυμος, ευτυχώς, να ξεχάσει.
Το δεύτερο τραγικό γεγονός που θυμίζουν τα στεφάνια αυτά όμως είναι ότι αν εξαιρέσουμε τον Θάνο Αξαρλιάν και τον βουλευτή της ΝΔ Παύλο Μπακογιάννη δεν μνημονεύουμε κανένα άλλο θύμα της Τρομοκρατίας.
Τα θύματα της Τρομοκρατίας σιωπούν ακόμα, δεν τολμούν να μιλήσουν κι εμείς δεν ξέρουμε πως να τοποθετηθούμε απέναντί τους.
Η αμηχανία της εκδήλωσης που οργανώθηκε στις 17 Ιανουαρίου στο Πολεμικό Μουσείο είναι χαρακτηριστική αυτού ακριβώς του φαινομένου: ακόμα δεν έχουμε αρχίσει να συζητάμε για την Τρομοκρατία.
Η αλήθεια είναι ότι πρώτα πρέπει να μιλήσουν τα θύματα, μετράμε τις οικογένειες των θυμάτων στα θύματα που έμειναν βουβά γιατί έβλεπαν μια κοινωνία αν όχι θετικά διακείμενη, σίγουρα ανεκτική απέναντι στη δράση μια ομάδας από εμμονικούς, ασήμαντους και πολιτικά αναλφάβητους όπως αποδείχθηκε τύπους που ήθελαν να ζωντανέψουν τη γραμμή του αίματος που οδηγούσε πίσω στις περιόδους του διχασμού.
Φέτος όμως έγινε ένα σημαντικό βήμα: το μνημείο για τα θύματα της Μαρφίν πρέπει να λειτουργήσει ως οδηγός για τον τρόπο που πρέπει να διαχειριστούμε την οδυνηρή μνήμη της τρομοκρατίας.
Στο Liberal πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει μια μεγάλη συζήτηση στη Βουλή, με τους συγγενείς των θυμάτων μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων, τα κόμματα να τοποθετηθούν και να ψηφίσουν από κοινού τον ορισμό μιας ημέρας μνήμης των θυμάτων αυτών.
Δεν είναι ζήτημα ηθικού χρέους και μόνο. Οι κοινωνίες πορεύονται στο μέλλον μόνον όταν έχουν κοιτάξει κατάματα το παρελθόν.
