ΗΠΑ, μια Δημοκρατία προεδρικού χαρακτήρα, με κομματικό σύστημα πλήρως δικομματικό, που από τις οκτώ τελευταίες προεδρικές εκλογές, το ένα κόμμα κέρδισε την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου στις επτά, αλλά ο έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας τα τελευταία 30 χρόνια είναι πλήρως ισομοιρασμένος μεταξύ των δύο κομμάτων, εάν δε ο Τραμπ θεωρηθεί και τώρα νικητής, το σχεδόν μονίμως μειοψηφικό στον λαό κόμμα του θα έχει κυβερνήσει το πολύ μεγαλύτερο μέρος της μετά το 1990 περιόδου.
Αν δε ο Μπάιντεν δεν εκλεγεί θα είναι ο πρώτος ηττημένος που θα έχει λάβει άνω του 50% των ψήφων.
ΗΠΑ, μια δημοκρατία προεδρικού χαρακτήρα, όπου ο πανίσχυρος πρόεδρος δεν εκλέγεται από τη λαϊκή πλειοψηφία, αλλά από ένα κολλέγιο εκλεκτόρων, το οποίο θεσμοθετήθηκε τον 18ο αιώνα και ως πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ φεντεραλιστών και ρεπουμπλικάνων αλλά και επειδή ανταποκρινόταν στις επικοινωνιακές δυνατότητες εκείνης της εποχής. Και αυτό δεν μπορεί σήμερα που είναι τόσο αναχρονιστικό να αλλάξει, επειδή αντιδρούν τρεις παράγοντες: α) το σχεδόν μονίμως μειοψηφούν ρεπουμπλικανικό κόμμα, που με άμεση λαϊκή ανάδειξη του προέδρου σπανιότατα θα κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές… β) επειδή αντιδρούν οι 10-12 «οριακές πολιτείες» (swing states) που λόγω του συστήματος των εκλεκτόρων βλέπουν αναβαθμισμένη την πολιτική τους σημασία και έτσι αποσπούν και πρόσθετα οικονομικά ωφελήματα.
Τέλος δε γ) επειδή αντιδρούν οι μικρές πολιτείες οι οποίες υπεραντιπροσωπεύονται στο εκλεκτορικό κολέγιο και έτσι έχουν βάση να διεκδικούν μεγαλύτερες παραχωρήσεις από την κεντρική εξουσία, κάτι που αναβαθμίζει τον πολιτικό ρόλο και των τοπικών κομματικών ηγετών. (Σημειωτέον πως 13 πολύ μικρές πολιτείες, πρακτικά το 3% του πληθυσμού της χώρας, μπορούν να παρεμποδίζουν κάθε συνταγματική αλλαγή που τους είναι ανεπιθύμητη…).
ΗΠΑ, μια δημοκρατία της οποίας ένα τμήμα του πολιτικού της συστήματος και ο ένας διεκδικητής της προεδρίας προβάλλει σήμερα την, με βάση τις παγκόσμιες δημοκρατικές αξίες, «ανήκουστη» και «ακατανόητη» και «ανήθικη» και «δημοκρατικώς απαράδεκτη» αξίωση να καταμετρηθούν ΟΛΕΣ οι ψήφοι… Μα αποτέλεσμα ευλόγως να καταγγέλλονται γι΄ αυτή την «αήθη» απαίτηση. Αφού, προφανώς, κατά τους σημερινούς εξουσιάζοντες αναμφιβόλως δημοκρατικότερο θα ήταν, ως πρώτος πολίτης της χώρας, να ψηφίζει πρώτος ο εξερχόμενος πρόεδρος, να καταμετράται η ψήφος του και αμέσως μετά η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, εκφραζόμενη από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας –τα μέλη του οποίου, στο πλαίσιο του διαχωρισμού των εξουσιών, διορίζονται από τον εν ενεργεία πρόεδρο- να αποφασίζει πως δεν χρειάζεται να καταμετρηθούν άλλες ψήφοι… (Όπως έγινε άλλωστε το 2000 με την κρίσιμη ψήφο των πολιτών της Φλόριντα…).
ΗΠΑ, μια δημοκρατία οι θεσμοί της οποίας συγκρότησαν ένα ενιαίο έθνος, αλλά ο νυν (ακόμη) πρόεδρός της, που θεωρητικώς συμβολίζει την εθνική ενότητα και εκφράζει την εθνική ολότητα, δηλώνει πως η χώρα θα μετρούσε πολύ λιγότερους νεκρούς από τον κορωναϊό, αν δεν υπολογίζονται οι νεκροί στις πολιτείες όπου πλειοψηφεί το αντίπαλο κόμμα, στα blue states!
ΗΠΑ, μια ομοσπονδιακή δημοκρατία όπου κάποιες ψήφοι, πχ οι επιστολικές που φτάνουν έως μια ορισμένη ημερομηνία, με βάση τη νομοθεσία ή τη νομολογία των δικαστηρίων κάποιων πολιτειών μπορούν να καταμετρηθούν, ενώ δεν μπορούν σε άλλες πολιτείες…
ΗΠΑ, μια δημοκρατία «ανθρωποκεντρική» με κοινωνικό κράτος και σύστημα δημόσιας καταφανώς υπολειπόμενα κάθε άλλης δυτικής κοινωνίας. Κοκ…
Και αυτά αφορούν την εσωτερική λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα. Την εξωτερική την είδαμε πριν από μερικές δεκαετίες με τις παρεμβάσεις –κόντρα σε κάθε διεθνοδικαιικό κανόνα- σε χώρες της λατινικής Αμερικής αλλά και στο Ιράκ, που βασίστηκαν σε μια λογική προληπτικής αυτοάμυνας, ανάλογη προς αυτή που είχε επικαλεσθεί η Ιαπωνία για το Περλ Χάρμπορ!
Και το χειρότερο είναι πως η φωτεινή πλευρά της χώρας, που πράγματι είναι πάρα πολύ φωνεινή, δυσκολεύεται αφάνταστα να κατισχύσει επί της σκοτεινής, κρίση που δεν θα αναιρεθεί ακόμη και αν τελικά Μπάιντεν βρεθεί τρόπος να αναγορευθεί πρόεδρος…
