Είναι γνωστό το παλιό απόφθεγμα πως «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων». Και επειδή οι ηλίθιοι είναι ένα είδος που ποτέ δεν θα εκλείψει, δεν θα εκλείψει και ο αντιαμερικανισμός αυτού του είδους.
Αυτές τις μέρες, με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και την πτώση της Καμπούλ, εμφανίστηκαν οι γνωστοί αντιιμπεριαλιστές με λόγο δισυπόστατο και αντιφατικό. Από την μια πλευρά κατηγορούσαν τις ΗΠΑ που άφηναν στο έλεος των Ταλιμπάν τους Αφγανούς και από την άλλη έχαιραν για την ήττα του ιμπεριαλισμού. Μάλιστα, κάποιοι έπαιρναν την ρεβάνς για την ήττα των Σοβιετικών από τους μουτζαχεντίν στα τέλη της δεκαετίας του 80.
Η αλήθεια είναι πως οι ηγεσίες των ΗΠΑ έχουν δώσει πολλά δικαιώματα για να τους ασκηθεί κριτική για την εξωτερική πολιτική τους, που ήταν αντιφατική και αλαζονική. Αυτά που διαδραματίζονται στο Αφγανιστάν αποδεικνύουν πως ο καθρέφτης της μονοκρατορίας τους ράγισε.
Με απλά λόγια οι Αμερικάνοι έγιναν, δικαιολογημένα, χλεύη των ηττημένων της Ιστορίας.
Και βεβαίως δεν φταίνε γι΄αυτό οι ηττημένοι του 1989, αλλά οι διαδοχικές ηγεσίες των ΗΠΑ. Τραγική στην ανεπάρκειά της η προσωπικότητα του Μπους του υιού και από κοντά τo δίδυμο Ομπάμα –Χίλαρι Κλίντον που αναθεώρησαν ριζικά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην Μ. Ανατολή με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η καταστροφή της Λιβύης—για την οποία συνυπεύθυνος είναι και ο Σαρκοζί-- είναι ο αψευδής μάρτυς αυτής της αποτυχίας. Ευτυχώς, προέκυψε ο Σίσι και σώθηκε την τελευταία στιγμή η παρτίδα.
Ο Τραμπ ευθύς εξ αρχής δήλωσε πως ενδιαφέρεται πρωτίστως για τον Αμερικανό πολίτη, κηρύσσοντας μια χαλαρή μορφή απομονωτισμού. Έκρινε πως οι εξωτερικές επεμβάσεις των ΗΠΑ είχαν δυσανάλογο οικονομικό κόστος σε σχέση με τα γεωστρατηγικά αποτελέσματα που έφερναν.
Έτσι, δρομολόγησε και την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν με την συμφωνία της Ντόχα το 2020. Ο διάδοχός του Τζο Μπάιντεν σεβάστηκε όπως ήταν φυσικό την συμφωνία, αλλά έπεσε τραγικά έξω στην υλοποίησή της.
Δεν υπολόγισε πως όλοι οι Αφγανοί ηγέτες και αξιωματούχοι στους οποίους στηρίχτηκαν οι ΗΠΑ όλα αυτά τα χρόνια, ήταν λωποδύτες που στην κρίσιμη στιγμή φόρτωσαν τα ελικόπτερα με βαλίτσες γεμάτες δολάρια και εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, αφήνοντάς την στο έλεος των Ταλιμπάν.
Συνεπώς, το πρόβλημα για τις ΗΠΑ δεν είναι γιατί έφυγαν από το Αφγανιστάν, αλλά το πώς έφυγαν.
Και αν οι ευθύνες των Αφγανών αξιωματούχων είναι τεράστιες γιατί ηττήθηκαν χωρίς να ρίξουν μια τουφεκιά, οι ευθύνες των ΗΠΑ είναι εξίσου σημαντικές γιατί εμπιστεύθηκαν αυτούς τους απίθανους τύπους.
Νομίζω πως μετά το δίδυμο Ρέηγκαν—Μπους (πατήρ), οι ΗΠΑ είχαν σοβαρό πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική τους. Η έλλειψη του αντίπαλου δέους και η αλαζονεία που πήγαζε εξ αυτού του γεγονότος, έφεραν διαδοχικά λάθη, τα οποία πλήρωσαν πρωτίστως αυτοί οι οποίοι εμπιστεύθηκαν τις αμερικανικές ηγεσίες, όπως οι Κούρδοι της Συρίας.
Σήμερα, η διεθνής αξιοπιστία των ΗΠΑ αγγίζει το μηδέν και δικαιολογημένα έγιναν χλεύη των ηττημένων του 1989.
