Του Σάκη Μουμτζή
Πριν από 24 χρόνια, ακριβώς, η πατρίδα μας υπέστη απώλεια εθνικού εδάφους. Μια συγκεκριμένη περιοχή του Αιγαίου -η περιοχή των Ιμίων- έφυγε από την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος.
Γκριζαρίστηκε και παραμένει γκρίζα μέχρι σήμερα. Δηλαδή είναι μια περιοχή αγνώστου κυριαρχίας, καθώς δεν μπορούν οι Έλληνες πολίτες να ασκήσουν τα δικαιώματα που ασκούσαν προηγουμένως, δηλαδή την βοσκή και την αλιεία.
Η περιοχή των Ιμίων περιέπεσε σε αυτήν την κατάσταση, γιατί η Ελλάδα ηττήθηκε στρατιωτικά από την Τουρκία, χωρίς νε πέσει ούτε μια ντουφεκιά.
Οι Τούρκοι κατέλαβαν την ανατολική Ίμια το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 1996 και αποχώρησαν μετά από παρέμβαση των ΗΠΑ. Με απλά λόγια δεν εξεδιώχθησαν από τις Ελληνικές Ένοπλες δυνάμεις.
Το προϊόν της παρέμβασης των ΗΠΑ ήταν «όχι πλοία, όχι στρατεύματα, όχι σημαίες». Από εκείνη την στιγμή τα Ιμια χάθηκαν για την πατρίδα μας, και όχι μόνον αυτό.
Αυτή η πολεμική εμπλοκή, με την συγκεκριμένη κατάληξη της, έγινε η αφορμή για να εγερθούν παρόμοιες τουρκικές αξιώσεις για μια σειρά νησιών, ακόμα και κατοικημένων.
Το πώς φτάσαμε στην κρίση των Ιμίων είναι γνωστό. Τα γεγονότα άρχισαν να εξελίσσονται από την ημέρα των Χριστουγέννων του 1995. Τότε στην Ελλάδα υπήρχε κενό εξουσίας. Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου νοσηλευόταν στο Ωνάσειο, ανήμπορος να ασκήσει τα καθήκοντα του.
Η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας (Τσιλέρ, Μπαϊκάλ, Καρανταγί), εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την κατάσταση και έθεσαν θέμα κυριαρχίας σε αυτήν την περιοχή με αφορμή την προσάραξη ενός τουρκικού εμπορικού πλοίου.
Στην Ελλάδα, στις 18 Ιανουαρίου 1996 εξελέγη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός, ο Κ.Σημίτης. Ετσι, αμέσως κλήθηκε να διαχειριστεί μια κρίση, που κλιμακώθηκε όταν άγημα του πολεμικού ναυτικού επανατοποθέτησε την Ελληνική σημαία στην δυτική Ιμια και την φρουρούσε.
Στον τότε πρωθυπουργό δεν μπορεί να του αποδοθούν ευθύνες που δεν του αναλογούν. Δεν είχε καν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στην βουλή όταν κορυφώθηκε η κρίση.
Όμως μπορούμε να του καταλογίσουμε το γεγονός πως προσέγγισε μια εθνική κρίση με όρους Πασοκικής ίντριγκας. Δεν είχε εμπιστοσύνη στον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γ.Αρσένη, δεν είχε εμπιστοσύνη στον υφυπουργό Εθνικής Αμύνης πτέραρχο Ν. Κουρή, δεν είχε εμπιστοσύνη στον διοικητή της ΕΥΠ ναύαρχο Λεωνίδα Βασιλικόπουλο, δεν είχε εμπιστοσύνη στον Α\ΓΕΕΘΑ Χρήστο Λυμπέρη.
Όλους αυτούς τους θεωρούσε ανθρώπους του Α. Παπανδρέου. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως ο διοικητής της ΕΥΠ, Λ. Βασιλικόπουλος το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου 1996 περίμενε έξω από το γραφείο του Κ. Σημίτη, επί δίωρο, για να τον ενημερώσει για τις κινήσεις των Τούρκων. Δεν τον είδε ποτέ. Τελικά τον παρέπεμψαν στον Μαντέλη, που δήλωσε απασχολημένος.
Τα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ στα Ίμια και οι συνέπειες τους είναι ένα καλό μάθημα για το σήμερα. Εκείνο το βράδυ αναγκαστήκαμε να προχωρήσουμε σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό, γιατί δεν αντιμετωπίσαμε στρατιωτικά την κατάληψη Ελληνικού εδάφους από τους Τούρκους κομάντος.
Δεν υπερασπιστήκαμε την προσβολή των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Υπήρξε θερμό επεισόδιο, ηττηθήκαμε και η Τουρκία πέτυχε τους σκοπούς της.
Σήμερα μας λένε με το δήθεν αφοπλιστικό επιχείρημα: « δηλαδή τι θέλετε να γίνει; Πόλεμος;». Η απάντηση είναι αυτονόητη. Όταν παραβιάζονται τα εθνικά μας σύνορα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, τα προστατεύουμε με τις Ένοπλες Δυνάμεις μας.
Γι΄αυτήν την στιγμή καταβάλλει κάθε χρόνο ο Έλληνας φορολογούμενος κοντά στα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ για αμυντικές δαπάνες.
Ας το εμπεδώσουμε.
Σε ένα απευκταίο θερμό επεισόδιο υπάρχει νικητής και ηττημένος. Την επομένη, ο νικητής θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από θέση ισχύος.
Κάτι που δεν συνέβη στα Ίμια πριν από 24 χρόνια.
