Της Μαρίας Dawkinson
Όλα γίνονται πλέον από τον καναπέ. Παραγγέλνεις φαγητό, παραγγέλνεις ρούχα, παραγγέλνεις έπιπλα, βρίσκεις σύντροφο - τον οποίο δε χρειάζεται καν να συναντήσεις, εφόσον πολλές σχέσεις είναι πλέον αποκλειστικά διαδικτυακές - παίζεις παιχνίδια και κάνεις εικονικά ταξίδια παντού. Κοινώς, δε χρειάζεται να βγαίνεις καθόλου από το σπίτι σου. Μπορείς ακόμα και να συμμετέχεις στα κοινά και να λαμβάνεις χώρα στη σύγχρονη Εκκλησία του Δήμου, ονόματι social media, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και πραγματικότητες. Όλα εκ του βολικού και ασφαλούς.
Έτσι είναι όλοι χαρούμενοι. Εσύ, που νιώθεις ότι κάνεις ένα σωρό πράγματα, χωρίς να πράττεις τίποτ'' άλλο από το να πληκτρολογείς μπροστά από μία οθόνη, και οι άλλοι ακόμα περισσότερο. Γιατί είσαι κλεισμένος στην προσωπική σου φυλακή, της οποίας κρατάς το κλειδί και είσαι και πολύ ευχαριστημένος για την απεριόριστη ελευθερία σου. Η μόνη διαφορά από τους πραγματικούς φυλακισμένους είναι ότι εσύ ακόμα πληρώνεις φόρους.
Μέσα σε αυτό το Μάτριξ λοιπόν, τελευταία ήρθε να προστεθεί και ένα ακόμα service, που εξυπηρετεί τα πλείστα στην αποσυμφόρηση επιθετικών συναισθημάτων και στη γενικότερη ψυχολογική αποσυμπίεση, έτσι ώστε να μη σου μπαίνουν ιδέες και κατέβεις ποτέ στους δρόμους ζητώντας τα ρέστα. Πρόκειται για τη συμμετοχή στη δημόσια διαπόμπευση προσωπικοτήτων. Είναι πολύ αποτελεσματικό μέσο εκτόνωσης, όταν λειτουργεί σε συνδυασμό με τους θυμωμένους σχολιασμούς στις διάφορες αναρτήσεις της καθημερινότητας. Δες το σαν ένα είδος happening, ένα είδος ηλεκτρονικού λιθοβολισμού.
Η μόδα ξεκίνησε, που αλλού; Στις ΗΠΑ. Οι διαπομπευόμενοι σύρονται στα fora από αυτόκλητα θύματά τους και στη συνέχεια αναλαμβάνει ο πληθυσμός του διαδικτύου, μέχρι να χάσουν τη δουλειά τους και τη ζωή τους. Στα παλιά τα χρόνια οι θύτες πέρναγαν από άλλες διαδικασίες που άπτονταν του νομικού συστήματος. Μηνύσεις, δικαστήρια, αθωότητες μέχρις αποδείξεως ενοχής και άλλα παλιομοδίτικα. Τώρα, την εποχή της γρήγορης ανάγνωσης και των συνοπτικών διαδικασιών, όλα αυτά παρακάμπτονται γιατί είναι χρονοβόρα και δεν προϋποθέτουν τη συμμετοχή του ευρύτερου κοινού. Το ''κεκλεισμένων των θυρών'' δεν έχει χάζι και κυρίως δε λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού στα πραγματικά προβλήματα (όπως η συντεταγμένη καταστροφή μιας χώρας και των κατοίκων της). Με τον ηλεκτρονικό λιθοβολισμό, οι ένοχοι τιμωρούνται πριν καταδικαστούν σε δικαστήριο και οι απανταχού θυμωμένοι βγάζουν το άχτι τους συμβάλλοντας στην αποκαθήλωσή τους. Προς το παρόν είναι διάσημοι, πλούσιοι και επιτυχημένοι οι στόχοι και η κατηγορία που τους αποδίδεται είναι η σεξουαλική παρενόχληση. Ας πρόσεχαν. Ούτως ή άλλως, ένοχοι φέρονται να είναι, εφόσον τα θύματά τους είναι υπερπολλαπλάσια.
Προς το παρόν λοιπόν έχουμε τη νέα αυτή υπηρεσία των ηλεκτρονικών λαϊκών δικαστηρίων, μετα λεξιβολισμού (sic). Aυτό το μέσο εκτόνωσης βέβαια έχει πολύ ψωμί και αμέτρητες εφαρμογές στο μέλλον. Αρκεί να έχεις φαντασία. Που ξέρεις; Μπορεί και τα διαπροσωπικά μας σε λίγο να λύνονται σε ηλεκτρονικές πλατείες, με άγνωστους σε εμάς κριτές που κάθονται σε καναπέδες, τρώνε πίτσες και έχουν όρεξη να χώνουν τη μύτη τους στις ζωές των άλλων. Θα αλληλοφαγωθούμε με κατηγορητήρια συνοπτικά -όσες λέξεις χωρούν σε ένα τουιτ- που θα φέρουν την επιχειρηματολογία ενός #. Αρκεί να συνεχίσουμε να πληρώνουμε φόρους και να να συνεχίζουμε να περιμένουμε ήρεμα στην ουρά και πάνω απ'' όλα, να επικεντρωνόμαστε όλοι μπροστά σε μια οθόνη.
