Του Ηλία Ψυχογιού*
Η αριστερά έχει πετύχει καταπληκτικά πράγματα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έχει καταφέρει τις μεγαλύτερες μαζικές εξοντώσεις (Στάλιν, Χίτλερ -οι ΝΑΖΙ ήταν κίνημα της αριστεράς- , Πολ Ποτ), τις μακροβιότερες απομονώσεις ολόκληρων εθνών (Κούβα, Βόρειος Κορέα, Ανατολική Γερμανία, Ρουμανία, Αλβανία) και πολλά ακόμα…
Το κυριότερο επίτευγμά της όμως είναι ότι κατόρθωσε να ενσωματώσει «λέξεις – σύμβολα» στο οπλοστάσιό της. Γνωρίζει, βλέπεις, πολύ καλά την αξία των συμβολισμών και τη δύναμη που φέρει κάθε λέξη.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δημοκρατία»:
Ακούς έναν αριστερό να λέει «αγωνιζόμαστε για τη δημοκρατία» και αμέσως στο μυαλό σου σχηματίζεται η εικόνα ενός λαϊκού αγωνιστή – αριστερού πάντοτε – ο οποίος αγωνίζεται για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας σε μία χώρα, σε έναν τόπο.
Ακούς έναν δεξιό να λέει «αγωνιζόμαστε για τη δημοκρατία» και αμέσως στο μυαλό σου σχηματίζεται η εικόνα του ανάλγητου καπιταλιστή, ο οποίος θα χρησιμοποιήσει τους νόμους του κράτους για να ποδηγετήσει κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου και να τον εκμεταλλευτεί μέχρι θανάτου…
Μμμ…Μάλιστα… μόνο που κάθε εικόνα θα πρέπει να συνοδεύεται και από γεγονότα…
Στην πραγματικότητα, όπου εφαρμόστηκε η «αριστερή δημοκρατία» οι εργάτες δεν είχαν κανένα δικαίωμα, ήταν υποχρεωμένοι να πάνε να δουλέψουν όπου όριζε το κράτος και σε όποια δουλειά αποφάσιζε αυτό, υπήρχαν στρατόπεδα εργασίας, στα οποία οι κρατούμενοι – συνήθως λόγω πολιτικών φρονημάτων – δούλευαν μέχρι θανάτου (κυριολεκτικώς).
Αντιθέτως, όπου εφαρμόστηκε η «φιλελεύθερη δημοκρατία», ο καθένας είχε δικαίωμα να ασκεί όποιο επάγγελμα επιθυμούσε, υπήρχαν συνδικάτα με τεράστια δύναμη (βλέπε τους μεταλλωρύχους στις ΗΠΑ), δεν φυλακιζόταν κάποιος για τα πολιτικά του φρονήματα…
Προφανώς και υπήρχαν εξαιρέσεις στη φιλελεύθερη δημοκρατία (στην αριστερή δημοκρατία δυστυχώς δεν υπήρχαν), αλλά πάντοτε ασχολούμαστε με τη συντριπτική πλειοψηφία.
Κι όμως, τη λέξη «δημοκρατία» η αριστερά έχει καταφέρει να την κάνει «δική της», παρότι ουδεμία σχέση έχει με την ιδεολογία της…
Ας εξετάσουμε τώρα τη λέξη «δικαιοσύνη»:
Άλλη μία λέξη που η αριστερά έχει ιδιοποιηθεί αυθαιρέτως. Την ακούς, ρε παιδί μου, και το μυαλό σου πάει στο ΚΚΕ («νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και άλλα τέτοια). Την έχει κάνει κτήμα της μία ιδεολογία, η οποία εκ συστήματος επεδίωκε την εξόντωση των αντιπάλων χωρίς δίκη (βλέπε NKVD και Σεκουριτάτε), την οικειοποιήθηκαν τα «λαϊκά δικαστήρια» όπου ήταν ποινικό αδίκημα η αμφισβήτηση του Κόμματος (ένα είναι το κόμμα…), και η «αρχή του ενός», όπου «ο ένας» είναι ο Γ.Γ. του Κόμματος. Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς ότι τολμούσε κάποιος σοβιετικός πολίτης να αμφισβητήσει τον Στάλιν ή τον Μπρέζνιεφ… (Όσο για τον Τσαουσέσκου, δεν τολμάμε καν να μιλήσουμε…).
Τη δικαιοσύνη, όμως, που ξέρουμε στη χώρα μας μέχρι σήμερα (με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία βέβαια πολλά μπορεί να αλλάξουν), όπου μπορείς «να τα χώνεις» στον Πρωθυπουργό χωρίς να σε περιμένει ασφαλίτης κάτω από το σπίτι σου και δεν νοείται φυλάκιση χωρίς δίκη, την οφείλουμε στη Δυτική Ευρωπαϊκή Δημοκρατία, στο Διαφωτισμό. Στη Φιλελεύθερη Δημοκρατία.
Πώς κατάφερε όμως η αριστερά τέτοια νίκη (πάντα για τη χώρα μας μιλάμε);
Απλώς, η αριστερά έχει τελειοποιήσει τις τεχνικές της προπαγάνδας. Είναι το γνωστό «πες… πες… πες, κάτι θα μείνει».
Η αριστερά κατάφερε να φυτέψει μέσα στο μυαλό των Ελλήνων τον Βελουχιώτη ως αντιστασιακό, τον Ζαχαριάδη ως πολιτικό εξόριστο και τον ΕΛ.Α.Σ ως «Δημοκρατικό Στρατό».
Τα κατάφερε επειδή ποτέ κανείς δεξιός – πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων – δεν είχε το θάρρος να αντιπαρατεθεί μαζί της στο ιδεολογικό πεδίο.
Τα κατάφερε γιατί σε οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση ο αριστερός θα πεταχτεί «σαν τη τσουτσού» για να πει το μακρύ και το κοντό του, και να υπερασπιστεί τη φασιστική, απάνθρωπη ιδεολογία του.
Ο δεξιός δεν το κάνει. Ο δεξιός φοβάται. Ο δεξιός ντρέπεται – γιατί έτσι τού έμαθαν οι δασκάλοι στο σχολείο – επειδή κέρδισε στον εμφύλιο.
Και φτάσαμε στην κύρια αιτία της ηγεμονίας της αριστεράς: την παιδεία.
Ο δεξιός είναι (στην πλειονότητα) ο σκληρά εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, ο «νοικοκύρης» όπως έχει επικρατήσει να τον λέμε.
Ο αριστερός είναι ο αιώνιος φοιτητής, ο μόνιμος θαμώνας των συνελεύσεων και των συγκεντρώσεων.
Ένας νέος φοιτητής λοιπόν, ο οποίος με την ορμή που του δίνει η νιότη του μπαίνει στο πανεπιστήμιο, ποιον βλέπει να φωνάζει και «να αγωνίζεται»; Τον αριστερό.
Άβγαλτος ακόμα, δεν έχει μάθει να διαβάζει «πίσω από τις λέξεις» και μαγεύεται από τη γοητεία της αριστεράς. Συνήθως, αλλάζει στην πορεία της ζωής του, αλλά αυτό το τρομερό μπόλιασμα «αριστερίλας» συχνά τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή. Και εκτός από ενοχές, του δημιουργεί και φόβο…
Φόβο για να αντιμετωπίσει τις λανθασμένες επιλογές της νιότης του, φόβο να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος και ότι αυτό στο οποίο πίστευε δεν ήταν στην πραγματικότητα «δημοκρατία και δικαιοσύνη» αλλά «φασισμός ερυθρού χρώματος».
Φανταστείτε λοιπόν αυτόν τον φοβισμένο και ενοχικό ανθρωπάκο να μπαίνει στην τάξη του σχολείου για να διδάξει τα παιδιά μας…
* Ο Ηλίας Ψυχογιός έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρείες του τουρισμού και την πληροφορικής. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://twitter.com/psichogioselias
