Θα έχουμε πολλά να συζητήσουμε τους επόμενους μήνες, όταν κι αυτή η περιπέτεια θα έχει τελειώσει. Η έκτακτη συνθήκη σε διεθνή κλίμακα, οι ανάγκες που ανέκυψαν και δεν θα έχουμε καταφέρει να τις καλύψουμε εξαιτίας του τρόπου που είναι οργανωμένη η κοινωνία μας σήμερα και πάνω απ’όλα οι οικονομικές προκλήσεις, θα μας αναγκάσουν πάλι να συζητήσουμε από την αρχή πολλά θέματα.
Από την ελεύθερη μετακίνηση και τα συστήματα υγείας, μέχρι τις πολιτικές λιτότητας και τις υστερίες των μηδενικών ελλειμμάτων. Από τη διάσταση μεταξύ αγορών και πραγματικής οικονομίας μέχρι την ανεπάρκεια των κεντρικών τραπεζών και των νομισματικών τους πολιτικών να κρατήσουν από μόνα τους την οικονομία ζωντανή.
Τα θέματα αυτά έχουν ήδη ανοίξει στο εξωτερικό αλλά όπως συμβαίνει για τα πάντα στην Ελλάδα όροι όπως «δημόσιο σύστημα υγείας», «κρατική παρέμβαση», «επιδοματικές πολιτικές», περιγράφουν μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από αυτή στο εξωτερικό.
Ας συνθηματολογούν κάποιοι όσο θέλουν: αυτό που στην Ελλάδα ξέρουμε ως δημόσια υγεία, όπως ακριβώς ισχύει και γι αυτό που ξέρουμε ως δημόσια παιδεία δεν είναι υπερασπίσιμο γιατί καταρχάς υπονομεύεται από τους ίδιους τους λειτουργούς του. Δεν χρειάζεται να αφηγηθούμε ιστορίες για τα μονίμως εκτός λειτουργίας διαγνωστικά μηχανήματα στα νοσοκομεία της περιφέρειας για να λειτουργούν τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, όλοι τα ξέρουν αυτά. Η «παρα-υγεία» ανθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ανθεί η παραπαιδεία. Αφενός γιατί κάτι πρέπει να κάνουν οι χιλιάδες πτυχιούχοι αφετέρου γιατί για να διατηρηθούν τα συστήματα παραπαιδείας και παρα-υγείας ζωντανά πρέπει να υπονομεύονται συστηματικά η Δημόσια Παιδεία κι η Δημόσια Υγεία πρωτίστως από αυτούς που τα στελεχώνουν.
Έτσι λοιπόν, κάθε ιδεολογική συζήτηση στην Ελλάδα πρέπει να γίνεται με άλλους όρους και να μην παρασυρόμαστε απ’ όσα διαβάζουμε στα ξένα Μέσα ή απ’όσους συνθηματολογούν ανέξοδα χωρίς να σκοπεύουν να συγκρουστούν με τα παρασιτικά συστήματα αφού και οι ίδιοι συχνά βιοπορίζονται από αυτά.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη γενικότερη συζήτηση για το κοινωνικό κράτος. Στην Ελλάδα η στήριξη του κοινωνικού κράτους δεν φτάνει στους πραγματικούς δικαιούχους. Το κοινωνικό κράτος, το νέμονται οι οργανωμένες ομάδες που απαρτίζουν το πελατειακό κράτος, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι κομματικοί μηχανισμοί. Όποιος δεν είναι οργανωμένος σε αυτούς τους μηχανισμούς τον τρώει το μαύρο σκοτάδι.
Έτσι λοιπόν, αν και χαριτωμένη η έλξη που ασκούν διάφοροι σοσιαλιστές σε διαφορετικά οργανωμένες κοινωνίες του εξωτερικού, εκείνοι μιλάνε για καταστάσεις που στην Ελλάδα μας είναι άγνωστες. Ακόμα και η ανισότητα στην Ελλάδα παρατηρείται σε πολύ διαφορετική βάση: ιδιωτικός-δημόσιος τομέας, δημόσια-ιδιωτική παιδεία, δημόσια-ιδιωτική υγεία. Εδώ οι ανισότητες εδράζονται πάνω στις παθογένειες ενός κράτους που είναι δομημένο για να εξυπηρετεί τα δίκτυα των πελατών, ενός κράτους που αντιστέκεται πεισματικά στον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις.
Καλοδεχούμενες λοιπόν οι ιδεολογικές συζητήσεις και σήμερα και αύριο και εν μέσω επιδημίας και όταν, σύντομα, θα την ξεπεράσουμε. Αρκεί να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε και σε ποια ακριβώς χώρα αναφερόμαστε. Ας μην ξεχνιόμαστε όταν πολιτικολογούμε. Εδώ δεν είναι ΗΠΑ ή Κεντρική Ευρώπη. Εδώ είναι Βαλκάνια. Δηλαδή και παίξε και γέλασε.
