Του Νίκου Ρίζου
Γιατρέ μου είμαι σε προεπαναστατική απόγνωση… Αδυνατώ να καθορίσω τις προτεραιότητες στη κατεύθυνση που θα δώσω στην οργή μου… Και σε διαβεβαιώνω ότι έχω ατέλειωτη οργή… Προφανώς όχι μόνο ενάντια σ αυτούς τους γιαλαντζί αριστερούς που νομίζουν ότι κυβερνούν… Αλλά και σε όλους εκείνους τους γιαλαντζί πολιτικούς ασχέτου κομματικής απόχρωσης που είτε μας κοίμισαν μέσα σε μία απατηλή ραστώνη ευημερίας είτε αποδείχθηκαν ανίκανοι να μας προστατεύσουν από τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής τους όταν ήλθε η ώρα να το κάνουν…
Οι καιροί είναι δύσκολοι… Και ο λαός μας αυτή την στιγμή δεν είναι παρά ένα θλιβερό θύμα από όποια οπτική και να το δει κανείς… Είναι προδομένος από την αστοχία της ψήφους του αλλά ταυτόχρονα απειλείται με κοινωνικούς διχασμούς πρωτόγνωρους για τις νέες γενιές… Ο πιο φτωχός ενάντια στον λιγότερο φτωχό… Μόνο αυτά τα δύο καθιστούν την χώρα ολοένα και πιο αδύναμη, ολοένα και πιο ευάλωτη απέναντι στους οικονομικούς αλλά ιδιαιτέρα απέναντι στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς…
Παρακολουθώ ψύχραιμα τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις των απίθανων αυτών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ… Και αναρωτιέμαι στη κάθε στιγμή που το πάνε το καράβι αυτοί οι άνθρωποι… Τι επιδιώκουν να πετύχουν… Και αδυνατώ να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα… Τουλάχιστον θετικό συμπέρασμα… Τι μοντέλο πρωθυπουργού είναι αυτός ο Τσίπρας όταν – είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί μου είναι αδιάφορο – αποφεύγει να απομακρύνει από την κυβέρνηση του όλους αυτούς τους αλητήριους οι οποίοι λειτουργούν φανερά ενάντια στην ανάπτυξη της χώρας και του βιοτικού επιπέδου του λαού…
Τι μοντέλο κυβέρνησης είναι αυτό όταν όλες οι πολιτικές καθοδηγούνται έξωθεν και η ίδια αδυνατεί να πάρει και την παραμικρή πρωτοβουλία για να προλάβει τουλάχιστον την καθοδήγηση… Όταν μάλιστα αυτή η καθοδήγηση όχι μόνο εθνικά είναι απαράδεκτη αλλά κυρίως ιδεολογικά (αν αυτό λέει κάτι στα 152 αριστερά προβατάκια του κοινοβουλίου μας)…
Ζούμε καθημερινά μία πολιτική οργισμένου εφήβου ή ανίδεου ερασιτέχνη στον οποίο δόθηκε μία ιδέα μεγαλύτερης δόσης εξουσίας από αυτή που μπορούσε να σηκώσει… Και δυστυχώς αυτό το ζούμε όχι σαν μία στιγμιαία αστοχία αλλά σαν ένα εφιάλτη που διαρκεί ακόμη και μετά τον ξύπνιο μας… Παρακολουθούμε τις ερασιτεχνικές μεθοδεύσεις τους να καθυποτάξουν βίαια το επικοινωνιακό κατεστημένο της χώρας λες και αυτό καθυποτάσσεται έτσι εύκολα έχοντας τα χέρια κατεβασμένα… Ή με τις μεθοδεύσεις που επιχειρούν άμοιρα και πολιτικά αμούστακα παιδαρέλια τύπου Παπά… Δεν τους άγγιξε τίποτα από τα μηνύματα των αριστερών επαναστάσεων ανά τον κόσμο;
Και αφού εξακολουθούν οι δυστυχείς να ονειρεύονται επαναστατικές ανατροπές (Τσε και άλλους) πως γίνεται να επιτρέπουν σε ανεγκέφαλα εξωκοινοβουλευτικά εφηβάκια να υποκαθιστούν με πράξεις αλητείας στους δρόμους τα ινδάλματα τους… Και όταν το κύριο μέλημα ενός αριστερού είναι να ελαφρύνει το βιοτικό επίπεδο του φτωχού στους βασικούς τομείς όπως π.χ. η Υγεία, πως γίνεται να τοποθετεί σ αυτούς στελέχη που είναι ανίκανα να εξασφαλίσουν την ψυχική υγεία τουλάχιστον για τον εαυτό τους ! Και όταν το μέλημα μιας αριστερής κυβέρνησης είναι προφανώς τα περήφανα γηρατειά και τα επαναστατικά νιάτα πως γίνεται να ζούμε σε μία κοινωνία απογοητευμένων γηρατειών και απελπισμένων νέων… Και ακόμη πως γίνεται να ψεκάζουμε τις διαμαρτυρίες τους με δακρυγόνα και να τις αντιμετωπίζουμε με γκλοπς…
Γι' αυτό λοιπόν γιατρέ μου βρίσκομαι σε απόγνωση… Αδυνατώ να αποφασίσω ενάντια σε ποιόν θα διοχετεύσω την οργή μου… Ενάντια στους πολιτικούς; Δεν γίνεται γιατί πολιτικοί θα μας κυβερνούν πάντα εκλεγόμενοι από τον λαό …Ενάντια στον εαυτό μου; Δεν γίνεται γιατί μεταξύ των ανθρώπων «ουδείς αναμάρτητος»…
Ενάντια στη κακή μας μοίρα; Βοήθα γιατρέ γιατί χανόμαστε…
