Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στις περισσότερες χώρες του κόσμου και σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές, το δικαίωμα ψήφου ισχύει για όλους τους πολίτες των δημοκρατιών τους. Χωρίς όρους και χωρίς εμπόδια. Όπου κι αν ζουν και με οποιαδήποτε ιδιότητα λειτουργούν, στις εγχώριες ή στις ξένες κοινωνίες. Και διευκολύνονται με κάθε τρόπο να ψηφίσουν, όπου μπορούν. Σε πρεσβείες, σε προξενεία, με επιστολική ψήφο ή ακόμα και με ηλεκτρονική.
Στην Ελλάδα, όμως, ακόμα και σήμερα, εν έτει 2019, αναζητούμε λύσεις για να βρεθούμε, ακόμα μία φορά, σε αδιέξοδο. Και δημιουργούμε παντού την εντύπωση πως είμαστε ικανοί να κάνουμε τα πάντα για να μη λειτουργήσει σωστά η δημοκρατία. Λες και έχουμε την πολυτέλεια να παίζουμε με τους θεσμούς, το κράτος δικαίου και την ελευθερία των Ελλήνων, μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Η ΝΔ τάσσεται υπέρ του πλήρους δικαιώματος ψήφου στους εκτός Ελλάδος διαβιούντες Έλληνες, δέχεται και προτείνει την επιστολική ψήφο, χωρίς να έχει αντιρρήσεις και για την κατά τόπους άσκηση του δικαιώματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, επιμένει στην αρχική θέση του, δεν δέχεται επ' ουδενί οι ψήφοι αυτοί να προσμετρώνται στο εθνικό σύνολο, αρνείται σταθερά οι απόδημοι να εκλέγουν «βουλευτές επικρατείας», και δεν συμφωνεί στην επιστολική ψήφο. Το ΚΙΝΑΛ δέχεται την επιστολική ψήφο, θεωρεί ότι το δικαίωμα πρέπει να δοθεί στους απόδημους που είναι ήδη εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Το ΚΚΕ λέει όχι στην επιστολική ψήφο, οι απόδημοι να βρίσκονται εκτός Ελλάδος το πολύ μέχρι 30 χρόνια, και να διατηρούν οικονομικούς (π.χ. φορολογικούς) και οικογενειακούς δεσμούς με την πατρίδα, να έχουν δηλαδή ΑΦΜ. Η Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου και το ΜέΡΑ25 του κ. Βαρουφάκη τάσσονται σχεδόν χωρίς όρους υπέρ της παροχής ψήφου στους απόδημους.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν φαίνεται αρχικά, να υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κι όμως, οι πιθανότητες να μην βρεθεί ο αριθμός των 200 ψήφων και να μην περάσει η ψήφιση του νόμου είναι οι πιο πολλές!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το παζάρι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν χρησιμοποιεί δημιουργικούς όρους, αλλά καταστροφικούς. Και μολονότι όλοι στην αρχή επικαλούνται κάποιες βασικές πολιτικές αρχές ή ένα κοινώς αποδεκτό αξιακό σύστημα, στο τέλος, αποθεώνουν το αρρωστημένο τους μεγαλείο! Τόσο αρρωστημένο που αναρωτιέται κανείς αν η πολιτική επιβίωση των κομμάτων βασίζεται σε κάποια έστω, παραγωγική διάθεση ή μόνο στην νοσηρή και καταστροφική επιθυμία των ηγεσιών της.
Εδώ ασφαλώς, έχουμε να κάνουμε με έναν απίστευτο κυνισμό και με μία αμοραλιστική πρακτική. Γιατί οι δημοκρατίες μας εξυπηρετούν ακόμα το έθνος-κράτος και όχι μόνο τις τοπικές πολιτικές κοινότητες ενός συνόλου ομοειδών συμφερόντων. Όπως θα μπορούσε να μετασχηματιστεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία στο μέλλον. Με αμοιβαιότητες, κοινοποιήσεις αποφάσεων και συμμετοχικότητα των πολιτών σε διαρκές επίπεδο. Για να μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει υπέρ ενός πολίτη απολύτως ενημερωμένου και συνειδητοποιημένου απέναντι στην ομογενοποιημένη κοινότητά του.
Εδώ έχουμε όμως εθνικούς πολίτες. Και το έθνος καθορίζεται ως πολιτικό μέγεθος από το Σύνταγμά μας. Και κατά συνέπεια, οι ομογενείς οι οποίοι είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους είμαι ισότιμοι πολίτες με αυτούς που ζουν στην Ελλάδα. Και ίσως πιο ενημερωμένοι από πολλούς εγχώριους ψηφοφόρους οι οποίοι σε τεστ "πολιτικής αγωγής" δεν θα περνούσαν ούτε την βάση.
Για ακόμα μία φορά, η Αριστερά υποκρίνεται. Και αποστρέφεται την δημοκρατία με κάθε τρόπο. Οδηγώντας σε άλλο ένα αδιέξοδο τη δημοκρατία στις αποφάσεις της...