Της Λίνας Παπαδάκη*
Ήμουν παιδάκι όταν κατάλαβα το μεγάλο δώρο που μου είχε δοθεί, το αιώνιο δώρο που έδωσε η φύση στον τόπο μου, να βρέχεται από τη θάλασσα. Ήταν η πρώτη και η παντοτινή μεγάλη μου φίλη, που για μένα, για όλα τα παιδιά που μεγάλωναν μαζί μου, έγιναν αμέσως η δεύτερη φύση. Ήταν πάντα εκεί να γαληνεύει το βλέμμα, να συναρπάζει το συναίσθημα, να τυραννά το κορμί. Κομμάτι του τοπίου της ψυχής μας, όλων εμάς που μάθαμε το κολύμπι μαζί με το περπάτημα, παντοτινό μας αποκούμπι. Ποιος θα μας τη στερούσε ποτέ; «Τη θάλασσα, τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;»
Κι όμως να που βρέθηκαν κάποιοι που την εξάντλησαν. Που την άφησαν να γίνει μαύρη από το μαζούτ που ξερνούσε από τα σκοτεινά σπλάχνα του ένα βουλιαγμένο δεξαμενόπλοιο, στην πιο κεντρικό υγρό μέρος της χώρας μας. Βρέθηκαν σε θέση κρίσιμης ευθύνης άνθρωποι απελπιστικά ανεπαρκείς και ανεύθυνοι που δεν σκέφτηκαν ότι το πολυτιμότερο αγαθό που έχει η χώρα μας είναι το νερό που τη βρέχει ολούθε. Που τη στιγμή που βυθίστηκε το αρχαίο σκάφος δεν κινητοποίησαν κάθε ανθρώπινο και τεχνικό μέσο για να αποφύγουν το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε ποτέ να συμβεί σε αυτήν τη χώρα. Η μεγάλη μας φίλη να γίνει ζοφερή απειλή. Αυτό το απλό, αυτονόητο πράγμα δεν το σκέφτηκαν οι μοιραίοι άνθρωποι που έμελλε να πάρουν τις αποφάσεις την κρίσιμη στιγμή.
Ακούμε για ένα καύσωνα, ένα χιονιά, μια θύελλα, η χώρα να κηρύσσεται αμέσως σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Υπάρχει μεγαλύτερη έκτακτη ανάγκη από την προστασία της υγρής γης που είναι η μισή μας πατρίδα; Ο υπουργός έδωσε εντολές και μετά πήγε στο Λονδίνο σε προγραμματισμένο meeting. Τον ενημέρωναν ότι είχε επιτευχθεί κατά 95% η στεγανοποίηση του βυθισμένου κουφαριού και ο αποκλεισμός της περιοχής. Αλήθεια; Ψέμματα; Το έλεγξε κανείς; Ποιος ξανασχολήθηκε με το θέμα μέχρι τη διυπουργική σύσκεψη που έγινε τρεις μέρες μετά, όταν κατάλαβαν ότι οι Τζιτζιφιές μύριζαν σαν βενζινάδικο; Ποιον βαραίνουν οι εγκληματικές παραλείψεις;
Νομίζω ότι περισσότερο και από τα οικονομικά βάρη που επεφύλασσε στο λαό αυτή η Κυβέρνηση, περισσότερο και από τα ψέμματα που τον έλουσε, θα πληρώσει κόστος για αυτήν τη φρικτή πετρελαιοκηλίδα που μελάνωσε το Σαρωνικό. Η χαλαρή και ερασιτεχνική συμπεριφορά τους μπροστά στο χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στους κατοίκους του λεκανοπεδίου και η εγκληματική αδιαφορία τους να κινητοποιήσουν κάθε μέσο προ του διαγραφομένου κινδύνου υπήρξαν αποκαλυπτικές της αδυναμίας τους να διεκπεραιώσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από την επικοινωνία.
Το προκλητικό θράσος τους να επιτεθούν στην αντιπολίτευση και τον Τύπο αντί να απολογηθούν, να ζητήσουν συγγνώμη και να παραιτηθούν, δείχνει την νοσηρή προσκόλλησή τους στην εξουσία. Και η μοιρολατρική τους φλυαρία, ότι τα έκαναν όλα τέλεια αλλά, τι να κάνουμε, η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη, δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει το λαό που κυβερνούν. Διότι για τον Έλληνα, το φτωχό Έλληνα περισσότερο, η θάλασσα δίπλα του σε απόσταση λεωφορείου της γραμμής είναι απόδραση, καταφύγιο και δημοκρατικό δώρο. Η Θάλασσα, η Θάλασσα, που την εξάντλησαν. Και που θα τους πνίξει.
*Η κ. Λίνα Παπαδάκη είναι διευθύντρια του Γραφείου Τύπου του Ποταμιού.
