Θα σας πω μία ιστορία για έναν υπουργό, μία ταλαιπωρημένη από την χρήση δερμάτινη τσάντα και τους ορκισμένους μουτζαχεντίν του «αρχηγού». Είναι μία ιστορία έρωτα, αφοσίωσης και προδοσίας. Θα σας την μεταφέρω όπως ακριβώς μου την είπαν εκείνοι που την έζησαν. Είναι μία από τις ιστορίες εκείνες που άλλαξαν βαθιά τον τρόπο με τον οποίον οι άνθρωποι συνέχισαν να βλέπουν τον κόσμο.
Υπάρχει μία σημαντική διαφορά μεταξύ των πρώτων χρόνων του ΠΑΣΟΚ και των σημερινών του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί στα δύο κόμματα να υπάρχει το ίδιο DNA, να τα έφερε στην εξουσία η ίδια γενεσιουργός δύναμη, αλλά στο τέλος μπορεί κανείς να διακρίνει μία σημαντική διαφορά: Σε εκείνα τα πρώτα χρόνια της «αλλαγής» υπήρχε έντονο το στοιχείο της αθωότητας. Ο πολύς κόσμος υπηρετούσε μία ιδέα. Σωστή ή λάθος, δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ήταν στα μάτια του κόσμου οι αρχάγγελοι της κάθαρσης, μέλη ενός τάγματος ηρώων που ήρθαν για να τους «δικαιώσουν».
Σήμερα δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ισχύει το ίδιο πράγμα. Εκείνοι που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι πλέον συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι. Ξέρουν αν τους λένε αλήθεια ή ψέματα, ξέρουν για ποιον λόγο κάνουν αυτή την επιλογή κι όχι κάποια άλλη. Τους λείπει η αίσθηση της αθωότητας. Ποιος μπορεί, όμως, να τους κατηγορήσει γι' αυτό, όταν υπάρχουν ιστορίες σαν κι αυτές που αμέσως τώρα θα σας διηγηθούμε;
Ο κ. υπουργός σε έπειθε αμέσως ότι ήταν ένας απλός, συνηθισμένος, καθημερινός άνθρωπος. Σαν να μην είχε περάσει ούτε μία ημέρα από τότε που αγωνιούσε για να βγάλει το μεροκάματό του στις δικαστικές αίθουσες. Κι εκείνο που έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οδηγούσε το ίδιο αυτοκίνητο επί σειρά ετών, ότι είχε αρνηθεί τα μεγαλεία του υπουργείου. Το σύμβολό του, όμως, το σήμα κατατεθέν του ήταν η ταλαιπωρημένη δερμάτινη τσάντα που είχε πάντα μαζί του, στο υπουργείο, στον δρόμο, στα υπουργικά συμβούλια. Ήταν μία τσάντα βαθιά χαραγμένη από τον χρόνο και την χρήση.
Οι στενοί του συνεργάτες έπιναν νερό στο όνομά του. Ήσαν διατεθειμένοι να θυσιάσουν ατελείωτες ώρες για να μπορέσει να βγει το έργο του υπουργείου. Δεν δεχόντουσαν πρόσθετες αμοιβές για να μην πει κάποιος ότι ο υπουργός φρόντιζε κατά κάποιο τρόπο τα δικά του παιδιά. Είχαν ξεχάσει οικογένειες και ωράρια για να μπορέσει ο δικός τους άνθρωπος να κερδίσει την μάχη της πολιτικής, έναντι των μεγαθηρίων που ανταγωνιζότανε εκείνη την περίοδο. Τον αγαπούσαν οι συνεργάτες του και αισθανόντουσαν όμορφα. Όχι μόνο γιατί ήσαν δεμένοι σαν ομάδα, αλλά ένιωθαν ότι συμμετείχαν σε έναν κοινό καλό σκοπό, σε μία ανώτερη αποστολή.
Ένα απόγευμα, από εκείνα που είχαν ξεχάσει ότι το ωράριο των υπολοίπων εργαζομένων είχε λήξει, κάποιος από τους παραβρισκόμενους άνοιξε την συζήτηση για την τσάντα του υπουργού. Αφορμή στάθηκε το απογευματινό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ που τον έδειχνε να εισέρχεται στο υπουργικό συμβούλιο με εκείνη την γνωστή δερμάτινη ταλαιπωρημένη τσάντα. Και πρότεινε ο άνθρωπος να συγκεντρώσουν όλοι χρήματα και να κάνουν δώρο στον υπουργό τους, στον δικό τους αγαπημένο, ένα δώρο: Μία καινούργια δερμάτινη τσάντα. Όπως και συνέβη. Τα χρήματα δεν ήσαν έτσι κι αλλιώς πολλά, αλλά το σκέφτηκαν. Αυτοί και μόνο αυτοί σκέφτηκαν να κάνουν στον αγαπημένο τους υπουργό δώρο μία καινούργια τσάντα. Την επόμενη ημέρα η τσάντα αγοράστηκε και παραδόθηκε σε μία σεμνή τελετή όπου κυριάρχησε έντονα το συγκινησιακό στοιχείο…
Πέρασε αρκετός καιρός. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πλέον στην εξουσία. Κι ένα μεγάλο σκάνδαλο συγκλόνισε την ελληνική κοινή γνώμη, σκοτώνοντας και τα τελευταία ψήγματα αθωότητας που είχαν μείνει. Στα δημοσιευθέντα στον Τύπο σημειώματα των πρωταγωνιστών με τα αστεία ψευδώνυμα οι συνεργάτες του κ. υπουργού αναγνώρισαν τον γραφικό χαρακτήρα του προϊσταμένου τους, του φίλου τους, του αρχηγού τους! Ήταν ένα σοκ. Εκείνοι τον χαιρόντουσαν για τον λιτό τρόπο ζωής του, για το παλιό αυτοκίνητο και την παλιά φθαρμένη δερμάτινη τσάντα και αυτός είχε εκατομμύρια. Τους κορόιδευε! Ακριβώς επειδή είχε κλέψει εκατομμύρια προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος. Όπως οι κλέφτες που έκαναν μία μεγάλη μπάζα και δεν άλλαζαν συνήθειες για να μην δώσουν στόχο στην αστυνομία. Δεν τους πείραξαν τόσο οι χαμένες εργατοώρες. Ούτε καν ότι ο άνθρωπός τους αποδείχτηκε κλέφτης. Τους πείραξε το θέατρο που τους έπαιξε την ώρα που δεχότανε την καινούργια δερμάτινη τσάντα.
Για να μην ξεχνάμε πως ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και ποιοι ακριβώς τον έφεραν.
Θανάσης Μαυρίδης
