Του Σάκη Μουμτζή
Ένας από τους βασικούς λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προσφύγει στις κάλπες εντός του 2018 είναι το γεγονός, πως η μεταμνημονιακή ατζέντα του θέλει χρόνο για να αναπτυχθεί και να επιδράσει θετικά σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος.
Εγραψα χθες πως αυτή η ατζέντα συνοψίζεται:
1.Στην αναστολή του μέτρου της μείωσης των συντάξεων, με ή χωρίς την συναίνεση των εταίρων μας.
2.Στις κάθε μορφής παροχές, από την διανομή του υπερπλεονάσματος, σε στοχευμένες κοινωνικές ομάδες. Είναι ηλίου φαεινότερον πως ο Α.Τσίπρας δεν θα παραδώσει γεμάτα ταμεία στην Νέα Δημοκρατία.
3.Την απόπειρα εύρεσης στοιχείων που να αποδεικνύουν πράξεις διαφθοράς των προηγούμενων κυβερνήσεων.
4.Την υποβολή συγκεκριμένων προτάσεων για την αναθεώρηση του Συντάγματος, μια διαδικασία που θα κορυφωθεί με την διενέργεια ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος.
Αυτό το τελευταίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς σε αυτές τις προτάσεις θα προσπαθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκαταστήσει και να αποτυπώσει το αριστερό προφίλ του. Οι προτάσεις αυτές θα είναι ιδιαίτερα προχωρημένες και θα απευθύνονται στην συνείδηση των ψηφοφόρων της Αριστεράς. Σε συνδυασμό δε με τις «φιλολαϊκές» παροχές, θα γίνει προσπάθεια να επανασυνδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τις κοινωνικές δυνάμεις που τον στήριξαν σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις.
Η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, πιθανολογείται πως θα κορυφωθεί με την διενέργεια ενός εξωθεσμικού δημοψηφίσματος, όπως επεσήμανε χθες ο Ε.Βενιζέλος. Για ποιο λόγο θα προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια ενέργεια, την στιγμή μάλιστα που ο Π.Παυλόπουλος, σε ανύποπτο χρόνο (2011) είχε γνωμοδοτήσει περί του αντιθέτου;
Αρχικά, θα ισχυριστεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και οι «διανοούμενοι» του κόμματος, πως θα πρόκειται για μια συμβολική, μη δεσμευτική ενέργεια, καθώς οι όροι αναθεώρησης του Συντάγματος περιγράφονται με σαφήνεια στο άρθρο 110.
Η πολιτική στόχευση όμως θα είναι πολύ συγκεκριμένη. Με αιχμή τον διαχωρισμό Κράτους –Εκκλησίας θα επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί όλους του πολίτες από τον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, που θα προσέλθουν και θα υπερψηφίσουν τις «μεταρρυθμιαστικές—προοδευτικές» προτάσεις του.
Την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν την ενδιαφέρει αν οι προτάσεις του κόμματος πλειοψηφίσουν. Και ένα ποσοστό π.χ. γύρω στο 35% να λάβουν, με ικανοποιητική συμμετοχή, αυτό είναι αρκετό. Θα επιχειρήσουν να το κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά. Θα επιδιώξουν να γίνουν οι, εφ΄όλης της ύλης, εκφραστές του. Ο,τι αρπάξουν. Κατσαπλιάδες.
Οταν αναλύουμε τους πιθανούς σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να έχουμε υπ΄όψη πως πρόκειται για σχεδιασμούς ανθρώπων που βρίσκονται σε απόγνωση. Το φάσμα της ήττας, για να μην πω της συντριβής, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Συνεπώς, «παίρνουν την κουτάλα, την στριφογυρίζουν και ό,τι κάτσει». Ούτως ή άλλως χαμένοι είναι.
Το ζητούμενο για τον Α. Τσίπρα και την παρέα του είναι ο χρόνος. Να μπορέσει να διατηρήσει την κυβερνητική συνοχή, ώστε να αρχίσει να υλοποιεί το σχέδιο του.
Βέβαια, ένα εξωθεσμικό δημοψήφισμα είναι εύκολα αντιμετωπίσιμο από την δημοκρατική αντιπολίτευση, πολύ δε περισσότερο τώρα που είναι γνωστή η κατάληξη του προηγούμενου.
Όμως ο Α. Τσίπρας δεν παίζει για να κερδίσει, αλλά για να κρατηθεί μέσα στο παιχνίδι. Αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει.
