Του Σάκη Μουμτζή
Οι Συριζαίοι και οι «δορυφόροι» τους έχουν ένα προτέρημα. Δεν κρύβονται. Αυτά που πιστεύουν, αυτά που κουβεντιάζουν μεταξύ τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα δημοσιοποιήσουν. Να τα καταστήσουν μέρος του δημόσιου λόγου τους. Τις αντιλήψεις που έχει το 4% του κεντρικού πυρήνα τις ριζοσπαστικής Αριστεράς προσπαθούν να τις καταστήσουν ηγεμονικές στην κοινωνία, με την βοήθεια κάποιων «προοδευτικών» διανοουμένων και σχολιαστών. Έτσι παίζεται το παιχνίδι στα δημοκρατικά πολιτεύματα.
Όμως και οι πολλοί, οι πολύ περισσότεροι, οφείλουν να λάβουν μέρος σε αυτόν τον ιδεολογικό αγώνα για να αποτρέψουν σε αυτήν την γκρούπα του 4% να κυριαρχήσει στο κοινωνικό σώμα. Αν δεν μπορούν ή αν δεν έχουν διάθεση να το κάνουν, ας μην κλαψουρίζουν μετά.
Αφορμή γι΄αυτές τις σκέψεις μου έδωσε ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπισαν σχεδόν όλοι οι αριστερούληδες τον θάνατο του Ελληνα Κ. Κατσίφα στην Β.Ήπειρο. Χωρίς να γνωρίζουν—όπως κι εγώ—τι ακριβώς συνέβη, αποδέχθηκαν πλήρως την εκδοχή των Αλβανικών αρχών. Δεν άκουσαν αυτά που λέει η Ελληνική κοινότητα της Β.Ηπείρου, γιατί ανέκαθεν για την Αριστερά η Β.Ήπειρος ήταν ταυτισμένη με τον «εθνικισμό» και τον σωβινισμό. Ποτέ δεν αντιμετώπισαν αυτήν την κοινότητα, ως μια οντότητα που για δεκαετίες ολόκληρες γνωρίζει μια πρωτοφανή καταπίεση. Δεν ήθελαν να στενοχωρέσουν τον σύντροφο Εμβέρ.
Κάποιοι άλλοι αριστερούληδες ανησύχησαν μήπως τέτοιες συμπεριφορές, σαν του Κατσίφα, διαταράξουν τις Ελληνο-αλβανικές σχέσεις. Όψιμο και υποκριτικό το ενδιαφέρον τους, καθώς ουδέποτε συνέδεσαν αυτές τις σχέσεις με τις συνθήκες διαβίωσης των Βορειοηπειρωτών. Άλλοι αριστερούληδες συνέδεσαν τον Κατσίφα με γεγονότα που συνέβησαν πριν από 25 χρόνια, όταν ο νεκρός ήταν οκτώ χρόνων. Ξεπεσμός!
Τι τους ενόχλησε; Γιατί ανέβηκαν στα «κάγκελα;»
Το ουσιαστικό γεγονός του θανάτου του Κατσίφα, δεν είναι το πώς συνέβη. Αν δηλαδή τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ, ενώ μπορούσαν να τον εξουδετερώσουν ή αν σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών. Αυτό δεν το ξέρουμε και πιθανόν δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η ουσία βρίσκεται πως αυτό το παλικάρι θυσιάστηκε για την Ελληνική σημαία. Δηλαδή, γνώριζε πως όταν άρχισε να πυροβολεί τις δυνάμεις ασφαλείας της Αλβανίας, σε λίγο θα έπεφτε νεκρός.
Αυτό είναι που δεν συγχωρούν στον Κατσίφα, όλοι αυτοί που θεωρούν πως η σημαία είναι, απλώς, ένα κομμάτι πανιού. Δεν διανοούνται, λόγω της ιδεολογίας τους, πως αυτό το «κομμάτι πανί» συμβολίζει όλη την Ιστορία του Έθνους. Η ύψωση του φανερώνει τα όρια της εθνικής κυριαρχίας, κι έτσι η υπεράσπιση του είναι, σε τελική ανάλυση, υπεράσπιση των συνόρων της πατρίδας μας. Αλλά η πλειοψηφία των αριστερών,--υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις-- δεν έχει εγγεγραμμένο στο πολιτικό γονιδίωμα τους τις έννοιες των συνόρων, της σημαίας, της πατρίδας. Αυτοί δεν αποδέχονται τα σύνορα, την υπεράσπιση τους την θεωρούν πράξη εθνικισμού, καθώς διακατέχονται από έναν διεθνισμό που έρχεται από τα βάθη της ιστορίας τους.
Ο Κατσίφας, όπως και ο Σολωμός στην Κύπρο στις 14 Αυγούστου 1996, έδωσαν την ζωή τους για την σημαία και τα όσα αυτή συμβολίζει. Ελάχιστα μ΄ενδιαφέρει αν ο Κατσίφας πυροβόλησε πρώτος ή αν τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Αυτό που μετρά είναι το κίνητρό του. Και το κίνητρο του δεν μπορεί να το συλλάβει η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών και γι΄αυτό μαγαρίζει και σκυλεύει τον νεκρό.
Η σημαία σύντροφοι, δεν είναι ένα κομμάτι πανί! Κάποιοι δίνουν την ζωή τους γι΄αυτήν.
