Της Λίνας Παπαδάκη
Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ασφαλώς κι έχει νομιμοποιητική βάση στην κοινωνία γιατί έχει επικυρωθεί από τη λαϊκή ψήφο των εκλογών του Σεπτεμβρίου του '15, δηλαδή αφού είχε ήδη μια θητεία οκτώ μηνών, πόσω μάλλον που σχεδόν είχε προαναγγελθεί προεκλογικά η εκ νέου συγκρότησή της. Ο λαός επομένως δεν αιφνιδιάστηκε και για τους δικούς του λόγους την έχει εγκρίνει, άλλο αν τώρα ο Νίκος Φίλης αναδρομικά αμφισβητεί την πολιτική της εγκυρότητα. Κι αυτός για τους δικούς του λόγους.
Ο λαός είχε εκπαιδευτεί επί μία πενταετία σε ένα νέο δίπολο που δεν είχε στις άκρες του την αριστερά και τη δεξιά αλλά το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο, επομένως κατάπιε σχετικά εύκολα από την αρχή αυτήν την πολιτική παραδοξότητα της ένωσης των αντιθέτων. Κι εμείς οι υπόλοιποι δεν είδαμε να ενοχλούνται ιδιαίτερα οι πολιτικοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα φιλικά του μέσα ενημέρωσης, ακόμα και οι φίλοι μας, αριστεροί στις παρέες μας, από την εξέλιξη αυτής της σχέσης - όλοι είχαν άλλες προτεραιότητες, το μέτωπο με το Μνημόνιο.
Μέρα με τη μέρα η αρχικά εξ ανάγκης συγκατοίκηση γινόταν κανονική ώσμωση και τα δύο κόμματα (περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ) έχαναν σταδιακά τα αυτοτελή χαρακτηριστικά τους. Με τον καιρό είχαν γίνει σαν τα περισσότερα ζευγάρια που στο τέλος μοιάζουν μεταξύ τους, αφήνω που αυτοί φαίνονταν ότι πια είχαν αγαπηθεί και πολύ. Το συναίσθημα το είδαμε ξεκάθαρα στις αγκαλιές του Πρωθυπουργού με τον Πάνο Καμμένο, στα φιλιά του Νίκου Παππά με τον Παύλο Χαϊκάλη και σε άλλες περιπτώσεις, άσε που τη σχέση ευλόγησε και η εκκλησία, και ους ο Θεός συνέζευξε κτλ κτλ. Δεν είναι κακό, απλώς ξενίζει που τώρα φαίνεται να το ξανασκέφτονται μερικοί.
Η αλήθεια είναι ότι ο Νίκος Φίλης συγκαταλέγεται στις εξαιρέσεις. Η συνύπαρξη δεν μετάλλαξε τα πολιτικά του χαρακτηριστικά και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που βρίσκεται εκτός υπουργικού συμβουλίου. Όμως και για κείνον είναι αργά. Συμμετείχε για ένα μεγάλο διάστημα στην κυβέρνηση που στους υπόλοιπους φαινόταν αφύσικο υβρίδιο και τη στηρίζει ακόμα με την ψήφο του, έστω κι αν χρειάζεται να συγκρούεται καθημερινά με την αριστερή του συνείδηση για να τα καταφέρει. Όμως η πολιτική είναι επιλογές και όχι τύψεις. Κυρίως όμως ο τέως υπουργός Παιδείας ευθύνεται γιατί είχε προεξάρχοντα ρόλο στην εμπέδωση του πολεμικού κλίματος που διαμορφώθηκε στην κοινωνία την πενταετία των πρώτων Μνημονίων, και που είχε ως αποτέλεσμα το πολιτικό έκτρωμα της συγκυβέρνησης αριστεράς- ακραίας δεξιάς να φαίνεται κανονικότητα.
Γιατί τότε ακριβώς είναι που έπαψε να υπάρχει αυτό που τώρα επικαλείται ο Νίκος Φίλης, δηλαδή το πολιτικό φάσμα όπως το γνωρίζαμε. Το διαβρωτικό υλικό που ενστάλαξαν στην κοινωνία μετά τον Απρίλιο του ΄10 ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις οδήγησαν το πολιτικό φάσμα σε κατακερματισμό, ανάμεσα στις γειτονικές αποχρώσεις του δημιουργήθηκαν χάσματα, μέσα στα χρώματά του τρύπες. Παλιά δίπλα στην Αριστερά ήταν το Κέντρο, δίπλα στο Κέντρο η Δεξιά και οι κατά καιρούς φυσιολογικές πολιτικές συμμαχίες δεν έκαναν παράλογα άλματα- κοίταζες δίπλα σου και συμμαχούσες με τη συγγενική σου δύναμη, διαφορετικά κινδύνευες να πέσεις στο κενό και να σε τιμωρήσει η Ιστορία. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι στο μεταξύ η Ιστορία είχε συγχωρήσει στο κόμμα του πρώην υπουργού Παιδείας το άλμα που είχε κάνει το ΄89, τώρα δεν βρίσκει κάτι να του συγχωρήσει. Η επιλογή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει δημιουργήσει Δίκαιο. Διαθέτει πια πλούσιο παρελθόν, έχει αποκτήσει βάθος, την ακολουθούν σημαντικές κοινές αποφάσεις, ακόμα και κοινή αισθητική. Έκοψαν συστηματικά όλες τις γέφυρες διαφυγής έτσι που ο γάμος τους είναι καταδικασμένος να μακροημερεύσει, εντός ή εκτός εξουσίας.
