Του Νίκου Κωστόπουλου*
Η πραγματικότητα στην χώρα μας ήταν και παραμένει ζοφερή. Σε μια χώρα που τα νοικοκυριά δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα είδη πρώτης ανάγκης (σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ), που η φτώχεια παγιοποιείται ως κυβερνητική πολιτική (εξίσωση όλων προς τα κάτω) με μειώσεις στις συντάξεις, με την συνεχή αύξηση των έμμεσων φόρων και την επιβολή «φορολογικών δεσμών» ακόμα και στον Ελληνικό Καφέ (από 1/1/2017), η κυβέρνηση κόπτεται για τις τηλεοπτικές άδειες.
Επικαλούμενη με μια αντιδημοκρατική εμμονή «την ανομία των τελευταίων 27 χρόνων – που την εκμεταλλεύτηκε για να πλασάρει το λαϊκίστικο αφήγημα της στην κοινωνία- ακόμα και τώρα που έχασε την νομιμοποίηση των προθέσεων της με την απόφαση αντισυνταγματικότητας του ΣτΕ, χάνει την ουσία. Αρνείται να κάνει αυτά που και η ίδια ψήφισε και προβλέπονται στο 3ο Μνημόνιο: Μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις και περικοπή σπατάλης.
Η χώρα και η κοινωνία «διψάει» για ειλικρίνεια, διαφάνεια και σχέδιο. Οι πολίτες αναζητούν ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση που θα θέτει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις και θα προτείνει ένα εφικτό και βατό πλάνο εξόδου που θα μας δώσει το δικαίωμα να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, την ανάπτυξη και εν τέλει την αλήθεια.
Η λογική της Κυβέρνησης είναι μη παραγωγική: «δείχνει» τα προβλήματα, πάει να τα λύσει δημιουργώντας μεγαλύτερα και μετά επιχαίρει που έχει το «ηθικό πλεονέκτημα». Ποιο ηθικό πλεονέκτημα; Από πότε η ανικανότητα, η έλλειψη σχεδίου και η ποινικοποίηση της αριστείας, της επιχειρηματικότητας και της προκοπής συνιστούν μείγμα για «φυγή προς τα εμπρός»;
Το ζήτημα δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει εσωτερική, μικροπολιτική περιδίνηση. Το θέμα είναι εθνικό και σαφέστατα ιδεολογικό. Εθνικό γιατί οι πολίτες αναζητούν μια βιώσιμη λύση με ειλικρίνεια και σχέδιο για να φύγουμε από το αδιέξοδο και να οδηγηθούμε στο ξέφωτο.
Το μείγμα για κάτι τέτοιο πρέπει να έχει: επενδύσεις, «επιθετικές» λύσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας, εκλογίκευση της φορολογικής πολιτικής με μείωση φόρων και σταθερό φορολογικό πλαίσιο, ενίσχυση της παιδείας, εξορθολογισμό της δημόσιας υγείας και περιστολή της σπατάλης στα δημόσια οικονομικά. Προφανή όλα τα παραπάνω αλλά όχι για όλους.
Και εδώ έρχεται το σημείο που το θέμα είναι βαθύτατα ιδεολογικό: η κυβέρνηση λειτουργώντας ως φτιασιδωμένο απολίθωμα ενός λαϊκίστικου μηδενισμού, «δαιμονοποιεί» την εργασία, το επιχειρείν, το ταλέντο, την ανάπτυξη, την Ευρώπη και ό,τι έχει δημιουργική αναφορά στις ζωτικές δυνάμεις της χώρας: τους νέους, τους επιστήμονες, τους επιχειρηματίες και τους ανθρώπους που δούλεψαν σκληρά για να έχουν αξιοπρεπή γεράματα.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Μόνο σχέδιο μέσα από «μία συμφωνία αλήθειας» με τους πολίτες που θα ξέρουν και που είμαστε και που πάμε. Με σαφείς επιλογές και έμφαση σε νέους, δοκιμασμένους ανθρώπους που έχουν διακριθεί με την δουλειά τους, το ταλέντο τους, το ήθος τους και το παράδειγμα της ζωής τους. Είμαστε στο σημείο που τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα. Μόνο οι λύσεις έχουν απόχρωση και αυτό είναι το μπλε της Ελλάδας, αυτό που μας ενώνει όλους με αξίες, ιστορικές καταβολές και επίγνωση των λαθών μας. Τώρα είναι η ώρα. Ή τώρα ή ποτέ.
*Ο κ. Νίκος Κωστόπουλος είναι Γραμματέας Επιστημονικών Φορέων της Νέας Δημοκρατίας
