Κύριε Πρόεδρε, άκουγα χθες στο ραδιόφωνο του «Σκάι» την υπουργό Παιδείας, τη Νίκη Κεραμέως. Εξαιρετική κυρία, με άποψη, με ήθος. Δεν μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με όσα έλεγε. Και αφού το ευχαριστήθηκε το είναι μου, που ένας άνθρωπος με τις απόψεις του οποίου ταυτίζομαι είναι υπουργός στο Παιδείας και Θρησκευμάτων, έπειτα από λίγο σκέψεις άρχισαν να με κυκλώνουν και να μου δημιουργούν ακόμη μία κρίση ταυτότητας. Διότι εμείς οι φιλελεύθεροι είμαστε άνθρωποι του πραγματικού κόσμου.
Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τον εαυτό μας να συνθλιβεί από ένα βουνό ιδεοληψιών. Ένας ιδεοληπτικός δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερος. Είναι ακόμη ένας φανατικός κάποιου ισμού. Έχουμε τις απόψεις μας, αλλά την ίδια ώρα οφείλουμε να είμαστε και πρακτικοί άνθρωποι, ρεαλιστές. Αν η κυρία Κεραμέως, λοιπόν, κάνει τρία νομοσχέδια για την Παιδεία και προχωρήσει όλες αυτές τις προτάσεις για τις οποίες συζητούμε εδώ και καιρό, αυτό σημαίνει ότι η Παιδεία θα λύσει όλα τα προβλήματα που την ταλανίζουν εδώ και καιρό;
Νόμους έχουμε φτιάξει πολλούς για την Παιδεία, όπως και για άλλους τομείς. Για την Παιδεία, ειδικά, οι «μεταρρυθμίσεις» και οι αλλαγές είναι καταιγιστικές. Κάθε υπουργός είχε να προσφέρει ένα δικό του όραμα, το οποίο ναρκοθετούσε ο επόμενος και ούτω καθ'' εξής. Αυτή την κατάσταση εκμεταλλεύτηκαν οργανωμένα συμφέροντα στον χώρο της Παιδείας, με αντικειμενικό στόχο να περιφρουρήσουν τα δικά τους «κεκτημένα». Και αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί με άλλον τρόπο παρά μόνο μπλοκάροντας οποιαδήποτε πραγματική μεταρρύθμιση.
Η κυρία Κεραμέως έχει απόλυτο δίκιο στις θέσεις της. Αλλά το θέμα δεν είναι αν θα φέρει ένα ή δύο ή πέντε νομοσχέδια. Ακόμη και αν αυτά περιγράφουν τον Παράδεισο. Μεγαλύτερη ίσως αξία έχει να πειστεί η κοινωνία ότι στην Παιδεία οφείλουμε να κάνουμε μια μακροπρόθεσμη επένδυση. Ότι δεν μπορεί να αλλάζουν οι νόμοι κάθε δύο ή τέσσερα χρόνια. Ότι έχει κορεστεί ο χώρος της Παιδείας από τις πολλές αλλαγές. Ότι τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε χρόνο, με το επίπεδο που πέφτει συνεχώς σε σχέση με άλλες χώρες.
Το ερώτημα, κύριε Πρόεδρε, είναι αν θα πρέπει να επιμείνουμε, ειδικά στον χώρο της Παιδείας, στη δική μας πολιτική άποψη ή αν θα πρέπει να πετύχουμε έναν ιστορικό συμβιβασμό, σε μια προσπάθεια να εφαρμοστούν πέντε πράγματα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και να επιτευχθεί, επιτέλους, ένα θετικό αποτέλεσμα. Καταλαβαίνω ότι αυτό μοιάζει να είναι αιρετικό. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι σε πολλά θέματα μας χωρίζει άβυσσος με τις απόψεις της Αριστεράς. Αδυνατώ, όμως, να αντιληφθώ έναν άλλον τρόπο. Και αν η Αριστερά δεν θελήσει να καθίσει σε ένα τραπέζι και να κάνει κι αυτή τις δικές της υποχωρήσεις, τότε ο επόμενος δρόμος είναι οι κοινωνικοί φορείς. Και αν κι εκεί δεν βρείτε ανταπόκριση, τότε αυτό θα σημαίνει κάτι εξαιρετικά αρνητικό γι'' αυτή τη χώρα και το μέλλον της.
Θα μου πείτε ότι και ο νόμος Διαμαντοπούλου πέρασε από τη Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία και το τελικό αποτέλεσμα ήταν να ξηλωθεί κομματάκι κομματάκι. Και ο μεγαλύτερος δράστης αυτής της πολιτικής ανομίας ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός με τον οποίο σας ζητώ να καθίσετε στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσετε. Ξέρω ότι η πρόταση αυτή εμπεριέχει έναν παραλογισμό. Αλλά προσπαθώ να βρω έναν άλλον τρόπο για να προχωρήσει κάτι! Όμως ειλικρινά δεν βρίσκω. Και εν πάση περιπτώσει, αν ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίψει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτόν τον δρόμο, ας απολογηθεί αυτός στην ελληνική κοινωνία. Αλλά η χώρα δικαιούται κάτι περισσότερο. Οι φορολογούμενοι δικαιούνται πολλά περισσότερα...
Η Παιδεία είναι η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει ο λαός μιας χώρας. Χωρίς Παιδεία δεν υπάρχει μέλλον. Δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι 6.000 Έλληνες είναι οι συστηματικοί αναγνώστες βιβλίων. Από το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν εφημερίδες. Αυτά δεν είναι καλά δείγματα γραφής. Η ελληνική Παιδεία ήταν ο πνεύμονας αυτού του έθνους. Ένα έθνος χωρίς πνεύμονα, όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός, πεθαίνει. Αν τα μεγάλα κόμματα της χώρας δεν μπορούν να κάνουν έναν ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ τους για να ζήσει ο Ελληνισμός, τότε δεν έχει αξία να συζητούμε για κάτι άλλο...
Θανάσης Μαυρίδης
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
