Του Κώστα Κούρκουλου
H περιγραφή του εμφυλίου πολέμου στην Κέρκυρα από τον Θουκυδίδη, είναι ανατριχιαστική. Θυμίζουμε: Πατέρας σκότωνε το παιδί του. Άρπαζαν ικέτες από τους ναούς και τους έσφαζαν. Οι μετριοπαθείς και των δύο παρατάξεων θανατώνονταν, επειδή προκαλούσε το φθόνο, ακόμη και η ιδέα ότι μπορούσε να ζήσουν. Οι όρκοι δίνονταν για να καταπατηθούν. Όποιος ήταν έξαλλος, γινόταν ακουστός, ενώ όποιος είχε επιφυλάξεις, θεωρούνταν ύποπτος. Όποιος πρόφταινε να κάνει το κακό πριν από τον άλλο, ήταν άξιος επαίνου κ.ο.κ. Και συνοψίζει ο Θουκυδίδης: «…ό,τι φρικαλέο γίνεται σ' αυτές τις περιστάσεις, έγινε στην Κέρκυρα».
Από τη μεγαλοφυΐα του Θουκυδίδη, δεν διέφυγε επίσης και κάτι βαθύτερο. Ότι οι άνθρωποι, για να επιδίδονται σε τέτοιες φρικαλεότητες, είχαν ανάγκη να τις δικαιολογούν. Τι έκαναν λοιπόν; «Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους, άλλαζαν και το νόημα των λέξεων». Φαίνεται όμως πως επαναπαυτήκαμε στις ζαβολιές των Κερκυραίων. Διότι πειστήκαμε πως δεν μπορούν να πάθουν κάτι άλλο οι λέξεις, από το να αλλάζουν νόημα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr
