Του Γιάννη Μεϊμαρόγλου*
Δεν είναι λίγες οι -όχι τυχαία- παρεξηγημένες έννοιες στην πολιτική ορολογία της χώρας. Ο όρος «Κέντρο» κατέχει ανάμεσά τους μια από τις κορυφαίες θέσεις. Η αλήθεια είναι ότι το Κέντρο, ως οργανωμένη και ενιαία πολιτική δύναμη, δεν συμμετείχε στη μεταπολιτευτική πολιτική ζωή. Η διάσπαση αρχικά της Ενωσης Κέντρου και η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά την πτώση της χούντας οδήγησαν το πολιτικό σκηνικό σε μια δικομματική πόλωση Δεξιά-Αντιδεξιά, στο ασφυκτικό πλαίσιο της οποίας οι κεντρώες δυνάμεις δεν κατάφεραν να σταθούν με αξιώσεις.
Η σοβαρότερη προσπάθεια εμφάνισης ενός αυτόνομου κεντρώου κόμματος, με έντονο μάλιστα μεταρρυθμιστικό στίγμα, εκφράστηκε με την ίδρυση του Ποταμιού, γεγονός που επιβραβεύτηκε αρχικά από σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Η έλλειψη ωστόσο σταθερού πολιτικού προσανατολισμού οδήγησε το Ποτάμι ουσιαστικά στην εξαΰλωση, αποδυναμώνοντας συνολικά την προσπάθεια συγκρότησης ενός τρίτου πόλου στο πολιτικό σκηνικό.
Ολα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια την εξαφάνιση του κεντρώου χώρου. Ο καθοριστικός του ρόλος αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι πολιτικοί εκφραστές της Αριστεράς και της Δεξιάς χρησιμοποιούν πλέον τους όρους Κεντροαριστερά και Κεντροδεξιά, γνωρίζοντας ότι το χρίσμα της εξουσίας το δίνουν τελικά οι πολίτες του Κέντρου. Μόνο που τους διεκδικούν, καθένας για λογαριασμό του, όχι στη βάση μιας πολιτικής συμμαχίας αλλά στη βάση μιας ευκαιριακής εκλογικά και συμπληρωματικής πολιτικά συγκατοίκησης.
Ο όρος κεντρώος δεν αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό ούτε σημαίνει ότι ο πολιτικός του λόγος είναι μεσοβέζικος. Η καθοριστική παρέμβασή του στη διαμόρφωση των εκλογικών αποτελεσμάτων γινόταν πάντα με κριτήριο τις προοπτικές για εκσυγχρονισμό της χώρας, για ευημερία και ανάπτυξη. Αυτά τα κριτήρια επικράτησαν για την αποφασιστική συμβολή στη διπλή εκλογική νίκη του Κώστα Σημίτη, καθώς και στην ουσιαστική στήριξη του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος 1996-2004.
Η ανάγκη να γυρίσει η χώρα νέα σελίδα, μετά και την οδυνηρή περιπέτεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αποτέλεσε το βασικό κριτήριο κεντρώων πολιτών τόσο στην ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. όσο και στην εξασφάλιση της κυβερνητικής της αυτοδυναμίας στις τελευταίες εκλογές. Ενα σημαντικό μέρος τους θεώρησε ότι το Κίνημα Αλλαγής, στην ίδρυση του οποίου είχαν συμμετάσχει, είχε το βλέμμα του στραμμένο περισσότερο στην επαναπροσέγγιση των διαρροών προς ΣΥΡΙΖΑ και δεν θέλησαν να διακινδυνεύσουν την πολιτική σταθερότητα της χώρας.
Η παρουσία των κεντρώων δυνάμεων στην ανασυγκρότηση της χώρας δεν μπορεί να έχει συμπληρωματικό χαρακτήρα ούτε και να εξαρτάται από πολιτικές ή εσωκομματικές σκοπιμότητες. Οι ολοένα και πιο συχνές αναφορές στον ρόλο του Πολιτικού Κέντρου στη νέα εποχή, επιβεβαιώνουν την προσδοκία μιας πιο ουσιαστικής και οργανωμένης πολιτικής παρέμβασης, μιας δύναμης σταθερής, σύγχρονης και μεταρρυθμιστικής, με άξονα την κοινή λογική και αίσθημα ευθύνης απέναντι στη χώρα.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
** Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του Σαββάτου 1 Φεβρουαρίου
