Του Θόδωρου Σκυλακάκη*
Η έννοια κλειδί των πολιτικών εξελίξεων ονομάζεται διαθέσιμο εισόδημα. Στα οικονομικά είναι τα λεφτά που σου μένουν κάθε μήνα να ξοδέψεις, αφού έχεις πληρώσει φόρους και εισφορές. Στην πολιτική το διαθέσιμο εισόδημα είναι τα χρήματα που σου μένουν αφού πληρώσεις όλες σου τις - ανελαστικές - υποχρεώσεις. Δηλαδή εκτός των φόρων και εισφορών, τα δάνεια και τις κάρτες στις τράπεζες, το ρεύμα, τα κοινόχρηστα, το κινητό κ.λπ. Το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών επί ΣΥΡΙΖΑ - ως οικονομικό μέγεθος - μειώθηκε σε ετήσια βάση κατά 7,5 δισ. ευρώ και οι αποταμιεύσεις κατά 14 δις ευρώ. Το διαθέσιμο εισόδημα, ως πολιτική έννοια, αυτό δηλαδή που σου μένει στην τσέπη ανά μήνα αφού εκπληρώσεις τις ανελαστικές υποχρεώσεις σου, μειώθηκε πολύ περισσότερο, όπως αποδεικνύει με ακαταμάχητο τρόπο η διαρκής αύξηση των ανεξόφλητων υποχρεώσεων των πολιτών προς το κράτος, που ξεπέρασαν τα 100 δισ. ευρώ, τα ταμεία, τις ΔΕΚΟ, τα κόκκινα δάνεια κ.λπ.
Το 1993 [1] είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να δουλέψω σε θέματα επικοινωνίας με τον James Carville, τον επικεφαλής της εκστρατείας του Bill Clinton το 1992, που καθιέρωσε διεθνώς τον όρο «it's the economy stupid». Τη φράση κλειδί της νίκης του Clinton έναντι του εξαιρετικά δημοφιλούς πατέρα Bush, που είχε ένα χρόνο νωρίτερα θριαμβεύσει στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Η επιτυχία και καθιέρωση του όρου στηρίζεται στην παγκόσμια διαπίστωση (τη μόνη που με απόλυτη βεβαιότητα ισχύει στην πολιτική επιστήμη), σύμφωνα με την οποία όταν τα λεφτά που έχει στην τσέπη του ο κόσμος μειώνονται, η κυβέρνηση καταψηφίζεται.
Από τώρα μέχρι και τα μέσα του 2019, όποτε και να στηθούν οι κάλπες, το διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων και με τις δύο έννοιες, θα είναι συντριπτικά μειωμένο σε σχέση με το 2014. Τόσο από πλευράς υποκειμενικής αντίληψης της πραγματικότητας, όσο και αντικειμενικά.
Το ποσοστό των Ελλήνων που δηλώνουν ότι: «Ανταποκρίνονται με μεγάλη δυσκολία, μόλις που τα καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις βασικές προσωπικές/οικογενειακές υποχρεώσεις» (68%) και αυτό που δηλώνει ότι «δεν ανταποκρίνεται στις βασικές προσωπικές/οικογενειακές υποχρεώσεις» (12,7%), ξεπερνά το 80% (MRB Δεκέμβριος 2017). Για το 2018 και 2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μειώσει κι άλλο το διαθέσιμο εισόδημα, με την μείωση των επιδομάτων και τους πρόσθετους φόρους του προϋπολογισμού του 2018 και την τεράστια μείωση συντάξεων που έχει ήδη ψηφίσει και θα αρχίσει να εφαρμόζεται από το 2019. Το όποιο μικρό επιπλέον ΑΕΠ που θα προκύψει από την -μειωμένη σε σχέση με τις προσδοκίες- ανάκαμψη της οικονομίας θα καταβροχθιστεί από τις αυξήσεις αυτές. Αν κάτι απομείνει θα πάει για την εξόφληση υποχρεώσεων που εκκρεμούν (deleveraging), σε κράτος, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ, χάρη στην ολοένα και αυξανόμενη πίεση προς αυτή την κατεύθυνση από πλευράς τραπεζών και κράτους (ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, κατασχέσεις λογαριασμών κ.λπ.), που θα γίνει στον επόμενο χρόνο ασφυκτική.
Ταυτόχρονα υπάρχει μια πρωτοφανής ιστορικά προήγηση της αντιπολίτευσης στις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Για να έχει κανείς την εικόνα της πραγματικότητας στην ίδια χρονική απόσταση προ των εκλογών του 2015 (Φθινόπωρο του 2013) η τότε κυβέρνηση ακόμα και στις δημοσκοπήσεις της εταιρίας Βερναρδάκη (του σημερινού υπουργού!) είχε την ίδια πρόθεση ψήφου με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή την πολιτική πραγματικότητα όσο και να χτυπιέται ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας τα ΜΜΕ που δημιούργησε η νέα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαπλοκή και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, δεν πρόκειται να αλλάξει. «Οι καμπάνες πλερωμένες έκαναν σαν βουρλισμένες» έγραφε ο Διονύσιος Σολωμός το 1826 στο ποίημά του «Το όνειρο». Το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ όμως θα παραμείνει όνειρο. Όπως το όνειρο κάθε αλαζονικής και φαύλης εξουσίας, που βαυκαλίζεται ότι είναι αιώνια επειδή κέρδισε έναν εκλογικό κύκλο.
Όσο για τους λαγόκαρδους -από γνήσιο φόβο ή/και ιδιοτελή ταλάντευση- της από εδώ πλευράς, που βρίσκονται προπαντός στα ανώτερα κλιμάκια της λεγόμενης μεγαλοαστικής τάξης, ας μην ανησυχούν. Κανείς δεν τους ζητά να κερδίσουν αυτοί τις επόμενες εκλογές. Αλλοίμονό μας αν συνέβαινε αυτό.
Τη διαφορά στις επόμενες εκλογές θα την κάνει η φτωχοποιημένη σήμερα μεσαία τάξη, που στις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Οι απλοί, λογικοί, σοβαροί και νουνεχείς άνθρωποι, που ζουν από τη δουλειά τους και από τις οικονομίες μιας ζωής. Αυτοί που αποτελούσαν πάντα τον πραγματικό πυλώνα της προόδου αυτής της χώρας. Αυτοί που από νοικοκύρηδες έφτασαν να αγωνιούν καθημερινά πως θα τα βγάλουν πέρα μέχρι τον επόμενο μήνα. Αυτούς θα βρουν στις κάλπες απέναντί τους οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και είναι πολλοί και οργισμένοι.
*Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Πρόεδρος της Δράσης.
[1] Ως υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού της Επιτροπής Εκλογών της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και υπεύθυνος δημοσκοπήσεων της τότε κυβέρνησης.
