Του Ηλία Ψυχογιού*
«100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση» έγραφε ένα φυλλάδιο που μου ενεχείρισαν πριν από μερικές ημέρες κάποια -προφανώς- μέλη του ΚΚΕ. Ανέφερε κάτι γενικολογίες και μία ομιλία που θα γινόταν στις 4 Νοεμβρίου, στην οποία θα μιλούσε ένα μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και κάτι άλλα τέτοια όμορφα…
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι το φυλλάδιο αυτό το μοίραζαν ανήμερα της Εθνικής μας Επετείου. 'Όλη αυτή η γενικομανία του «ό,τι να 'ναι, όποτε να 'ναι κι όπου να 'ναι» δεν μου κάνει εντύπωση.
'Άλλωστε, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, το ίνδαλμα, ο Ιωσήφ ο Στάλιν, ήταν σύμμαχος του Αδόλφου του Χίτλερ και -κατ' επέκταση- του Μπενίτο.
Συνεπώς, για τα στελέχη του ΚΚΕ η επέτειος αυτή μάλλον θλιβερή είναι, αφού κάποιος αντιστάθηκε στο σύμμαχο του αγαπημένου τους «Πατερούλη». (Να σας παραπέμψω σε κάποια πρωτοσέλιδα του Ριζοσπάστη που αποδεικνύουν τα ανωτέρω, ή το γνωρίζετε ήδη;)
Aς μην ασχοληθούμε λοιπόν με αδιέξοδες παραπομπές κι ας πούμε δυο λόγια, δημιουργώντας μία «ιστορική προοπτική» από το τότε στο σήμερα της χώρας μας, βασιζόμενοι στα ιστορικά δεδομένα, γι' αυτή την «Οκτωβριανή Επανάσταση».
Στοιχηματίζω πως, αν ρωτήσουμε χίλια άτομα, μόλις και μετά βίας θα βρούμε πενήντα που ΟΝΤΩΣ «γνωρίζουν». Και από αυτούς πάνω από τους μισούς θα «γνωρίζουν» ό,τι φροντισμένα και μελετημένα καθορίστηκε ως πεποίθηση τα τελευταία 43 χρόνια για το τι ήταν αυτή η «επανάσταση».
Μας έπεισαν λοιπόν! Μας έπεισαν ότι με αυτή την «επανάσταση» οι Μπολσεβίκοι (Λένιν, Στάλιν, Τρότσκι και λοιποί) έριξαν τον Τσάρο Νικόλαο Ρωμανόφ και εγκαθίδρυσαν τη «σοσιαλιστική» τους ουτοπία.
Ανίσχυρα ζωτικά ψεύδη!!!
Στην πραγματικότητα, η πτώση του Τσάρου είχε συντελεστεί αρκετούς μήνες νωρίτερα, το Φερουάριο του 1917, οπότε και προέκυψε μία προσωρινή κυβέρνηση, αποτελούμενη κυρίως από μετριοπαθείς αστούς και σοσιαλιστές, η οποία προέβη στα εξής:
- Γενική Αμνηστία
- Αναγνώριση της Φινλανδίας ως ανεξάρτητο κράτος
- Φυλάκιση της αυτοκρατορικής οικογένειας
- Κατάργηση της θανατικής ποινής
- Παύση των διώξεων των εβραίων
- Οκτάωρη εργασία
- Δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες
Όλα αυτά, για την εκτέλεση των οποίων σε άλλες χώρες απαιτήθηκαν 10ετίες για να συντελεστούν, τα έκανε μία προσωρινή κυβέρνηση σε δύο μήνες!
Και τότε ήταν που επέστρεψε ο Λένιν, από την Ελβετία, στη Ρωσία! Αφού ως γνωστόν, όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις έγιναν εν τη απουσία του…
Και τι απαιτούσε αυτό το «παλικάρι»; Να πέσει η προσωρινή κυβέρνηση, στην οποία συμμετείχαν τα περισσότερα προεπαναστατικά κόμματα, και να ξεκινήσει η «κοινωνική επανάσταση».
Σημείωση για τη συνέχεια: [Το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα αποτελούνταν από 2 τμήματα. Το μεγάλο, που ήταν οι Μενσεβίκοι με αρχηγό τον Γιούλι Μάρτοφ και το μικρό, οι Μπολσεβίκοι, με αρχηγό τον Λένιν. Αυτό είναι ένα ιστορικό παράδοξο καθώς, Μενσεβίκος στα ρωσικά σημαίνει «μειοψηφία» και Μπολσεβίκος «πλειοψηφία». Οι ονομασίες επικράτησαν μετά το 2ο συνέδριο του κόμματος το 1903, στο οποίο οι μπολσεβίκοι κατάφεραν να κερδίσουν την κρίσιμη ψηφοφορία και στη συνέχεια να αποσχιστούν από το κόμμα, ιδρύοντας _ουσιαστικά_ το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.]
Όντως, λοιπόν, η κυβέρνηση έπεσε και ανέλαβε πρωθυπουργός ο αρχηγός των Τρουντοβικών (μετριοπαθείς σοσιαλιστές), Κερένσκι, ο οποίος προκήρυξε εκλογές για τον Νοέμβριο του 1917. Μόνο που στις εκλογές αυτές αναμενόταν να κερδίσουν οι Μενσεβίκοι και όχι οι άφρονες και εμμονικοί μπολσεβίκοι του Λένιν!
Κι έτσι, επειδή οι εκλογές δεν του έβγαιναν, ο Λένιν με την πασίγνωστη «εισβολή στα Χειμερινά Ανάκτορα», κατέλαβε την εξουσία.
Αυτόν, τον μετριοπαθή σοσιαλιστή, έριξε ο Λένιν και οι υπόλοιποι (Τρότσκι, Στάλιν και λοιποί) και εγκαθίδρυσαν τη «δικτατορία του προλεταριάτου».
Συνεπώς, καμία «επανάσταση» δεν έγινε. Ένα κανονικό πραξικόπημα ήταν, το οποίο εμπόδισε την ομαλή μετάβαση από την απολυταρχία του Τσάρου στη δημοκρατία.
Μία χούντα επομένως ήταν η «Οκτωβριανή Επανάσταση», η μακροβιότερη όλων των εποχών, η οποία «έβαλε στο γύψο» πολλούς λαούς και, με τις επεκτάσεις της, τη μισή Ευρώπη.
Όταν λοιπόν ακούμε για «Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες» μήπως θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ήταν καθαρόαιμες χούντες και τίποτα περισσότερο; Κόκκινες μεν, αλλά χούντες. Το ίδιο αιμοβόρες, το ίδιο απάνθρωπες, το ίδιο δολοφονικές.
Μήπως αναγνωρίζετε σημεία του δικού μας παρόντος στην εφόρμηση «στα χειμερινά ανάκτορα»;
Ας είναι, βρε αδελφέ, και στο Νομισματοκοπείο…
* Ο Ηλίας Ψυχογιός έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρείες του τουρισμού και της πληροφορικής. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://twitter.com/psichogioselias
