Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η υπόθεση της ελληνικής κρίσης είμαι σίγουρος πως θα καταγραφεί στην παγκόσμια πολιτική ιστορία ως ένα πολύπλοκο και ιδιαίτερο φαινόμενο. Και λέω «πολιτική ιστορία» γιατί ως οικονομικό γεγονός μπορεί να αναλυθεί μόνο ως προς το σκέλος των αφορμών. Σε ό τι αφορά την διαδικασία αντιμετώπισης και την εξέλιξή του φαινομένου στην ελληνική κοινωνία, πιο ενδιαφέρουσες είναι οι πολιτικές επιπτώσεις παρά οι οικονομικές.
Μέσα σε 7 χρόνια, η χώρα κλήθηκε να αναγνωρίσει τον πραγματικό εαυτό της, στον σύγχρονο κόσμο. Αλλά ακόμα δεν το κατάφερε! Άλλαξε έξι πρωθυπουργούς και πέρασε μέσα από «παραισθησιογόνες» μεταπτώσεις, ελπίζοντας ότι θα φυτρώσουν «λεφτόδεντρα» προκειμένου να διασώσει τα «δίκαιά» της.
Παρόλα αυτά, παραμένει σε μία νοσηρή κατάσταση, όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια σε όλους. Κι αυτό συμβαίνει από καθαρή επιλογή του πολιτικού συστήματος το οποίο επιμένει να χρησιμοποιεί την κρίση για να διεκδικεί τον ρόλο του στην εξουσία.
Το κακό όμως είναι ότι και η ίδια η Ευρώπη, με «προεξάρχουσα» την Γερμανία, συμμετέχει σ΄αυτή την διαιώνιση της «ισορροπίας του τρόμου», υπολογίζοντας τα δικά της πολιτικά μερίδια.
Ο μόνος «ενοχοποιημένος» παράγοντας τελικά, που λέει την αλήθεια και ήθελε εξαρχής να καθαρίσει το πρόβλημα είναι το ΔΝΤ. Γιατί πολύ απλά, δεν εκλέγεται πουθενά! Η εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, Ντάλια Βελκουλέσκου από το βήμα του Economist, χαρακτήρισε χθες, το χρέος μη βιώσιμο, τονίζοντας ότι χρειάζεται σημαντική ελάφρυνση. Αναφερόμενη στα δημοσιονομικά μεγέθη, τόνισε πως οι στόχοι είναι υπερβολικά φιλόδοξοι για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, ουσιαστικά επαναφέροντας στο προσκήνιο την πρόταση του ΔΝΤ για μείωση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα μετά το 2018 από το 3,5% του ΑΕΠ στο 1,5%. Αναφέρθηκε και στο ζήτημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων των ελληνικών τραπεζών, τονίζοντας ότι η μεταρρύθμιση δεν είναι αρκετά φιλόδοξη.
Αντίθετα, μια μέρα πριν, στο μέγαρο Μαξίμου, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ «ψυχαγωγούσε» και πάλι τον πρωθυπουργό, μοιράζοντας αγκαλιές και αδικαιολόγητη αισιοδοξία για το μέλλον. Λες και δεν έχει επίγνωση τι συμβαίνει στα ελληνικά ταμεία, στις τράπεζες, στα λουκέτα των επιχειρήσεων και στο τέρας του ελληνικού κρατισμού που δεν λέει να αφήσει από τα δόντια του την ελληνική αγορά.
Κι ο Αλέξης, στη μέση, να συμπεριφέρεται σαν την Ντάλια στο «Παρά πέντε» που δεν μπορούσε να καταλάβει την αξία των χρημάτων που κληρονόμησε από τον «αμαρτωλό» μπαμπά της.
Από τη μια λοιπόν, η Βελκουλέσκου που δεν κάνει χιούμορ, δεν πασχίζει να κρατήσει την εξουσία και δεν ασχολείται με την ματαιοδοξία του «ευχάριστου» ηγέτη που αποχωρεί από την Κομισιόν, εξυπηρετώντας την υστεροφημία του. Κι από την άλλη, ένα ελληνοευρωπαϊκό «σήριαλ» με κακούς (Σόϊμπλε, Ντάϊσεμπλουμ), καλούς (Γιουνκέρ, Ολάντ) και χαζοχαρούμενους (Τσίπρας).
Πραγματικά, προβληματίζεται κανείς για το ποιοι μπορούν να λύσουν τα προβλήματα τελικά, στις κοινωνίες. Αυτοί που εκλέγονται μέσα από τις τηλεοράσεις για να κάνουν «amimation» στους ψηφοφόρους τους ή αυτοί που απλά πληρώνονται για να κάνουν σωστά την δουλειά τους;
Ίσως κάποια στιγμή, μας απασχολήσει ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά μας: Η Ντάλια που έχει μπροστά της τα νούμερα και βλέπει ότι δεν βγαίνουν ή η Ντάλια που κοιτάζει με το χαρωπό ύφος της, αριθμούς και γράφει αποτυχημένα στιχάκια για να εκτονώσει το κοινό της;
Tελικά πώς κυβερνιούνται οι χώρες; Με πολιτικές ή με «σήριαλ»; Να το ξεκαθαρίσουμε κάποια στιγμή, για να ξέρουμε τι μας γίνεται…
