Του Σάκη Μουμτζή
Πολύ συχνά ακούγεται η άποψη, και από φιλελεύθερα χείλη, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά, αλλά κάπου στο Σύμπαν υπάρχει μια άλλη Αριστερά, που είναι η καλή, η ανθρώπινη.
Αυτός ο ισχυρισμός είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής συγχύσεως που επικρατεί στο αστικό στρατόπεδο, καθώς οι διακινητές αυτής της άποψης παραδέχονται, ουσιαστικά, πως ο μαρξισμός είναι μια θαυμάσια θεωρία που εφαρμόσθηκε όμως λάθος. Αρα, ας ψάξουμε να βρούμε στο επέκεινα την καλή Αριστερά.
Σε παρόμοιο συμπέρασμα καταλήγουν, αλλά από άλλο δρόμο, και όσοι έχουν δεθεί με την Αριστερά με δεσμούς συναισθηματικούς, οικογενειακούς, ιστορικούς. Δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν κατάματα την δυσάρεστη πραγματικότητα πως η Αριστερά στην Ελλάδα, είναι το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣYΑ και ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει.
Οι μεμονωμένες προσωπικότητες, με ιστορικές καταβολές στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, που βρίσκονται στο Ποτάμι, στην ΔΗΜΑΡ και στην ΔΗ.ΣΥ.,ουσιαστικά εκπροσωπούν τους εαυτούς τους και κάποιους φίλους τους.
Επιπροσθέτως, είναι κατά δήλωση τους και κατ΄ευφημισμόν αριστεροί, καθώς έχουν αποδεχθεί τους δύο βασικούς πυλώνες του αστικού πολιτεύματος, δηλαδή την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και την φιλελεύθερη δημοκρατία.
Όσες προσπάθειες έγιναν, ώστε στον χώρο της Αριστεράς να επικρατήσουν οι ανανεωτικές ιδέες, όλες απέτυχαν. Το κοινό της Αριστεράς δεν ήθελε να ακούσει το μήνυμα του ΚΚΕ εσωτερικού και προτίμησε τον ορθόδοξο λόγο του ΚΚΕ. Έτσι, το εγχείρημα της ανανέωσης στην δεκαετία του 70 απέτυχε, καθώς το ΚΚΕ εσωτερικού πολύ γρήγορα εξαϋλώθηκε.
Για δεύτερη φορά, πρόσφατα, αυτός ο χώρος επέλεξε τα μηνύματα και τις πρακτικές του μπάχαλου της ριζοσπαστικής Αριστεράς, από τον μετριοπαθή λόγο του Παπαγιαννάκη και της ΔΗΜΑΡ. Στην συνέχεια με τα λάθη του τραγικού και μοιραίου Φ.Κουβέλη, η δημοκρατική αριστερά έπαψε να υπάρχει, εν τοις πράγμασι.
Γνωρίζω, πως πολλοί – κατά δήλωση τους – αριστεροί ζούν αναπολώντας τις ημέρες του ευρωκομμουνισμού και τα κηρύγματα του Μπερλινγκουέρ. Ο ευρωκομμουνισμός όμως πέθανε, κατέρρευσε, μαζί με το σοβιετικό καθεστώς, που τον παρέσυρε στην πτώση του. Προφανώς, δεν μπόρεσε να αυτοπροσδιοριστεί.
Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από αυτόν. Ζει και υπάρχει μόνον στην θύμηση κάποιων ρομαντικών, γιατί τους θυμίζει τα νιάτα τους. Όπως τον πατέρα μου που άκουγε Αττίκ και Πολυμέρη, μέχρι να πεθάνει.
Αλλά οφείλω να υπενθυμίσω και σε αυτούς τους αριστερούς, πως ο ευρωκομμουνισμός αναπτύχθηκε υπό την προστασία των Νατοϊκών πυραύλων. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, θα είχε την κατάληξη της «Άνοιξης της Πράγας», όταν τα τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας απέδειξαν πως σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει. Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» της Ρόζας, έγινε σοσιαλισμός και βαρβαρότητα.
Την Ιστορία, καλώς ή κακώς την γράφουν οι πολλοί. Τα εκατομμύρια. Αυτοί που στοιχίζονται πίσω από πρόσωπα και ιδέες. Στρατηγοί χωρίς στρατό, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Πολύ δε περισσότερο, όταν τους ακολουθούν μερικοί στρατιώτες χωρίς όπλα.
Το τι έχει ο καθένας στο κεφάλι του κανέναν δεν αφορά. Πώς φαντάζεται ο κάθε πονεμένος αριστερός την Αριστερά του, ενδιαφέρει μόνον την παρέα του.
Αυτό που μετρά, αυτό που είναι πολιτική, είναι σε τελική ανάλυση, ό,τι υπάρχει έξω στην κοινωνία. Δηλαδή η πραγματική κατάσταση που έχουν διαμορφώσει οι συσχετισμοί δυνάμεων. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα εσώψυχα κάποιων « αριστερών ψυχάκηδων».
