Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Κάθε επικοινωνιακή μέρα του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πια με αιωνιότητα. Στην επίσημη ενημέρωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, στα τηλεοπτικά πάνελ, στις δηλώσεις υπουργών και στην ασυγκράτητη φλυαρία των στελεχών του, παρατηρεί κανείς γκάφες αμυνόμενου συνομιλητή. Πρώτο «φάουλ» η αδυναμία του πρωθυπουργού να συγκρατήσει τον Πάνο Καμμένο.
Δεύτερο, η βεβαιότητα για μη περικοπή των συντάξεων. Τρίτη ομαδική σύγχυση, οι βουλευτές και τα στελέχη που παρελαύνουν σε κανάλια και ραδιόφωνα, με την αμηχανία να προκαλεί ακόμα και γέλιο. Και τελευταίος «σούπερ-σταρ» ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Πολάκης, ο οποίος συνεχίζει να συντηρεί έναν απίστευτο διάλογο με τα μίντια, σε κατάσταση νεύρωσης. Το να απειλεί ένας «επαγγελματίας επαναστάτης» με εκτροπή της συνταγματικότητας, δημιουργεί μια βελούδινη αίσθηση παράνοιας στην κοινή γνώμη…
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Επειδή η κυβέρνηση δεν έχει πια την δυνατότητα να «μαστιγώνει» τον εαυτό της! Όπως κάθε δραματουργία, έτσι και η συντονισμένη απόπειρα αυτοαναίρεσης της μνημονιακής πολιτικής, φαίνεται να μην έχει πια πολλά περιθώρια εξέλιξης. Έκλαψαν μία φορά, θρήνησαν δεύτερη, είπαν πως είναι κομμουνιστές τρίτη, τώρα τι άλλο να πουν; Φτάσαμε πια στο σημείο που μόλις κάποιος υπουργός υπαινίσσεται ότι παραμένει «αντισυστημικός» οι δημοσιογράφοι βάζουν τα γέλια!
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα χάνει την οποιαδήποτε επαφή με την κυβέρνηση κι αυτό προκαλεί απίστευτη αμηχανία σε όλους. Η πραγματικότητα τους εγκλωβίζει σε ένα πλέγμα συσχετισμών όπου η ρηχή επικοινωνία της αφέλειας και των εφηβικών στίχων δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη ροή των αποφάσεων που καλούνται να πάρουν ως διοίκηση μιας χώρας που συνεχίζει την ευρωπαϊκή της πορεία. Σε κάθε περίπτωση, η αμηχανία βρίσκεται στο σοκ της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, σε αμιγώς συστημικό κόμμα. Οι σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα δεν έχουν πλέον πολλές επιλογές να του προτείνουν.
Πώς θα ελεγχθεί η εκπροσώπηση, πώς θα απομονωθούν αντιδράσεις μαζική φυγής και ποια θα είναι τα νέα πρόσωπα της «Σοσιαλδημοκρατίας» που θα αντικαταστήσει την «πρώτη φορά ξεφωνημένη Αριστερά»; Επομένως, το Μαξίμου υφίσταται την απώλεια ψυχραιμίας που δοκιμάζει τη συνείδηση κάθε διπολικού ατόμου, πριν την αναγκαστική επιλογή της ταυτότητας. Τα ψέματα τελείωσαν και πρέπει να κυβερνήσουν τη χώρα, μέχρι τις εκλογές. Θα αντέξουν μέχρι τότε για να πετύχουν τον στόχο τους;
Εν τω μεταξύ, η Αριστερά σπανίως απολογείται. Όπως και κάθε ιδεολογία με "ηθικό πλεονέκτημα". Γιατί δεν χρειάζεται να το κάνει. Είναι άλλωστε φανερό ότι συγκεντρώνει γύρω της τόσους εχθρούς που απειλούν την ιστορική της πορεία μέσα στο χρόνο που δεν αξίζουν κανένα έλεος ανθρωπισμού και ευαισθησίας.
Αντέχει τόσο πολύ χρόνο κάποιος που είπε τόσα πολλά ψέματα; Αντέχει την μετάλλαξη μέσα σε τόσες προκλήσεις κάποιος που μέχρι χθες, ήξερε μόνο να τσιρίζει και να ταυτίζεται με την αγανάκτηση της κοινωνίας; Δύσκολο να περάσει τόσος χρόνος χωρίς απώλειες. Ενας αρκεί να «τρελαθεί» και να φύγει για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για όλους. Δύσκολη φάση για τους συντρόφους η εξουσία. Και να πεις ότι δεν το είχαν φανταστεί…
