Του Σάκη Μουμτζή
Τον τελευταίο καιρό αρχίζουν να εμφανίζονται «περίεργες» απόψεις για έναν διαφαινόμενο ρεβανσισμό της Νέας Δημοκρατίας. Οι απόψεις αυτές θα ήταν, αυτονοήτως, αστείες αν δεν εκπορεύονταν οργανωμένα από έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, που προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά.
Έναν χώρο που βλέπει να συνθλίβεται μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Και είναι λογικό να αμύνεται. Βέβαια η επίκληση επιχειρημάτων που δεν έχουν σχέση με την Μεταπολιτευτική Ελλάδα, αλλά ανατρέχουν απεγνωσμένα στην δεκαετία του 60, στην Δεξιά του χωροφύλακα, μόνον θυμηδία προκαλούν.
Ας γνωρίζουν οι αστοιχείωτοι πως πρώτος στον Ανένδοτο αγώνα των ετών 1961-63 ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Συνεπώς το πολιτικό γονίδιο του Κυριάκου δεν επιτρέπει τέτοιες αυθαίρετες και ανιστορικές αναφορές.
Η Νέα Δημοκρατία, ήταν και είναι ένα κόμμα βαθύτατα δημοκρατικό, ευρωπαϊκό, που καλύπτει τον χώρο της κεντροδεξιάς. Ποτέ δεν αναζήτησε αριστερό πρόσημο, γιατί, απλούστατα, δεν ήταν αριστερό κόμμα.
Επιπροσθέτως η Νέα Δημοκρατία τέσσερις (4) φορές παρέδωσε δημοκρατικότατα την εξουσία, όταν ηττήθηκε στις εκλογές. Το 1981, το 1993, το 2009 και το 2015. Ήταν δε το κόμμα που εγκαθίδρυσε, σε δύσκολους καιρούς, μια σύγχρονη, δυτικού τύπου, δημοκρατία.
Βέβαια, μέσα στους κόλπους της, τόσο σε επίπεδο στελεχών, όσο και σε επίπεδο λαϊκής βάσης, υπάρχουν και συντηρητικά στοιχεία, τα οποία έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτήσουν την εκπροσώπηση τους σε ένα κόμμα της κεντροδεξιάς. Το να γίνει πολιτική κριτική στην Νέα Δημοκρατία για τις συντηρητικές φωνές που υπάρχουν σε αυτήν, είναι απολύτως θεμιτό, στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αλλά οι κορώνες για ρεβανσισμό δεν έχουν καμία θέση.
Αλλωστε, ιστορικά, η Νέα Δημοκρατία δεν διακρίθηκε για κανέναν ρεβανσισμό. Απεναντίας, κατηγορήθηκε από την λαϊκή βάση της, πως δεν φρόντισε «τα δικά της παιδιά», όπως έκαναν οι Πασόκοι.
Ποιος κατηγορήθηκε για ρεβανσισμό από τους πολιτικούς αντιπάλους του; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Ο Κ.Μητσοτάκης; Ο άλλος ο Καραμανλής; Ή μήπως ο Α.Σαμαράς;
Όταν εκτοξεύουν κάποιοι μια κατηγορία οφείλουν και να την στοιχειοθετούν. Γιατί η ρεβάνς είναι μια πράξη τυφλής εκδίκησης, χωρίς διακρίσεις και αναστολές. Η ρεβάνς δεν έχει καμία σχέση με την απονομή δικαιοσύνης και την απόδοση ευθυνών.
Σήμερα κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Μέχρι στιγμής φαίνεται –το γράφω με κάθε επιφύλαξη-πως έχουν προβεί σε πράξεις, που εκφεύγουν από το πλαίσιο του πολιτικού σχεδιασμού και αγγίζουν τα όρια του Ποινικού Κώδικα. Δεν πρέπει να διερευνηθούν οι τυχόν ποινικές ευθύνες; Και αυτό είναι πράξη ρεβανσισμού;
Όσοι χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο γνωρίζουν την σημασία του; Και οι ίδιοι δεν ζητούν τη διερεύνηση κάποιων υποθέσεων της διετίας 2015-2017; Είναι και αυτοί ρεβανσιστές;
Αναγνωρίζω το άγχος που διακατέχει κάποια στελέχη της κεντροαριστεράς να ανακόψουν την αιμορραγία του χώρου προς την Νέα Δημοκρατία. Με ανοησίες, όμως, αυτό δεν επιτυγχάνεται.
Ας εκπονήσουν τολμηρές πολιτικές που θα τις κοινοποιήσουν με σύγχρονο λόγο, και ας σταματήσουν να αναμασούν μπούρδες της μορφής «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».
Εκτίθενται.
