Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση το πώς άνθρωποι ζώνονται με εκρηκτικά και πέφτουν μέσα στο πλήθος. Πόσο φορτίο μίσους κουβαλάνε και πόσο πόνο σκορπίζουν γύρω τους. Από το σαλόνι του σπιτιού μου μπορώ να λέω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Στις Βρυξέλλες, όμως, στην Άγκυρα και στο Παρίσι οι άνθρωποι ζουν μία φρίκη. Την ίδια φρίκη.
Θα σας πω αυτό που καταλαβαίνω πρώτα απ' όλα. Πριν καν φτάσω στις αιτίες του φαινομένου και πριν αναζητήσω… ελαφρυντικά για το αποτρόπαιο έγκλημα των φανατικών. Αυτό, λοιπόν, που καταλαβαίνω είναι ότι οι επιθέσεις αυτές αλλάζουν αυτόματα την οπτική των Ευρωπαίων απέναντι στον ισλαμικό κόσμο και πλήττουν ευθέως την υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και κυρίως αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίον η Ευρώπη αντιμετωπίζει τους μουσουλμάνους που ήδη ζουν στους κόλπους της.
Αν γινόντουσαν σήμερα εκλογές στη Γερμανία, η Μέρκελ θα είχε χάσει με μεγαλύτερη διαφορά από εκείνη που έχασε πριν λίγες μέρες. Η ήττα της προήλθε από τα δεξιά της και όχι από κάποιο αριστερό κίνημα. Εδώ και καιρό η μυρωδιά της ξενοφοβίας είναι αισθητή στην Ευρώπη. Ο μέσος Ευρωπαίος πιστεύει ότι έχει κατακτήσει ένα καλό επίπεδο ζωής, ότι έχει καταφέρει μία σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας, ότι έχει προσφέρει πολλά δικαιώματα προς τους μετανάστες. Όλα αυτά νιώθει να απειλούνται. Και ξεκινάει από το τελευταίο! Θα ρίξει ένα - ένα όλα τα άλλα κάστρα, ακριβώς για να μην πέσει το πρωταρχικό, εκείνο του καλού βιοτικού του επιπέδου.
Μετά από το κτύπημα στο Παρίσι ανέβηκε κατακόρυφα η επιρροή των ακροδεξιών και νεοφασιστικών κύκλων. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι η βία προσφέρει την Ευρώπη στο πιάτο ακραίων εθνικιστικών κύκλων. Πριν κλείσουν τα σύνορα των χωρών, κλείνουν τα σύνορα στα μυαλά των ανθρώπων.
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η Ευρώπη έχει δύο επιλογές. Η μία είναι να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το ISIS. Δεν είναι η ευκολότερη επιλογή. Είναι ένας εχθρός που δεν βρίσκεται μόνο στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είναι ταυτόχρονα εξωτερικός και εσωτερικός εχθρός. Αυτή είναι μία υπαρκτή επιλογή, παρά τα προβλήματά της. Στην πραγματικότητα είναι η μόνη επιλογή. Η άλλη επιλογή, εκείνη της μη επιλογής, σημαίνει παράδοσή της Ευρώπης στους ακροδεξιούς, στη λεγόμενη Ευρώπη των Εθνών. Το λάθος αυτό έγινε δύο φορές στο παρελθόν. Θα είναι εγκληματικό για την ανθρωπότητα να συμβεί μία ακόμη.
Αν θα διαλέξει τον έναν ή τον άλλον δρόμο ή και κάποιον τρίτο είναι κάτι που θα το δούμε στο αμέσως επόμενο διάστημα. Δεν είναι εύκολο να διαγραφούν ιστορικές κατακτήσεις που χρειάστηκαν χρόνο και θυσίες κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η ελπίδα μας. Ότι η Ευρώπη θα αντιδράσει και κυρίως δεν θα απολέσει τον ανθρώπινο χαρακτήρα της. Ότι δεν θα επιλέξει να κλειστεί στο καβούκι της και ότι θα αποκρούσει την επίθεση που γίνεται απέναντι στον πολιτισμό και στις κατακτήσεις της. Κι αν ο πόλεμος κατά του ISIS είναι απαραίτητος, εξίσου απαραίτητη είναι η προστασία των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων που ζουν στους κόλπους της. Η νίκη κατά του σκοταδισμού πρέπει να είναι στρατιωτική και πολιτική.
Θανάσης Μαυρίδης
