Δεν μας είναι σαφές αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει συνειδητοποιήσει την καθημερινή έννοια του Κυριάκου Μητσοτάκη να διατηρήσει εκείνον και το ΣΥΡΙΖΑ ζωντανούς. Θα έπρεπε. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό αλλά και το τοπίο της δημόσιας σφαίρας, αν η Νέα Δημοκρατία δεν φρόντιζε, με ευδιάκριτη επιμέλεια, να κρατάει το «Αντισύριζα» ζωντανό, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας θα είχαν ξεθωριάσει από το επιστητό των πολιτών. Μάλιστα όσοι δεν ασχολούνται και τόσο πολύ με την πολιτική και αυτοί είναι περισσότεροι απ’όσοι πιστεύουμε, μέχρι που θα είχαν ξεχάσει την ύπαρξή τους.
Αλλά ακριβώς επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι βαθύς γνώστης της θεωρίας των κομμάτων και του πολιτικού ανταγωνισμού ξέρει ότι χωρίς πολιτικό αντίβαρο και κάτι που έστω και να μοιάζει με δέος και η δική του εξουσία κινδυνεύει να καταρρεύσει γιατί αυτή είναι η φύση του δικομματισμού.
Αυτό που σίγουρα δεν έχει καταλάβει ο κ.Τσίπρας είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να τον κρατάει ζωντανό όχι γιατί τον θεωρεί αμελητέο αντίπαλο ή κακό πολιτικό αλλά γιατί το ύφος και η στρατηγική της αντιπολίτευσης που ασκεί είναι αρκετά για να κρατούν σε εγρήγορση τόσο τον σκληρό πυρήνα του κόμματός του όσο και τους νεοαφιχθέντες στη Νέα Δημοκρατία κεντρώους ψηφοφόρους.
Δεν χρειάζεται κάτι άλλο ο κ. Μητσοτάκης από τους κ.κ. Πολάκη και Τσίπρα, τον ένα να απειλεί και να καθυβρίζει κάνοντας όλους μας να σκεφτόμαστε, σε καθημερινή βάση, τι θα ζούσαμε αν σήμερα ήταν αυτός, ένας σκεπτικιστής του εμβολιασμού, υπουργός Υγείας και τον άλλο να προαναγγέλλει κάθε φορά «τη μητέρα όλων των μαχών».
Πριν από δύο εβδομάδες «μητέρα των μαχών» ήταν το εργασιακό, τώρα είναι το ασφαλιστικό, μεθαύριο θα είναι η Παιδεία. Κάθε φορά το ίδιο τροπάρι, με την ίδια ένταση που οι βουλευτές και τα στελέχη την αναπαράγουν ως κανονική υστερία, επαιτώντας λίγη από την προσοχή των Ελλήνων που απλώς αισθάνονται ανακούφιση που ζουν μια διαχειρίσιμη, σε περιβάλλον κινδύνων, καθημερινότητα χωρίς η ασφάλειά τους να εξαρτάται από τον κ. Πολάκη.
Δεν είναι ο κ. Τσίπρας «ο ακίνδυνος» για τη Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, εμείς τον θεωρούμε καλό πολιτικό άλλωστε αλλά η αντιπολίτευση που ασκεί, η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, οι μονίμως υψηλοί μέχρι υστερίας τόνοι, η συνθηματολογία, η αμετροέπεια, η ακατάσχετη χρήση επιθετικών προσδιορισμών όταν ζούμε μια εποχή που περιγράφεται με ρήματα και ονόματα ουσιαστικά.
Για δεύτερη φορά μέσα σ’ένα μήνα ο κ. Τσίπρας κήρυξε «τη μητέρα των μαχών». Αλλά και «θεία» και «κουμπάρα» να τη βάφτιζε το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο: οι Έλληνες θα τον ακούσουν να ουρλιάζει για «Μεσαίωνα» και «Πινοτσέτ», θα θυμηθούν πόσο τυχεροί είναι που δεν κάθεται πλέον στην καρέκλα του πρωθυπουργού και θα αλλάξουν, απλώς, κανάλι.
