Του Νίκου Ζαχαριάδη
Από την στιγμή που ανακοινώθηκε η πρόταση του ΜεΡΑ25 για την Μάγδα Φύσσα ως υποψήφια πρόεδρο της Δημοκρατίας, ένα ήταν το ερώτημα. Και ήταν ξεκάθαρο: Ήταν εν γνώσει της; Αν ήταν, το θέμα θα ήταν η Μάγδα Φύσσα. Αν όχι, δεν θα υπήρχε θέμα. Μόνο γελοιότητα κάποιων χαβαλέδων που υποδύονται τους αντισυστημικούς. Και που νομίζουν ότι όλα – ακόμα και η εργαλειοποίηση μιας δολοφονίας και της μητέρας του δολοφονημένου, είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων για ανήλικα. Σαν τις παραστάσεις του Κλέωνα Γρηγοριάδη από το βήμα της Βουλής.
Ευτυχώς η ανακοίνωση της ίδιας της Μάγδας Φύσσα, έδωσε αμέσως την απάντηση. Κανείς δεν είχε μπει στον κόπο να την ρωτήσει. Ίσως το θεωρούσαν δύσκολο. Ή ίσως έκριναν ότι δεν χρειάζεται. Με άλλα λόγια: μαζεύτηκαν οι επαγγελματίες της αντισυστημικής ευαισθησίας σε μια αίθουσα και κάποιος πέταξε το όνομα μιας τραγικής μητέρας. Οι άλλοι τον κοίταξαν και ενθουσιάστηκαν… «Μπράβο ρε μεγάλε» θα του είπαν. «Πολύ ωραία ιδέα… Θα είμαστε πρωτότυποι, ανατρεπτικοί, και θα στείλουμε μήνυμα με συμβολισμούς…!». Ίσως κάποια στιγμή, ένας από την ομάδα, να αναρωτήθηκε: «Ρε παιδιά, μήπως πρέπει να την ρωτήσουμε;»…
Οι άλλοι θα τον κοίταξαν περιφρονητικά. Ίσως κάποιοι να σκέφτηκαν ότι αποκλείεται να πει όχι. Σιγά μην έλεγε όχι για ένα τέτοιο αξίωμα. Κρίνοντας προφανώς από τους εαυτούς τους. Κάποιοι άλλοι πιθανόν να σκέφτηκαν ότι δεν της πέφτει λόγος. Αφού έτσι κι αλλιώς, δεν θα έβγαινε Πρόεδρος. Τι την ένοιαζε; Εκείνο που είχε σημασία είναι να κάνουν εκείνοι την «συμβολική κίνηση» και να αποδείξουν πόσο καλά ξέρουν να εργαλειοποιούν τους συμβολισμούς. Και να κάνουν κόντρα αριστεροσύνης και να πάρουν το δαχτυλίδι του «πραγματικού Αριστερού» από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Όπως κάνουν κάποιες με τον «πρώην». Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.
Οπότε σα να μην μπορούσαν να κρατηθούν έβγαλαν αμέσως την ανακοίνωση. Γεμάτη εκφράσεις-φετίχ. Για «την ενότητα που απαιτούν οι καιροί», για την γυναίκα που «σηκώνει μόνη της το βάρος του αγώνα για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων» (ενώ εκείνοι δεν σήκωσαν ούτε καν ένα τηλέφωνο…), για «εξέλιξη από μητέρα σε πολιτικό πρόσωπο που ενώνει χωρίς να υποκύπτει». Και με κατάληξη για την υποψηφιότητά της (την «υπερκομματική», όπως την χαρακτηρίζουν): «ένα δυνατό μήνυμα στο πλαίσιο της λαϊκής ενότητας και του ανθρωπισμού».
Κοινώς, μιλάμε για μια ομάδα νοητικά ανηλίκων, που κλείστηκαν σε ένα δωμάτιο, έφτιαξαν έναν δικό τους κόσμο όπως θα ήθελαν να είναι, δεν έλαβαν καθόλου υπόψιν τους την πραγματικότητα και τις πιθανές αντιρρήσεις της, έφτιαξαν μια ιστορία που τους βόλευε και την ανακοίνωσαν. Και φυσικά έγιναν ρεζίλι. Γιατί η πραγματικότητα τους άδειασε.
Πιστεύει πλέον κανείς ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων ως υπουργός Οικονομικών, δεν έκανε ακριβώς το ίδιο;
Διαβάστε ακόμα:
